Wieczorem, gdy w szpitalu zapanowała cisza, rozległ się nagle przejmujący krzyk. Gdy lekarze ruszyli w jego kierunku, ujrzeli scenę, która wprawiła ich w osłupienie

Wie w szpitalu zapadła cisza wieczornej zmiany, nagle rozległ się przenikliwy krzyk. Personel medyczny ruszył w kierunku hałasu, by stanąć oko w oko ze sceną, która wprawiła wszystkich w osłupienie.
W półmroku pustego holu przyjęć słychać było tylko miarowe, zdecydowane kroki.
Lekarz dyżurny oderwał wzrok od dokumentów i wraz z pielęgniarką pobiegł sprawdzić, co wywołało ten nagły alarm.
Gdy dotarli do drzwi wejściowych, na pierwszy rzut oka panował spokój. Ale po chwili w cieniach dostrzegli zbliżającą się postać.
Ktoś zapalił światło i oto przed nimi stanął owczarek niemiecki, w pysku dzierżący starannie zawinięty pakunek, przesiąknięty ciemnoczerwoną cieczą. Pielęgniarka aż wstrzymała oddech.
Każdy ruch psa był precyzyjny, jakby zaplanowany co do milimetra.
Gdy podszedł bliżej, delikatnie położył pakunek na podłodze i zaszczekał krótko, jakby mówił: „No dalej, nie ma czasu!”.
Kiedy lekarz rozwinął zawiniątko, wszyscy oniemieli widok w środku wstrząsnął nimi do głębi.
Przez chwilę stali jak wryci, nie wierząc własnym oczom. W paczce leżało może dziesięcioletnie dziecko, blade i drżące, z jasnymi, potarganymi włosami.
Jej drobne ciało było ubłocone i poplamione krwią, ale w tej kruchej istocie tliło się jeszcze życie.
Owczarek stał obok, uważnie śledząc każdy ruch ludzi. W jego spojrzeniu malowało się niepokój jakby czuł, iż dziewczynka jest już bezpieczna, ale jego misja jeszcze się nie skończyła.
Trzeba działać gwałtownie szepnęła pielęgniarka, choć głos lekko jej drżał.
Ostrożnie przenieśli dziecko na nosze, a pies podążał za nimi krok w krok, nie spuszczając ich z oczu.
Po korytarzu rozległy się pośpieszne kroki innych pracowników ktoś niósł kroplówki, maski tlenowe, koce.
Ale pies nie ustępował. Cicho zaszczekał, gdy układano dziewczynkę na łóżku, po czym położył się obok niej, jakby czuwał nad jej snem.
Nikt nie wiedział, skąd się wziął ani dlaczego wybrał właśnie ten szpital, ale wszyscy czuli, iż gdyby nie on wszystko mogło skończyć się inaczej.
Wtedy lekarz zrozumiał: ten pies to nie był zwykły zwierzak. On uratował życie tej dziewczynki i stał się prawdziwym bohaterem. Dla niej. Dla nich wszystkich.