„Starałam się, ale nie zdążyłam!”: kobieta trafiła do szpitala, a ja wzięłam jej kotkę z ulicy

Szłałam do domu w późny wieczór, zmęczona po ostatnich dyżurach, kiedy w mieścielustrze, jakby na niepisany rozkaz, wszystkie pacjenci jednocześnie wpadli w chorobę. Klinika weterynaryjna w Warszawie zdawała się rozciągać godziny w gumę: najpierw ciągnęły się w nieskończoność, a potem nagle pękały, a ja, zamykając gabinet o dziesiątej, marzyłam jedynie o herbacie, kocu i ciszy. Wyskakując na podwórko i otwierając drzwi klatki schodowej, usłyszałam ciche miauczenie. Brzmiało jak cienka nić wyciągnięta z ciemności. Zatrzymałam się profesjonalny odruch: choćbyś chciała być zwykłą kobietą z torbą, praca przykleja się do ciała jak sierść.

Dźwięk powtórzył się, bliżej. Na podestach między drugim a trzecim piętrzem, pod starą grzejnikową obudową, siedziała kotka. Mała, białosrebrna, z ciemną plamką nad prawym okiem, niczym pędzel malarza. Sierść była nieco splątana, oczy wielkie i piękne, ale pełne zmęczenia. Spojrzenie mówiło: Trzymam się, ale sił już nie ma.

Cześć szepnęłam sam do siebie, zdumiona. Co tu robisz?

Kotek nie uciekł, tylko schował głowę w ramiona. W kocim języku oznaczało to: Nie jestem niebezpieczna. Usiadłam, wyciągnęłam dłoń w dół. Kot wciągnął zapach strach, lekarstwa, cudze historie z kliniki i zrobił maleńki krok w moją stronę. Wszystko jasne, umowa zawarta.

Na górze otworzyło się drzwi; sąsiad z szóstego piętra wyjrzał, rzucił spojrzenie na scenę i wypowiedział to, co pewnie myślało wielu.

Pani, nie dotykajcie jej. Może być zakaźna. Rozmawiamy już z zarządcą, a panią zarządca będzie ganił.

Niech gani odpowiedziałam spokojnie. Kotkę zabiorę. Jest jej zimno.

A jeżeli jest wściekła? zapytał niemal szeptem.

Nie, jest wyczerpana odparłam. A to leczy się ciepłem.

Sąsiad milczał. Zdjęłam szalik, położyłam go pod kotkę i ostrożnie wzięłam ją na ręce. Myślałam, iż zacznie się bronić, syczeć, ale przytuliła się i schowała pyszczek w moją kurtkę. Wtedy wydawało się, iż słyszę w środku wyraźne dziękuję. Koty nie mówią słowami, ale ich cisza bywa głośniejsza od krzyków.

W domu włączyłam miękką lampkę nocną, wyciągnęłam ręcznik, miskę, wodę i zapasowy kuwetę. Postawiłam karton w kącie tymczasowe schronienie. Kotka ostrożnie wyszła, rozejrzała się i zaczęła się myć nerwowo, skok po skoku, ale i tak. To zawsze dobry znak: wraca do siebie.

Poznajmy się rzekłam. Nazywam się Wiktoria. A ty?

Podeszła do wody, wypiła spokojnie, nie łapczywie. Usiadłam obok i patrzyłam. Pięć minut milczącej obserwacji niepisana zasada każdego lekarza. W tym czasie widać najwięcej. Nie miała obroży, uszy czyste, futro przy biodrach splątane, na łapce małą zadrapkę. Nic krytycznego wszystko da się naprawić ciepłem, grzebieniem i czasem.

Otworzyłam opakowanie suchych kęsów tego na wszelki wypadek, za które zawsze się karzę, i od razu podziękowała. Zjadła starannie, potem usiadła obok i spojrzała w bok, jakby pytała: czy mogę zostać?

Możesz zgodziłam. Przynajmniej na noc.

Podeszła bliżej i dotknęła czołem mojej dłoni. W tej chwili nadeszła obiecywana cisza, ale inna z delikatnym mruczeniem pod ręką. Położyłam koc, obok ręcznik. Kotka ułożyła się na granicy nie w centrum, ale na rubieżach. Zamknęła oczy nie do końca wciąż trzymała kontrolę. Położyłam się obok i poczułam dziwne ukojenie: koty potrafią porządkować choćby myśli.

