1 tydzień temu
Laszło głęboką nocą, gdy w ciemnym lesie pod starą dębiną siedział samotny starzec. Jego dłonie drżały z zimna, a oczy wypełniała rozpacz. Własne dzieci przywiozły go tu i porzuciły jak niepotrzebny grat.
Od lat czekali na jego śmierć, pragnąc dziedzictwa dużego domu, ziemi i oszczędności w złotych. ale starzec nie umierał. Postanowili więc przyspieszyć koniec: zostawili go w głuszy bez jedzenia i wody, licząc, iż dzikie zwierzęta dopełnią dzieła, a policja uzna to za nieszczęśliwy wypadek.
Biedny dziad, oparty o pień drzewa, wzdrygał się na każdy szelest. Wiatr wył między drzewami, ale w jego poświście słychać było coś jeszcze wilcze wycie. Starzec wiedział, iż koniec bliski.
Boże Czy naprawdę tak się to skończy? szepnął, składając dłonie w modlitwie.
Wtem zatrzeszczała gałąź. Potem kolejna. Kroki zbliżały się. Starzec próbował wstać, ale ciało nie słuchało. Wpatrywał się w mrok, aż nagle z zarośli wyszedł wilk.
Zwierzę podeszło powoli ścieżką. Jego sierść lśniła w blasku księżyca, a oczy jarzyły się jak żar. Odsłonił kły, ale zamiast atakować pochylił łeb i zaskomlał cicho, jakby chciał coś powiedzieć.
Starzec, niepewny, wyciągnął rękę. Ku jego zdumieniu wilk nie odskoczył pozwolił mu dotknąć swej gęstej sierści.
Wtedy starzec przypomniał sobie. Dawno temu, gdy jeszcze był silny, znalazł w lesie młodego wilka uwięzionego w pułapce kłusowników. Bez wahania uwolnił go, ryzykując własne życie. Zwierz uciekł wtedy bez słowa ale widocznie nie zapomniał.
Teraz ten samotny drapieżnik stał przed nim jak przed wybawcą. Wilk przysiadł niżej, dając jasny znak: wsiadaj.
Z trudem starzec chwycił go za kark. Wilk ruszył przez mroczny las. Stary słyszał, jak gałęzie łamią się pod łapami, widział cienie innych zwierząt, ale żadne nie śmiało podejść.
Po kilku kilometrach zabłysło światło wieś. Ludzie, zaniepokojeni wyciem, wybiegli i ujrzeli coś nieprawdopodobnego: ogromny wilk ostrożnie kładł u ich bram słabego, ale żywego starca.
Gdy otoczyli go opieką, starzec wybuchnął płaczem. Nie ze strachu, ale zrozumiał wtedy, iż bestia okazała się bardziej ludzka niż jego własna krew.
