Sonia Rammer | Rezydencja na pustyni Atakama (Chile)
Koncepcja projektu
Atakama to najbardziej suche miejsce na globie. Poza obezwładniającymi pejzażami i rezerwatami przyrody stanowi od wieków obszar ludzkiego eksperymentu, który polega również na bezrefleksyjnym eksploatowaniu jej zasobów naturalnych, co zwrotnie wpływa na erozję społeczną i kulturową. Zachodnia część pustyni, w okolicach miasta Antofagasta, jest naznaczona piętnem wydobycia saletry. Eksploatacja azotanu sodu z jednej strony pogłębiała nierówności etniczne, z drugiej zaś zasilała rządową kasę Chile, które dzięki temu stało się eksportowym potentatem surowca. Swój wkład w ten tzw. postęp miał również polski badacz, geolog i rektor Uniwersytetu w Santiago Ignacy Domeyko. Pozostałością po wydobyciu saletry są miasta widma. Zgodnie z koncepcją Gillesa Clemente można je nazwać trzecim krajobrazem, a dokładniej terenami opuszczonymi, które powstają pod wpływem zaprzestania jakiejś działalności i ewoluują w stronę krajobrazu wtórnego zasiedlanego przez gatunki pionierskie, pochodzenia obcego, pasujące do biomu.
San Pedro, Chile, fot. Sonia Rammer
Laguna Chaxa, for. Sonia RammerW taką przestrzeń planuję wpisać się stworzonym przez siebie hybrydycznym gatunkiem inspirowanym jaszczurką Fabiana – endemitem zagrożonym wyginięciem, żyjącym na terenie solnisk Atakamy, których biom ulega degradacji pod wpływem wydobycia litu. Stanę się tym samym pionierskim gatunkiem, zmutowaną wersją jaszczurzo-ludzką.
Gatunki pionierskie na pustyni Atacama, fot. Sonia RammerProjekt rezydencji w Corporación Cultural SACO desarrolla la Bienal de Arte Contemporáneo w Chile odbywa się dzięki wsparciu MKiDN, Instytutu Adama Mickiewicza oraz Miasta Poznań.