Nocą budziła mnie kilka razy. Raz sprawdziła mnie miauczeniem, pogłaskałam ją znów mruczała. Inny raz dostałam wiadomość na domowy czat: Kto przyniósł tę kotkę? Wyjaśnimy. Uśmiechnęłam się: wyjaśnimy, oczywiście. Najpierw ogrzejmy.

Rankiem zrobiłam zdjęcie i napisałam ogłoszenie: Znaleziono kotkę. Białosrebrna, plamka nad okiem. Łagodna. Szukam właściciela. Rozwiesiłam przy klatce, wysłałam do grup. Klinika sprawdziła chip nic nie znalazła. Nic dziwnego.

Czy zostawisz ją u siebie? zapytała recepcjonistka.

Najpierw poszukamy właściciela odpowiedziałam. jeżeli nie znajdziemy, zostawię ją u siebie.

Uśmiechnęła się, jakby znała odpowiedź od razu.

Wieczorem zadzwonił telefon.

Dzień dobry kotka z plamką nad okiem? Jakby brudem pomalowaną? głos kobiecy brzmiał niepewnie.

Tak. Czy ją Pani zna?

Myślę, iż tak. W naszym sąsiednim domu mieszkała kobieta, Tamara Nowak. Jest teraz w szpitalu. Miała kotkę, Misia. Karmiliśmy ją od czasu do czasu. Nie wpuszczano jej do klatki. Myślałam, iż kotka poszła do Tamary, a tę zabrali karetką. Od tego czasu szuka drzwi.

Proszę przyjść powiedziałam. Zobaczycie sami.

Po dwudziestu minutach na progu stała kobieta w wieku czterdziestu lat i dziewczynka w okolicach siedmiu, chowająca się za plecami matki. Kotka wybiegła z kuchni, zatrzymała się i stała w miejscu jak znak zapytania. Kobieta usiadła.

Misia? szepnęła. Maśka, to ty?

Kotka wykonała parę szybkich kroków i delikatnie uderzyła czołem w dłoń kobiety. Wszystko stało się jasne bez zbędnych słów. Dziewczynka pisknęła radośnie i usiadła ostrożnie, z tym szczególnym dziecięcym szacunkiem do żywego, którego dorośli często zapominają.

Myśleliśmy, iż już ktoś ją zabrał powiedziała kobieta pośpiesznie. Tamara jest w szpitalu, karmiliśmy jej kota. Zniknął przedwczoraj. Nie wpuszczano go już do klatki. Westchnęła i uśmiechnęła się zmęczonym uśmiechem. Jesteś Wiktoria? Lekarka z kliniki? Widziałam Cię na czacie. Dziękujemy.

Co się stało z Tamarą Nowak? zapytałam łagodnie.

Historia okazała się jednocześnie prosta i gorzka. Tamara Nowak tak zwana babcia z trzeciego piętra, choć nie była spokrewniona mieszkała sama z kotkiem, chorowała lekko, a pewnego wieczoru serce jej zawiodło. Sąsiedzi wezwali karetkę, zabrali ją do szpitala. Rodzina była daleko, dopiero przybyła. Zarządca powiedział, iż załatwi, a w rzeczywistości drzwi zamknięto, a kot siedział pod grzejnikiem i czekał na swoją panią.

Moglibyśmy ją przygarnąć rzekła kobieta ale mamy papugę. Boję się, iż się nie dogadają. Pracuję do późna, córka chodzi do przedszkola. Chciałabym choć tymczasowo przyjąć. Potem zobaczymy.

Zróbmy tak zaproponowałam. Dziś kotka zostanie u mnie. Jutro odwiedzę Tamary w szpitalu, dowiem się, czy ktoś może się nią zaopiekować. jeżeli nie, pomyślimy, co dalej. Pomogę, jeżeli zdecydujecie się ją przyjąć. Papugę można odseparować w oddzielnym pokoju, a zwierzęta wprowadzać stopniowo, zapachem.

Dziewczynka słuchała uważnie, kiwała głową i nagle zapytała:

Czy mogę jej kupić miskę? Żeby miała swoją. W naszym sklepie przy piekarni sprzedają takie.

Proszę, weź uśmiechnęłam się. I kocyk. Koty kochają koce.

