1 dzień temu
Powrót Kokusa: historia miłości silniejszej niż ból
Pięć lat temu, w jednym z blokowisk w Poznaniu, moje życie zmieniło się na zawsze. Był upalny, zwyczajny dzień, gdy przez okno usłyszałam żałosne skomlenie. Pomyślałam — kotek. Podeszłam, wyjrzałam… i zamarłam. W płytkim dole, owinięty w foliową reklamówkę, żałośnie skomlał szczeniak. Ktoś po prostu wyrzucił go jak śmieć.
Wypadłam na ulicę, kolana mi się trzęsły. Zeszłam do tego dołu i drżącymi rękami wyciągnęłam go. Malutki, brudny, cały w kurzu, przestraszony… Przytulił się do mnie, a ja zrozumiałam: jest mój. Mój sens. Mój los. Wiedziałam, iż mąż będzie przeciw — wynajmujemy mieszkanie, ledwo wiążemy koniec z końcem. Ale nie mogłam postąpić inaczej.
Niedaleko stała stara “malucha” sąsiada, zapomniana i nieużywana od lat. Wymusiłam na nim klucze i zorganizowałam psu tymczasowy dom. Nazwałam go Kokus. Tego dnia zaczęła się wojna — z sąsiadami, z mężem, z samą sobą. Ludzie narzekali, ktoś próbował podrzucić trutkę. Mąż wściekał się: “Całe osiedle przez ciebie nas nienawidzi!” Ale mnie to nie obchodziło. Byle tylko Kokus żył.
Rosł, czekał na mnie po pracy, bawił się, skomlał w nocy, gdy zamykałam samochód. Czasem schodziłam o trzeciej nad ranem, by tylko pokazać mu twarz — żeby się uspokoił. Chwytał mnie za palce, gdy podawałam mu parówkę. jeżeli spóźniałam się wieczorem, nigdy nie zasypiał. Czekał. Czekał, aż go pogłaszczę, wejdę do domu… i dopiero wtedy zasypiał pod autem.
Mąż narzekał, był zazdrosny: “Kochasz tego psa bardziej niż mnie”. A ja już nie umiałam żyć bez Kokusa. Gdy zachorowałam, on przez dwa dni nic nie jadł. Sąsiad dzwonił z wyrzutem: “Co to za choroba? Siedzi pod oknem, nie je, nie odchodzi, tylko czeka…” Nie wytrzymałam — zerwałam się i, mimo gorączki, pobiegłam do niego.
Pokochał nasze podwórko, ganiał się z dziećmi, podbiegał do sąsiadów, merdał ogonem. Ci, którzy wcześniej go nienawidzili, zaczęli go podkarmiać po cichu. Stał się częścią mojego świata. Bałam się spóźnić — on czekał. Rozpoznawał dźwięk mojego samochodu, rzucał się na powitanie, wskakiwał mi na ręce, lizał twarz. Tylko z nim czułam się potrzebna i kochana.
Bał się mojego męża — choć ten nigdy go nie uderzył. Ale pewnie wyczuwał chłód. Nocami sam gonił stada bezpańskich psów, broniąc podwórka jak rycerz. Na moje urodziny cała rodzina zbierała kości — wiedzieli, iż to Kokus zje je jako pierwszy. Znali go wszyscy. I wszyscy go kochali.
Aż pewnego dnia… Byłam na urodzinach koleżanki. Bawiłam się, śmiałam. Nagle — telefon. Głos drżał: “Biegnij do domu… Kokus…”
Porzuciłam wszystko — tort, gości, telefon. Biegłam. A gdy dotarłam, upadłam na kolana. Kokus leżał pod klatką, poszarpany, zalany krwią. Z oczu ciekła mu szkarłatna strużka, ciało wyglądało jak szmata… Krzyczałam, płakałam, nie wiedziałam, za co się złapać. W naszej dzielnicy nie było weterynarza. Mąż był w szoku, sąsiedzi zdezorientowani.
Kokus nie reagował, tylko czasem jęczał. Kilku mężczyzn zaniosło go za blok, gdzie było ciszej. A ja siedziałam w domu, łykałam tabletki, szlochałam, modliłam się. Rano — pobiegłam tam. Ale go już nie było.
Sąsiedzi powiedzieli: “Nocą znowu przyszła wataha. On odszedł… Odszedł, by umrzeć sam. Nie chciał, żebyś go tak widziała…”
Zemdlałam. Ocucono mnie, potem leżałam w łóżku. Gorączka, osłabienie. Nie jadłam, nie mówiłam, nie wychodziłam. Dzwonili przyjaciele, rodzina. Ktoś się śmiał: “Co ty, to tylko pies!” Ale Kokus nie był “tylko psem”. Był wszystkim.
Trzeciego dnia mój mąż, niespodziewanie, nalegał: “Ubieraj się. Zabiorę cię”. Odrzuciłam jego prośbę, ale się uparł. Myślałam, iż jedziemy do parku, bym odpoczęła.
Przyjechaliśmy na działkę. Objął mnie i szepnął: “Nie mogłem patrzeć, jak gaśniesz. Kocham cię…” Próbowałam się uśmiechnąć. Nagle… usłyszałam znajome szczeknięcie. Zerwałam się na równe nogi. I zobaczyłam — Kokus! Leżał na kocu, słaby, ale żywy! Nie mógł choćby podejść. Tylko uniósł głowę i zamerdał ogonem…
Okazało się, iż tej nocy mąż poszedł go szukać. Znalazł go na wpół przytomnego, przywiózł tutaj. Wezwał weterynarza, zaszyli rany, dali zastrzyki. Nie powiedział mi od razu — chciał, by Kokus trochę doszedł do siebie.
Płakałam, śmiałam się, kręciłam się z radości. W tamtej chwili zrozumiałam: mój mąż naprawdę mnie kocha. A Kokus — przeżył. Bo miłość leczy. Wszystkich.
Teraz budujemy dom. Nie ma jeszcze ścian, nie ma dachu. Ale buda dla Kokusa już stoi. I to najważniejsze.
Bo takie jak on żyją wiecznie. W sercu.
