1 miesiąc temu
**Dziennik Oli**
Moja teściowa doskonale wiedziała, iż moja mama będzie u mnie – jej czyn był ostatnią kroplą, która przelała czarę.
W małym miasteczku pod Kaliszem, gdzie zapach kwitnących jabłoni miesza się z wiejskim kurzem, moje życie w wieku 31 lat stało się areną rodzinnych intryg. Nazywam się Ola, jestem żoną Jacka i wychowujemy dwuletnią córeczkę Zosię. Moja teściowa, Danuta Janówna, swoim ostatnim zachowaniem przekroczyła wszelkie granice, sprawiając, iż poczułam się jak obca we własnym domu. Jej dwieście złotych pozostawionych na stole to nie gest hojności, ale upokazujejący policzek, którego nie potrafię wybaczyć.
**Rodzina na krawędzi**
Jacek to moja pierwsza miłość. Pobraliśmy się pięć lat temu i byłam gotowa na życie z jego rodziną. Danuta Janówna, jego matka, od początku wydawała się serdeczna, ale jej dobroć zawsze miała drugie dno. Uwielbia Jacka i Zosię, ale mnie traktuje jak tymczasową lokatorkę. „Ola, jesteś dobra, ale synowa powinna znać swoje miejsce” – mówiła, uśmiechając się słodko. Znosiłam jej uwagi, rady i kontrolę, by zachować spokój w rodzinie. Ale jej ostatni gest stał się punktem, z którego nie ma odwrotu.
Moja mama, Wanda Mariówna, przyjechała do nas na tydzień. Mieszka w innym mieście i rzadko nas odwiedza, więc czekałam na nią z radością. Uprzedziłam Jacka i Danutę Janównę, iż mama będzie u nas, i poprosiłam, by uszanowali nasz czas. Teściowa skinęła głową, ale w jej oczach dostrzegłam przebłysk podstępu. Powinnam była być czujna, ale, jak zwykle, uwierzyłam w jej dobre intencje. Jakże się myliłam.
**Upokorzenie przy kolacji**
Wczoraj mama była u nas trzeci dzień. Przygotowałam kolację – żurek, chleb, smalec z cebulą, wszystko, co lubi. Siedziałyśmy z mamą i Zosią przy stole, śmiejąc się i wspominając moje dzieciństwo. Jacek był w pracy, a ja cieszyłam się tą rzadką chwilą bliskości. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Na progu stała Danuta Janówna, z torbą i swoim zwykłym, słodkim uśmiechem. „A, Wanda, i ty tu jesteś? Tylko wpadłam was odwiedzić” – powiedziała, choć doskonale wiedziała, iż mama jest u nas.
Zanim zdążyłam ją poprosić, by usiadła, wyciągnęła z kieszeni dwieście złotych i położyła na stole, tuż przy talerzach. „Ola, to wam na zakupy, skoro macie gości” – oznajmiła głośno, tak by mama usłyszała. Zamarłam. Mama spłonęła rumieńcem, a Zosia, wyczuwając napięcie, zaczęła marudzić. To nie była pomoc – to było upokorzenie. Teściowa chciała pokazać, iż sobie nie radzę, iż moja mama to ciężar, iż to ona, Danuta Janówna, tu rządzi.
**Ból i gniew**
Próbowałam zachować twarz. Powiedziałam: „Dziękuję, Danuto Janówno, ale damy radę”. Ona tylko prychnęła: „Bierz, Ola, przyda ci się”. Mama milczała, ale widziałam, jak bardzo jest zraniona. Ona, kobieta, która wychowała mnie sama, zawsze dumna, czuła się poniżona. Po wyjściu teściowej przepraszałam mamę, ale ona tylko przytuliła mnie mocno: „Córeczko, to nie twoja wina”. A jednak wiedziałam – to moja wina. Pozwoliłam, by Danuta Janówna posunęła się tak daleko.
Jacek, gdy wrócił, wysłuchał mnie i westchnął: „Mamo pewnie nie chciała nic złego, po prostu lubi pomagać”. Pomagać? To nie pomoc, to demonstracja władzy. Czuję się jak służąca we własnym domu, gdzie teściowa decyduje, jak mam żyć, przyjmować gości, wychowywać córkę. Jej dwieście złotych to nie pieniądze – to sposób, by pokazać, iż bez niej jestem nikim. A milczenie Jacka to jak zdrada, która rozrywa mi serce.
**Decyzja, która mnie ocali**
Nie mogę już tak żyć. Postanowiłam poważnie porozmawiać z Jackiem. Powiem mu, iż Danuta Janówna nie ma prawa przychodzić bez zaproszenia, a jej „pomoc” jest nam niepotrzebna. jeżeli mnie nie wesprze, wyjadę z Zosią do mamy, dopóki nie wybierze – ja i córka czy jego matka. To przerażające – kocham Jacka, ale nie zniosę dłużej jej kontroli. Moja mama zasługuje na szacunek, moja córka na spokojny dom, a ja – na prawo do decydowania o własnym życiu.
Przyjaciółki mówią: „Ola, wyrzuć ją, to twój dom”. Ale dom to nie tylko ściany, to rodzina. jeżeli Jacek nie stanie po mojej stronie, stracę nie tylko teściową, ale i jego. Boję się tej rozmowy, boję się, iż zostanę sama z Zosią, ale jeszcze bardziej boję się, iż jeżeli zamilknę – stracę siebie. Danuta Janówna myśli, iż jej pieniądze dają jej władzę, ale mnie nie kupi za dwieście złotych.
**Moje wołanie o godność**
Ta historia to mój krzyk o prawo bycia wysłuchaną. Danuta Janówna swoim czynem upokorzyła nie tylko mnie, ale i moją mamę, moją rodzinę. Jacek może tego nie widzi, ale ja widzę – i nie ustąpię. W wieku 31 lat chcę żyć w domu, gdzie moja córka się śmieje, gdzie moja mama jest gościem mile widzianym, gdzie ja – nie jestem cieniem teściowej. Niech ta walka będzie ciężka, jestem gotowa. Jestem Ola i odzyskam swoją godność, choćby jeżeli będę musiała zatrzasnąć drzwi przed Danutą Janówną.
