Gdzieś, nie wiadomo dokładnie gdzie, może w moim, a może w twoim sąsiedztwie, żył sobie pewien wyjątkowy ptak. Gdy tylko zaczynał swój śpiew, wszystko dookoła cichło a inne ptaki i zwierzęta zastygały w zasłuchaniu. Bowiem z tym śpiewem płynęło wszystko, każda emocja, każdy żal, każdy smutek, każdy ból ale i każde szczęście i euforia i dobro i miłość. Można rzec, iż śpiewał sercem i dlatego trafiał do serc. Czas jednak mijał. A wraz z jego upływem coś zaczęło się zmieniać. Zwierzęta coraz częściej pojawiały się na jego koncercie nie po to, by jak dawniej słuchać w skupieniu, ale by wymagać. "Zaśpiewaj coś wesołego, mam zły dzień!", "Śpiewaj ciszej, bo łeb mi pęka!", "Dlaczego tak głośno? Czemu tak smutno? Co tak cicho? Chyba zbyt radośnie? Za wysoko! Za nisko! Fałszujesz ? ". Po każdej takiej czy to prośbie czy poczynionej uwadze, Ptak cichł, cichł i cichł. Aż w końcu… ucichł. Smutny i milczący długo siedział na gałęzi, przyglądając się innym, którzy dalej śpiewali od niechcenia, byle jak, a choćby fałszując. Nikt ich nie krytykował. Nikt nie oczekiwał od nich niczego. Po prostu sobie byli. Może właśnie dzięki temu ich śpiew jest wolny...? - pomyślał ptak. I powoli zaczął rozumieć, iż śpiew nie ma sensu, jeżeli trzeba go dopasować do cudzych oczekiwań. Gdy sam nie może wyśpiewać tego co mu w duszy gra i tak jak czuje, to lepiej jest milczeć, niż żyć i śpiewać tylko po to, by zadowalać innych, by spełniać cudze oczekiwania, realizować cudze potrzeby. Ptak głęboko westchnął i... zamiast śpiewać... zaczął słuchać siebie. Początkowo to co "słyszał" nie było ani głośne ani choćby piękne, ale.. było jego. Ćwiczył się więc w tym słuchaniu siebie, czyniąc tym samym coraz większe postępy. I odtąd śpiewał już tylko wtedy, kiedy naprawdę czuł taką potrzebę. I, co istotne... nigdy już nie dla wszystkich.
Morał tej bajki: Gubimy siebie gdy pozwalamy innym decydować o tym, jacy mamy być. Dopiero gdy nauczymy się słyszeć siebie, zaczynamy żyć naprawdę...
