1 tydzień temu
Gdy odszedł mój mąż, Jan, świat, który znałam, rozpadł się na kawałki. Spędziliśmy razem 45 lat, dzieląc się każdym dniem, każdą euforią i każdym problemem. Budowaliśmy nasze życie cegła po cegle, dosłownie i w przenośni. Nasz dom, ogród, mała działka za miastem – to wszystko było symbolem naszej wspólnej drogi, naszych marzeń i ciężkiej pracy.
Po jego śmierci zostałam sama w tym świecie, który wydawał się pusty i pozbawiony sensu. Ale mimo bólu i tęsknoty, w każdej desce podłogowej, w każdym zakątku ogrodu widziałam jego ślad. To miejsce było wszystkim, co nam zostało – naszym życiem zamkniętym w murach i ziemi.
Na początku dzieci, Marek i Kasia, wydawały się zrozumieć, jak ważne jest to miejsce. Byli przy mnie w najtrudniejszych chwilach, wspierali mnie w żałobie. Ale z czasem ich wizyty zaczęły być coraz rzadsze, a rozmowy coraz bardziej praktyczne.
– Mamo, nie myślałaś, żeby coś z tym zrobić? – zapytał Marek pewnego dnia, wskazując na ogród. – Ten dom jest za duży dla ciebie. Przecież nie potrzebujesz takiej przestrzeni.
– Co masz na myśli, synu? – zapytałam, choć w głębi duszy znałam odpowiedź.
– Może warto go sprzedać? – wtrąciła Kasia. – Możesz kupić sobie mniejsze mieszkanie, a my moglibyśmy podzielić resztę. Wiesz, żeby to wszystko miało sens.
Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy. Sprzedać dom? Dom, który Jan i ja budowaliśmy własnymi rękami? Dom, w którym dzieci dorastały, gdzie każde drzewo w ogrodzie zostało zasadzone przez mojego męża?
– To miejsce jest moim życiem – odpowiedziałam, starając się zachować spokój. – Jak możecie choćby o tym myśleć? To wszystko, co nam zostało po ojcu.
Ale oni nie przestali. Z każdym kolejnym spotkaniem ich naciski stawały się coraz bardziej otwarte. Mówili o kosztach utrzymania, o tym, iż dom traci na wartości, iż ja nie dam sobie z nim rady. Ich argumenty były logiczne, ale nie miały nic wspólnego z emocjami, które wiązały mnie z tym miejscem.
– Mamo, my chcemy dla ciebie dobrze – powiedział Marek. – Ten dom to tylko miejsce. A ty możesz zacząć nowe życie, gdzieś, gdzie będzie ci łatwiej.
„Tylko miejsce.” Te słowa brzmiały jak wyrok. Jak mogli nie rozumieć, iż ten dom to nie tylko ściany i dach? Że to wspomnienia, miłość, lata pracy, każda chwila spędzona z ich ojcem?
Pewnej nocy, gdy nie mogłam zasnąć, przeszłam się po domu. Dotykałam mebli, które Jan zrobił własnymi rękami. Zatrzymałam się przy stole, przy którym jedliśmy wspólne kolacje, i spojrzałam na zdjęcia na ścianach. Zdjęcia naszych dzieci, naszych wspólnych wakacji, naszej rodziny. Czy naprawdę to wszystko miało się skończyć? Czy naprawdę wszystko, co razem zbudowaliśmy, miało zostać sprzedane jak zwykła rzecz?
Następnego dnia zebrałam w sobie siłę, by im powiedzieć.
– jeżeli chcecie sprzedać ten dom, poczekajcie, aż mnie zabraknie – powiedziałam cicho, patrząc im prosto w oczy. – Bo ja nigdy się na to nie zgodzę. To jest moje miejsce, moja historia. jeżeli wam to nie wystarcza, to przynajmniej uszanujcie to, co zostało z ojca.
Zapadła cisza. Widziałam, iż ich spojrzenia pełne były wstydu, ale nie wiem, czy zrozumieli. Może w ich oczach byłam tylko starą kobietą, która nie chce iść z duchem czasu. Ale dla mnie ten dom to coś więcej – to mój Jan, moja miłość, moje życie.
I choć wiem, iż prędzej czy później ten dom może zniknąć, to póki żyję, będę walczyć o każdy jego zakątek. Bo to jedyna rzecz, jaka mi została, gdy straciłam wszystko inne.
