3 dni temu
Gdy warkot silnika Mercedesa zniknął wśród drzew, cisza opadła na mnie jak ciężka kołdra. Stałam tam z torbą w ręku, kolana trzęsły mi się, a każdy oddech bolał. Powietrze było przesiąknięte zapachem wilgotnej ziemi, mchu i gnijących liści. Ptaki zamilkły. Jakby samo las wiedziało: tu coś jest bardzo nie tak.
Nie krzyczałam już więcej. Łzy, których nie było na pogrzebie, teraz same napływały do oczu. Nie z żalu. Z upokorzenia. Zrozumienia, iż moja własna krew mój syn wyrzucił mnie jak stary mebel.
Usiadłam na zwalonym pniu, próbując zebrać myśli. Słońce już chyliło się ku zachodowi, światło zżółkło, cienie się wydłużyły. W ciszy słyszałam tylko bicie własnego serca. Wiedziałam: jeżeli tu zostanę, umrę. Ale nie zamierzałam mu tego ułatwiać.
Wyjęłam z torby zdjęcie męża. Jego twarz, dawny, ciepły uśmiech, patrzył na mnie.
Widzisz, Janek szepnęłam. Na to go wychowałam. Na tego dobrego chłopca byłeś taki dumny.
Łza spadła na fotografię. I wtedy coś we mnie przeskoczyło. Nie strach wziął górę, ale wola. Ta uparta, wiejska kobieca wola, która trzymała mnie przy życiu przez całe lata.
Wstałam. jeżeli myślał, iż zginę tu w ciszy, to mnie nie znał. Przeżyłam wojnę, PGR-y, inflację, szpitale. Przeżyję i to.
Szłam. Nie wiem, jak długo. Las był gęsty, gałęzie chrupały pod nogami. Buty oblepione błotem, serce waliło w gardle. Aż w oddali szmer, potem zarys małej chaty. Opuszczony gajówka. Dach pochylony, okna zabite deskami, ale w środku było sucho. Znalazłam stary koc. Położyłam się na ławie i w środku nocy, przy pohukiwaniu sowy, zasnęłam.
Obudziłam się o świcie. Każdy mięsień bolał, ale umysł był jasny. Wiedziałam, co robić: wracam do miasta. Nie z zemsty. Dla sprawiedliwości. Bo ten chłopak, który zostawił matkę w lesie, przestał być człowiekiem. A tacy muszą wiedzieć, iż życie nie pozostaje dłużne.
Błądziłam godzinami, aż usłyszałam w oddali warkot aut. Wyszłam na szosę. Ciężarówka zwolniła. Kierowca, sześćdziesięciolatek z sumiastym wąsem, spojrzał na mnie zdumiony:
Jezu Maria, kobieto, co ty tu robisz?
Wracam do domu odparłam cicho. Tylko syn zapomniał mnie zabrać.
Nie pytał więcej. Wsadził mnie do kabiny i zawiózł do miasta. Poszłam na policję. Młody sierżant patrzył na mnie niedowierzająco.
Proszę pani, to na serio? Twierdzi pani, iż syn zostawił panią w lesie? Na pewno to nie pomyłka?
Wyjęłam telefon ten stary, z przyciskami. Pokazałam mu jedyne zdjęcie, które zrobiłam jeszcze w aucie: czarny Mercedes, który znika między drzewami.
Chyba to nie pomyłka, młody człowieku powiedziałam.
Historia rozeszła się szybko. Gazety drukowały moje zdjęcie: Syn bogatego biznesmena porzucił starą matkę w lesie. Sąsiedzi, znajomi, panie z kościoła wszyscy o tym mówili. Zdjęcie Andrzeja w czarnym garniturze z pogrzebu nabrało nowego znaczenia: chłodu, wstydu.
Gdy w końcu wezwano go na komisariat, był blady, spięty. Spotkaliśmy się na korytarzu.
Mamo po co mi to zrobiłaś? Teraz już po wszystkim. Po firmie, reputacji po wszystkim!
Spojrzałam mu w oczy. Nie było w nich winy, tylko strach.
Dla mnie też było po wszystkim, synu odparłam cicho. Tylko ja postanowiłam żyć dalej.
Śledztwo trwało tygodniami. Wynajął adwokata, tłumaczył, iż to nieporozumienie, iż wpadł w panikę. choćby przeprosił, ale wiedziałam: nie o moje przebaczenie mu chodziło, tylko o zmycie hańby.
Sąd uznał go winnym. Narażenie na utratę życia, porzucenie osoby starszej. Półtora roku w zawieszeniu, grzywna, prace społeczne. Według prawa łagodny wyrok. Ale prawdziwa kara przyszła później.
Gdy wychodziliśmy z sali, zatrzymał się na schodach. Spojrzał na mnie pustym wzrokiem.
Zniszczyłaś mi życie wyszeptał.
Nie, synu odpowiedziałam. Ty je zniszczyłeś. Ja tylko wyszłam z tego lasu.
Więcej go nie widziałam. Sprzedał mieszkanie, wyjechał za granicę. Mówią, iż mieszka gdzieś w Niemczech.
Ja zostałam. W tym samym mieszkaniu, które kiedyś chciał mi zabrać. Wyremontowałam je.
Ściany pomalowałam na nowo, w oknach stoją pelargonie. Codziennie rano gotuję kawę mocną, z mlekiem, bez cukru. I zawsze stawiam dwie filiżanki. Jedną dla męża.
Na parapecie leży mały, biały kamyk. Ten sam, o który uderzyłam kolanem, gdy upadłam na leśnej drodze. Pamiątka. Nie bólu siły.
Bo starość nie zaczyna się wtedy, gdy cię wyrzucą. Tylko gdy sam uwierzysz, iż w tobie już nie ma życia.
Ja nie uwierzyłam.
I dlatego wciąż żyję.
