Dziewczynka, która sprzedawała babcine przetwory, i niespodziewana wizyta, która odmieniła jej życie

Wczesnym rankiem, gdy słońce powoli wznosiło się nad horyzontem, zalewając wieś złocistym blaskiem, powietrze wypełniało się świeżością porannej rosy, zapachem kwitnącej koniczyny i ziemi. W tej spokojnej scenerii rozległ się stanowczy głos małej Zosi dziewczynki o oczach jak błękitne niebo i jasnych warkoczykach:
Babciu, ile jeszcze mam czekać? Obiecałam koleżankom, iż przyjdę! Chcemy iść nad rzekę pluskać się, kąpać i śpiewać na brzegu! Woda jest tak przejrzysta, iż widać każdą rybkę! Proszę!
Siedząc na stołku przy ogródku, Bronisława Januszewska ciężko westchnęła, ocierając pot z czoła. Jej dłonie, poorane zmarszczkami jak mapa przeżytych lat, mocno ściskały motykę. Pełnym zmęczenia i czułości wzrokiem spojrzała na wnuczkę, w którym malowały się troska i miłość.
Zosieńko, moja droga szepnęła cicho twoje koleżanki mają duże, hałaśliwe domy i troskliwych rodziców. A my mamy tylko siebie. jeżeli ty mi nie pomożesz, kto zajmie się ogródkiem? Sam się nie wypieli, a chleb nie pojawi się na stole bez pracy.
Zosia spuściła wzrok, ale w jej oczach nie było rozpaczy, tylko postanowienie. Wiedziała: jeżeli gwałtownie skończy robotę, zdąży pobawić się z przyjaciółkami. Zaciąwszy usta, zaczęła pleć grządki, wyrywając chwasty, które odbierały siły delikatnym pędom ogórków. Każdy wyrwany chwast był ofiarą, którą składała dla odrobiny radości.
Gdy skończyła, poderwała się, otrzepała kolana i zawołała z radością:
Babciu, już wszystko! Mogę iść?
Idź, ptaszyno skinęła staruszka. Ale nie spóźniaj się, może zacząć padać.
Zosia pomknęła wiejską drogą, rozsiewając za sobą dźwięczny śmiech, który dzwonił jak dzwoneczek w porannej ciszy. Bronisława śledziła ją wzrokiem, a serce ściskało się w piersi. Skąd ona bierze tyle energii? myślała. Skąd ta jasność, która nie gaśnie mimo wszystko?
W tej chwili do płotu podeszła sąsiadka, Wanda Nowak, kobieta o ciepłych oczach i dobrym sercu.
Broniu szepnęła dziś widziałam Jolę na targu. Była z jakąś paczką, w krótkiej spódnicy i z mocnym makijażem. Powiedziała, iż potrzebuje Zosi.
Bronisława zbladła, jakby coś w środku zerwało jej więź ze światem.
Wróciła wyszeptała. Po tylu latach milczenia, po tym, jak zostawiła syna i córkę A teraz nagle chce ją odebrać?
Spytałam ją: Dwanaście lat cię nie było, a teraz chcesz zabrać dziewczynkę? Roześmiała się, jakby to był żart. Jakby Zosia była rzeczą, którą można wziąć, kiedy się chce.
Co ja teraz zrobię? rozpłakała się Bronisława. Ona jest matką w papierach, a ja tylko babcią. Nie mam praw, ale całe moje serce należy do Zosi. Wychowałam ją od kołyski, karmiłam, gdy brakowało mleka, nocami czuwałam przy jej łóżku, gdy chorowała. A teraz ona wraca i chce ją zabrać?
Strach ściskał jej serce. W głowie wirowało, przed oczami migały ciemne plamy. Bronisława osunęła się na ławkę, przyciskając dłoń do piersi. Jedna uporczywa myśl nie dawała spokoju: prawo stało po stronie Joli, ale co znaczy miłość przed sądem?
Jola wkroczyła w ich życie jak huragan. Syn Bronisławy, Tomek, był w niej ślepo zakochany. Ale Jola brała wszystko pieniądze, uwagę tylko nie miłość i duszę. Bronisława od początku wiedziała: to nie żona dla syna, ale drapieżnica, wysysająca z niego życie.
Potem wszystko się zmieniło: Jola urodziła, oddała Zosię babci i zniknęła. Tomek, wynędzniały i przygaszony, czasem odwiedzał dom, ale w jego oczach nie było już dawnego blasku.
Synu spytała kiedyś matka dlaczego tak ubogo wyglądasz? Przecież dobrze zarabiasz?
Mamo odparł cicho wszystkie pieniądze idą na potrzeby Joli. Dla mnie nic nie zostaje.
Niech żyje skromniej! krzyknęła Bronisława.
Lecz rozmowa została przerwana: niedługo Tomka zabrano do szpitala z nowotworem. Diagnoza była wyrokiem. Przed śmiercią wyznał matce:
Mamo, Zosia nie jest moją córką. Jola zdradzała mnie z Darkiem, moim najlepszym przyjacielem. Wiedziałem, ale zaakceptowałem to dla Zosi.
Bronisława płakała, świat się walił, ale nie oddałaby dziewczynki. Zosia stała się jej sensem, euforią i bólem zarazem.
I oto znów na progu stanęła Jola, z zimnym wzrokiem i bezlitosnym zamiarem.
W tej chwili podjechała taksówka, z której wysiadła kobieta w drogim ubraniu, z wymuszonym uśmiechem:
Dzień dobry, Bronisławo Januszewska powiedziała sucho, nie patrząc w oczy. Zabieram Zosię. Tobie jest z nią ciężko. W mieście będzie miała lepszą szkołę, zajęcia, korepetycje.
Targi trwały godzinami. Jola groziła i manipulowała, aż Bronisława, ulegając, oddała wszystkie oszczędności pieniądze na szkolną wyprawkę, książki, zimowe buty dla wnuczki. Dom opustoszał, euforia zniknęła, na obiad została tylko ziemniaki z ogródka.
Lecz Wanda Nowak przyszła z pomocą:
Podpowiedziała, by sprzedawać przetwory z piwnicy,
radziła wystawiać kiszonki i dżemy na targu,
zachęciła Zosię, by wykorzystała swój handlowy talent.
Tak zaczął się nowy rozdział: babcia, wnuczka i ciocia Wanda sprzedawały słoiki z ogórkami, pomidorami i paprykarzem na rynku. Siedmioletnia Zosia okazała się świetną sprzedawczynią jej uśmiech i uprzejmość przyciągały klientów.
Jesteś wspaniała! zachwycała się Wanda. W jeden dzień tyle sprzedałaś! Kupimy ci nowe buty nie możesz chodzić w gumowcach jak na działce.
Pewnego dnia przy ich stoisku pojawił się wysoki mężczyzna w skórzanej kurtce i jeansach, którego twarz wydała się Wandzie znajoma. Wpatrzyła się i serce zabiło mocniej.
Darek? zawołała zaskoczona. Przyjaciel Tomka!
Mężczyzna spojrzał na Zosię i