2 godzin temu
**Dziennik, 15 października**
Mały gabinet weterynaryjny zdawał się kurczyć z każdym oddechem, jakby ściany czuły ciężar tej chwili. Niskie sufity przygniatały, a pod nimi, niczym przyciszony śpiew, brzęczały jarzeniówki ich chłodne światło zalewało wszystko wokół, malując rzeczywistość w odcieniach bólu i pożegnania. Powietrze było gęste, naładowane emocjami zbyt ciężkimi, by je wyrazić słowami. W tej sali, gdzie każdy dźwięk wydawał się świętokradztwem, panowała cisza głęboka, niemal sakralna, jak ta przed ostatnim tchnieniem.
Na metalowym stole, przykrytym starą, kratkowaną derką, leżał Burek niegdyś potężny, dumny owczarek podhalański, pies, którego łapy pamiętały bezkresne śnieżne równiny, a uszy słyszały szum wiosennych lasów i szmer strumienia budzącego się po długiej zimie. Pamiętał ciepło ognisk, zapach deszczu na futrze i dłoń, która zawsze znajdowała jego kark, jakby mówiąc: Jestem z tobą. Teraz jednak jego ciało było wątłe, sierść matowa i przerzedzona, jakby sama natura poddała się chorobie. Oddychał ciężko i nierówno, każdy wdech to walka z niewidzialnym wrogiem, każdy wydech szept pożegnania.
Obok niego, zgarbiony, siedział Krzysztof człowiek, który wychował go od szczeniaka. Jego ramiona opadły, plecy pochyliły się, jakby żałoba zawitała do niego jeszcze przed śmiercią. Jego dłoń drżąca, ale delikatna powoli głaskała Burka po uszach, jakby chciała zapamiętać każdy ich kształt, każdy kosmyk sierści. W oczach Krzysztofa zbierały się łzy, gorące i ciężkie. Nie spływały, trzymały się rzęs, bojąc się przerwać kruche skupienie tej chwili. W jego spojrzeniu była cała galaktyka bólu, miłości, wdzięczności i nieznoszonego żalu.
Byłeś moim światłem, Burek szepnął ledwo słyszalnie, jakby bał się obudzić śmierć. Ty nauczyłeś mnie wierności. Stałeś przy mnie, gdy upadałem. Liżałeś moje łzy, gdy już nie mogłem płakać. Wybacz mi iż nie uchroniłem cię. Wybacz, iż tak się kończy
I wtedy, jakby w odpowiedzi, Burek słaby, wyczerpany, ale wciąż pełen miłości otworzył oczy. Były zamglone, jakby zasnute czymś pomiędzy życiem a tym, co po nim. Ale wciąż była w nich iskra. Zebrał resztki sił, uniósł łeb i wtulił pysk w dłoń Krzysztofa. Ten gest rozdzierał serce na strzępy. To nie był zwykły dotyk to był krzyk duszy: Jestem tu. Pamiętam cię. Kocham cię.
Krzysztof pochylił czoło do głowy psa, zamknął oczy, i w tej chwili świat zniknął. Nie było gabinetu, choroby, strachu. Byli tylko oni dwa serca bijące w jednym rytmie, dwa byty związane więzami, których czas ani śmierć nie zdołają zerwać. Lata wspólnego życia: jesienne spacery w deszczu, zimowe noce w namiotach, letnie wieczory przy ognisku, gdy Burek pilnował snu pana u swoich stóp. Wszystko to przeleciało przed oczami jak film ostatni dar pamięci.
W kącie sali stali weterynarz i pielęgniarka milczący świadkowie. Widzieli to setki razy. Ale serce nigdy nie uczy się obojętności. Pielęgniarka, młoda kobieta o łagodnych oczach, odwróciła się, by ukryć łzy. Ocierała je grzbietem dłoni, ale to nic nie dawało. Nikt nie może pozostać obojętny, gdy miłość walczy z końcem.
I wtedy stał się cud. Burek zadrżał cały, jakby zbierał resztki życia. Powoli, z nadludzkim wysiłkiem, uniósł przednie łapy. Drżące, ale z zadziwiającą siłą, objął nimi szyję Krzysztofa. To nie był tylko gest. To był ostatni dar. Przebaczenie, wdzięczność, miłość wszystko w jednym ruchu. Jakby mówił: Dziękuję, iż byłeś moim człowiekiem. Dziękuję, iż pokazałeś mi, czym jest dom.
Kocham cię wyszeptał Krzysztof, powstrzymując łkanie. Kocham cię, mój dzielny Zawsze będę
Wiedział, iż ten dzień nadejdzie. Przygotowywał się czytał, płakał, modlił się. Ale nic nie mogło go przygotować na to, jak to jest stracić część własnej duszy.
Burek oddychał ciężko, jego klatka piersiowa unosiła się gwałtownie, ale łapy nie puszczały. Nie chciał odejść.
Weterynarz, młoda kobieta o stanowczym spojrzeniu i drżących dłoniach, podeszła bliżej. W jej ręce lśniła strzykawka cienka, zimna jak lód. Przezroczysty płyn wyglądał niewinnie, ale niósł ze sobą koniec.
Kiedy będzie pan gotowy szepnęła cicho, jakby bała się przerwać tę nić.
Krzysztof podniósł wzrok na Burka. Jego głos drżał, ale każdy dźwięk wypełniała miłość taka, która przychodzi tylko raz w życiu.
Możesz już odpocząć, mój bohaterze Byłeś dzielny. Byłeś najlepszy. Puszczam cię z miłością.
Burek westchnął głęboko. Jego ogon poruszył się lekko na derce. Weterynarz uniosła rękę, by wstrzyknąć lek
ale nagle zastygła. Zmarszczyła brwi, pochyliła się, przyłożyła stetoskop do klatki piersiowej psa i sama wstrzymała oddech.
Cisza. choćby brzęczące światła zdawały się znikać.
Odsunęła się, upuściła strzykawkę na tacę i odwróciła się do pielęgniarki.
Termometr! Szybko! I jego kartę teraz!
Ale pani mówiła iż umiera wyjąkał Krzysztof, nie rozumiejąc.
Tak myślałam odparła, nie odrywając wzroku od Burka. Ale to nie jest niewydolność serca. Nie jest to rozpad narządów. To to może być ciężka infekcja. Posocznica. Ma prawie czterdzieści stopni! Nie umiera walczy!
Chwyciła jego łapę, sprawdziła dziąsła, po czym wyprostowała się gwałtownie:
Kroplówka! Antybiotyki o szerokim spektrum! Natychmiast! Nie czekaj na wyniki!
On może przeżyć? Krzysztof zaci
