Sosna oścista – uprawa i pielęgnacja

Sosna oścista vel Sosna kolczasta (Pinus aristata) jest gatunkiem drzewa iglastego zaliczanego do rodziny sosnowatych. W naturze występuje głównie w Ameryce Północnej, ale rośnie również na innych kontynentach. Rośnie niezwykle wolno, osiągając po 30 latach zaledwie 3-4 m wysokości, ale należy do najbardziej długowiecznych drzew na świecie. W naturalnym środowisku dorasta do ok. 15 m, ale egzemplarze rosnące w Polsce nie dorastają wyżej niż do 8-10 m.

Ma charakterystyczny, bardzo szeroki pień u podstawy. Korona drzewa jest luźna, często z fantazyjnie powyginanymi i poskręcanymi konarami, a pokrój krzaczkowaty i nieregularny. Pędy iglaka są gęsto pokryte sztywnymi, ciemnozielonymi lub sinymi, krótkimi igłami, które pokryte są charakterystycznymi białymi strzępkami żywicy, które wyglądają jak atak szkodników. Raz wypuszczone igły mogą pozostawać na drzewie choćby kilkanaście lat a odpadają te rosnąc najbliżej pnia. Pozostałe zaś tworzą gałęzie niczym puszyste, kocie ogony. Szyszki męskie są dużo większe od żeńskich, o jajowatym kształcie w kolorach od niebieskiego do czerwonego. Żeńskie natomiast są jajowato cylindryczne, purpurowe a z czasem płowieją.

Uprawa sosny ościstej

Sosna oścista ma niewielkie wymagania glebowe a przy tym jest bardzo odporna na warunki atmosferyczne. Wystarczy nasłonecznione miejsce i przepuszczalna, średnio zasobna gleba o średnim poziomie wilgotności. Ale będzie rosła choćby na podłożu jałowym i kamienistym. Nie przeszkadza jej miejski smog i silne wiatry. Nie wymaga żadnym zabiegów pielęgnacyjnych. Ani podlewania, poza małym drzewkiem lub tym uprawianym w pojemniku, ani cięć, choć dobrze je znosi i można ją formować na kształt bonsai, ani nawożenia.

W warunkach uprawowych rozmnaża się ją poprzez szczepienia, w naturze są to nasiona.

Fot. główna: BY 3.0, commons.wikimedia.org