Dziś w pracy wydarzyło się coś, co na długo zostanie w mojej pamięci. Starszy pan, Jan Kowalski, wszedł do naszej lecznicy z prośbą o uśpienie swojego psa. Powód był prosty i złamał mi serce nie miał pieniędzy na leczenie. Patrząc na jego łzy i cierpienie zwierzęcia, wiedziałam, iż nie mogę pozostać obojętna.
Mówi się, iż pieniądze szczęścia nie dają, ale ich brak może zabrać to, co najdroższe. Pan Jan nie miał choćby kilku złotych, gdy usłyszał, ile będzie kosztować ratowanie jego jedynego przyjaciela.
W poczekalni zapanowała cisza. Ja, Marta Nowak, stałam w milczeniu, obserwując tę scenę: stary pies leżał na stole, a jego właściciel, pochylony nad nim, gładził go po głowie, tłumiąc łzy.
Ciężki oddech psa i ciche szlochy starego człowieka były jedynymi dźwiękami w gabinecie. Pan Jan nie mógł się pogodzić z myślą, iż musi pożegnać się ze swoją Dzidką. Płakał bezgłośnie.
Pamiętam ich pierwszą wizytę to było zaledwie kilka dni temu. Przyszli wtedy po raz pierwszy. Dzidka, dziewięcioletnia suczka, od dwóch dni nie wstawała, a pan Jan był załamany. Mówił, iż to jedyna istota, jaka mu pozostała na świecie.
Badania wykazały ciężką infekcję. Bez natychmiastowego i kosztownego leczenia czekało ją cierpienie. jeżeli nie stać pana na terapię powiedziałam wtedy, to jedyna humanitarna opcja to uśpienie. Dopiero później zrozumiałam, jak bolesne musiały być te słowa.
Drżącymi rękami pan Jan zostawił na stole pomięte banknoty i z bólem zabrał psa do domu.
A dziś wrócił. Przepraszam, pani doktor, uzbierałem tylko na uśpienie szepnął, nie patrząc mi w oczy.
Gdy poprosił o jeszcze pięć minut na pożegnanie, poczułam, jak ściska mi się gardło. Myślałam o ludziach, którzy wydają fortuny na zbędne rzeczy, podczas gdy inni nie mają choćby na ratowanie tych, których kochają.
Podeszłam i położyłam dłoń na jego ramieniu. Zapłacę sama. Dzidka będzie żyła. Jeszcze ma przed sobą wiele dobrych lat. Wtedy jego ramiona zaczęły drżeć, a on po prostu płakał.
Tydzień później Dzidka już chodziła. Odpowiednia opieka, leki i trochę dobroci wystarczyły, by ją uratować. Nie uważam się za bohaterkę. To był po prostu ludzki odruch.
Dobroć nie mierzy się w banknotach, ale w tym, co jesteśmy w stanie zrobić dla innych.
W takich chwilach widać prawdziwą wartość człowieka. Bo uratowanie jednego życia to jak uratowanie całego świata.