Kiedy wyszli, w oczach kotki zdawała się zapanować spokój. Odłożyłam miskę, usiadłam na podłodze i po prostu patrzyłam. Kotka wyciągnęła łapkę na kolano, jakby mówiła: Nie zostawiaj mnie samej. I znów poczułam, jak włącza się mój wewnętrzny silnik ten, dla którego znoszę nocne telefony i bezsenne zmiany. Czasem wydaje się, iż ratujemy kogoś, a w rzeczywistości to on ratuje nas.

Następnego dnia, pomiędzy dyżurami, zajrzałam do oddziału kardiologii: mały bukiet, paczka karmy i prośba pozwólcie na chwilę. Tamara Nowak okazała się chudą kobietą z ciepłym, zmęczonym spojrzeniem.

Przyszłam po mojego kota powiedziałam. Jej oczy od razu zabłysły.

Misia moja dziewczynka Dziękuję! Bałam się, iż zmarznie szepnęła. Zawsze zamykałam drzwi, żeby nie uciekła. A teraz się zrobiło źle nie zdążyłam.

Wszystko w porządku odpowiedziałam. Jest w ciepłe, je, odpoczywa. Sąsiadka gotowa przyjąć ją na czas. Pomogę.

Przyjmie? zadrżały ręce Tamary. Tylko nie na dwór. Jest domowa. Po chwili dodała cicho: Nie gniewacie się, iż nie udało mi się? Starałam się.

Płakałam łzami pod kontrolą.

Nigdy nie gniewam się na tych, którzy się starają powiedziałam. Będę pisać, jak się miewa. Gdy wyzdrowiejesz, zdecydujemy razem.

Wieczorem razem z sąsiadką i dziewczynką dumnie nosiłyśmy kuwetę i nową różową miskę z serduszkami. Kotka najpierw rozejrzała się niepewnie: nowe miejsce, nowe zapachy, papuga głośno piszczyła. Położyłam jej koc, w którym spała u mnie, i od razu położyła się wygodnie. Dziewczynka usiadła na dywanie z zabawkowym myszyczkiem. Kotka nie bawiła się, po prostu patrzyła, a potem powoli zamknęła oczy. To był najlepszy znak zaufania.

Będziemy się nią opiekować powiedziała serio dziewczynka. Rano wymienię wodę. Nie będę ją straszyć. Papugę przeniosę do innego pokoju.

Umówiliśmy się uśmiechnęłam się.

Na klatce spotkała mnie sąsiadka z szóstego piętra. Uściskała mnie, zakasła, a potem nieśmiało rzekła:

Dziękuję. Zrobiliśmy dobrze.

I wam dziękuję odparłam. Że nie przeszkadzacie.

Tydzień później Tamara przesłała wiadomość głosową: Powiedzcie Mojej Misie, iż niedługo wrócę. Dziękuję. Kilka dni później wypisano ją ze szpitala. Spotkaliśmy się u sąsiadki, a kotka podeszła do właścicielki tak, jakby nie minęły tygodnie rozłąki, przycisnęła czołem i zamrugała. Świat znów znalazł swoje miejsce.

Dopóki Tamara będzie się regenerować, Misia zostanie u nas powiedziała sąsiadka. A potem wróci. My z córką już uczymy się, jak o nią dbać.

Stałam w cudzej kuchni, pachnącej ziemniakami i jabłkami, i pomyślałam: właśnie za takie historie kocham mój zawód bardziej niż szafy z lekami. Bo czasem jedna kotka na schodach potrafi zamienić przypadkowych lokatorów w prawdziwych sąsiadów.

Późną nocą wróciłam do domu. Na stole wciąż stała ta sama miska, z której Misia jadła pierwszą noc. Nie usunęłam jej nie jako pamiątkę, ale jako przypomnienie: usłyszeć delikatny wezwany w klatce i wyciągnąć rękę to najważniejsze.

Koty przychodzą do nas przez pomyłkę: gubią się, mieszają drzwi, wkraczają w nasze życie. Ale okazuje się, iż to my znajdujemy to, czego nam brakowało: umiejętność zatrzymania się, ogrzania, poczekania. Jestem weterynarzem, potrafię stawiać diagnozy. Czasem jednak wystarczy wziąć w ramiona obcą istotę i przenieść ją z lodowatej klatki w ciepło.

I to jest najpiękniejsza praca na świecie.