Spacerowaliśmy z psem w parku, gdy nagle podbiegł do czarnej torby, złapał ją i wskoczył do fontanny – a potem stało się coś zupełnie nieoczekiwanego

Z psem spacerowaliśmy po parku, gdy nagle podbiegł do jakiejś czarnej torby, złapał ją w zęby i skoczył do fontanny: a potem stało się coś niespodziewanego.
Z Borysem, moim wiernym owczarkiem podhalańskim, wybraliśmy się na nasz codzienny spacer do Łazienek Królewskich. Dzień był spokojny, wilgotne powietrze pachniało deszczem, a szum wody z fontanny koło Pałacu na Wyspie delikatnie wypełniał ciszę. Rozluźniony, nie spodziewałem się niczego złego. Ale w jednej chwili wszystko się zmieniło.
Borys nagle zesztywniał, sierść na karku zjeżyła się, uszy stanęły jak dwa maszty. Zamarł, jakby wyczuł coś niewidzialnego, a potem ruszył jak strzała, z siłą, której nigdy w nim nie podejrzewałem. Krzyknąłem jego imię, głos zdławiony niepokojem, ale nie zwolnił choćby na sekundę. Biegł z determinacją, jakby cel był jasny tylko dla niego.
W parę chwil później zobaczyłem ją czarną, skórzaną torbę, leżącą samotnie na trawie niedaleko brzegu stawu. Borys warknął głucho, szczerząc kły, podskakując i znów wracając do tego przedmiotu. Rozejrzałem się wokół ani żywej duszy. Nikt nie szukał zguby. Torba była porzucona.
I wtedy stało się coś, czego nie przewidziałbym choćby w najgorszym śnie. Zamiast odejść, Borys chwycił torbę w zęby. Wrzasnąłem, próbując go powstrzymać, ale był głuchy na mój głos. Dźwigając ten ciężar, biegł prosto do fontanny, jakby nic innego się nie liczyło.
Dotarł do wody w mgnieniu oka. Krzyczałem, aż gardło mi się zacisnęło. ale on nie zawahał się ani na moment. Skoczył.
Stałem jak sparaliżowany, serce waliło mi jak młot. I wtedy huk. Głuchy, stłumiony przez wodę, ale potężny. Fontanna eksplodowała gejzerem piany, ziemia drgnęła pod stopami. To był ładunek.
Zrozumiałem dopiero teraz. Borys wiedział. Wyczuł zagrożenie tam, gdzie ja widziałem tylko zgubiony bagaż. Jego instynkt i odwaga uratowały dziesiątki ludzi spacerujących tego dnia po parku.
Stałem nad brzegiem, z pustką w piersi, która powoli wypełniała się bólem. Mój przyjaciel, mój bohater, oddał życie za nas wszystkich. Zginął jak żołnierz na polu bitwy.
Teraz, ilekroć przechodzę obok tej fontanny, widzę jego oczy pełne determinacji w ostatniej chwili. Woda szemrze cicho, jakby opowiadała jego historię. O poświęceniu. O tym, iż choćby w obliczu śmierci, myślał tylko o innych.