1 tydzień temu
Powrót Kokiego: opowieść o miłości silniejszej niż ból
Pięć lat temu, w jednym z blokowisk Gdańska, moje życie zmieniło się na zawsze. Był upalny, zwyczajny dzień, gdy zza okna usłyszałam żałosne popiskiwanie. Pomyślałam — kotek. Podeszłam, wyjrzałam… i zastygłam. W niewielkim dole, owinięty w foliową reklamówkę, skomlał szczeniak. Ktoś po prostu wyrzucił go jak śmieć.
Wypadłam na ulicę, kolana drżały. Zeszłam do dołu i drżącymi rękami wyciągnęłam go. Mały, brudny, cały w kurzu, przerażony… Przywarł do mnie, a ja zrozumiałam: jest mój. Mój sens. Mój los. Wiedziałam, iż mąż będzie przeciw — wynajmujemy mieszkanie, ledwo wiążemy koniec z końcem. Ale nie mogłam postąpić inaczej.
Niedaleko stał stary „maluch” sąsiada, zapomniany i nikomu niepotrzebny. Wyprosiłam klucze i zorganizowałam psu tymczasowy dom. Nazwałam go Koki. Od tego dnia zaczęła się wojna — z sąsiadami, z mężem, ze sobą. Ludzie narzekali, ktoś próbował podrzucić trutkę. Mąż wściekał się: „Nawet tyle, co sami mamy, musisz oddawać psu!”. Ale mnie to nie obchodziło. Liczył się tylko Koki.
Rósł, czekał na mnie po pracy, bawił się, skomlał nocą, gdy zamykałam auto. Czasem schodziłam o trzeciej nad ranem, by tylko pokazać mu twarz — żeby się uspokoił. Chwytał mnie za palce, gdy podawałam mu parówkę. A jeżeli spóźniałam się wieczorem, nigdy nie zasypiał. Czekał. Czekał, aż go pogłaszczę, pójdę do domu… i dopiero wtedy zasypiał przy samochodzie.
Mąż gderał, był zazdrosny: „Kochasz tego psa bardziej niż mnie”. A ja już nie umiałam żyć bez Kokiego. Gdy zachorowałam — on dwa dni nic nie jadł. Sąsiad dzwonił z wyrzutem: „Co ci jest? Siedzi pod oknem, nie je, nie odchodzi, tylko czeka…”. Nie wytrzymałam — zerwałam się i, mimo gorączki, pobiegłam do niego.
Pokochał nasze podwórko, ganiał się z dziećmi, podbiegał do sąsiadów, merdał ogonem. Ci, którzy wcześniej go nienawidzili, zaczęli go podkarmiać po kryjomu. Stał się moim światem. Bałam się spóźnić — on czekał. Rozpoznawał dźwięk mojego samochodu, rzucał się na spotkanie, wskakiwał na ręce, lizał twarz. Tylko przy nim czułam się potrzebna i kochana.
Bał się mojego męża — choć ten nigdy go nie uderzył. Może wyczuwał chłód. A nocami sam gonił stada bezpańskich psów, broniąc podwórka jak rycerz. Na moje urodziny cała rodzina zbierała kości — wiedzieli, iż Koki zje kolację pierwszy. Znali go wszyscy. I wszyscy go kochali.
Aż pewnego dnia… byłam na urodzinach koleżanki. Bawiłam się, śmiałam. Nagle — telefon. Głos się trząsł: „Biegnij do domu… Koki…”.
Rzuciłam wszystko — tort, gości, telefon. Biegłam. Gdy dobiegłam — padłam na kolana. Koki leżał pod klatką, poszarpany, broczący krwią. Z oczu ciekła mu szkarłatna strużka, ciało było jak szmata… Krzyczałam, płakałam, nie wiedziałam, za co się chwycić. Weterynarza w naszej dzielnicy nie było. Mąż był w szoku, sąsiedzi bezradni.
Koki nie reagował, tylko czasem jęczał. Kilku mężczyzn zaniosło go za blok, gdzie było ciszej. A ja siedziałam w domu, łykałam tabletki, szlochałam, modliłam się. Rano — pobiegłam tam. Ale już go nie było.
Sąsiedzi powiedzieli: „Nocyą znowu przyszła wataha. Odszedł… Odszedł, by umrzeć sam. Nie chciał, żebyś go tak widziała…”.
Zemdlałam. Cucono mnie, potem leżałam w łóżku. Gorączka, słabość. Nie jadłam, nie mówiłam, nie wychodziłam. Dzwonili przyjaciele, rodzina. Ktoś się śmiał: „Co ty, to tylko pies!”. Ale Koki nie był tylko psem. Był wszystkim.
Trzeciego dnia mąż, niespodziewanie, nalegał: „Ubieraj się. Zabiorę cię”. Odmówiłam, ale nie ustąpił. Myślałam — zawiezie mnie do parku, bym się rozerwała.
Przyjechaliśmy na działkę. Objął mnie i szepnął: „Nie mogłem patrzeć, jak gaśniesz. Kocham cię…”. Próbowałam wymusić uśmiech. I nagle… usłyszałam znajome szczeknięcie. Zerwałam się. I zobaczyłam — Koki! Leżał na kocu, słaby, ale żywy! Nie mógł choćby podejść. Tylko podniósł łeb i zamerdał ogonem…
Okazało się, iż tamtej nocy mąż poszedł go szukać. ZanZnalazł go ledwie żywego, zawiózł do weterynarza, a teraz, dzień po dniu, patrzyliśmy, jak Koki wraca do życia, krok po kroku, tak jak ja wracałam do świata, który bez niego byłby tylko pustym placem budowy.
