1 miesiąc temu
Wężówka Indyjska
Wężówki indyjskie zamieszkują różnorodne środowiska wodne, przeważnie wody słodkie stojące, ale spotykane są również w słonych morskich lagunach. Występują także w bliskości człowieka, na przykład na polach ryżowych i terenach rybackich. Żywią się głównie rybami, ale łapią także płazy, wodne węże, słodkowodne żółwie i bezkręgowce wodne. Gniazdo ma formę platformy z gałęzi z zagłębieniem w środku. Umieszczają je na drzewach rosnących tuż nad wodą lub w wodzie. Jego budowa zajmuje kilka dni. W środowisku niezbędne są porozrzucane drzewa lub wysepki z gęstą roślinnością, a zasiedlane zbiorniki wodne muszą być wolne od zanieczyszczeń, średniej wielkości lub duże oraz wystarczająco głębokie, by umożliwiać nurkowanie. Wężówki pływają bowiem w głębokim zanurzeniu – nad wodę wystają tylko szyja i dziób. W Azji ludzie wykorzystywali wężówki do połowu ryb, ponieważ ptaki te mają specjalną budowę kręgów szyjnych, która umożliwia bardzo szybki ruch głową w kierunku ryby, ale także w kierunku napastnika czy nieuważnego człowieka. W ten sposób przeciwnik może stracić oko! Zagrożeniem dla tych ptaków jest niszczenie ich żerowisk i drzew do gniazdowania, zanieczyszczenia, niepokojenie, odłów i zbieranie jaj. Gatunek ten jest zagrożony wymarciem.
Makak orientalny
Makak orientalny występuje w tropikalnych lasach Indonezji na obszarze Archipelagu Sundajskiego. Małpa ta jest aktywna za dnia, prowadzi nadrzewny tryb życia, a na ziemię schodzi w przypadku niebezpieczeństwa. Doskonale pływa, lubi też kąpiele w gorących źródłach, zwłaszcza zimą. W okresach spadku temperatury makaki zbijają się w ciasne grupki i wygrzewają w słońcu na południowych stokach gór. Są niezwykłymi sprzymierzeńcami plantacji palm oleistych, okazało się bowiem, iż zjadają szczury czyniące szkody. Z najnowszych badań wynika, iż jedno stado makaków orientalnych, poszukując nor, które szczury drążą w drzewach palm, potrafi w ciągu roku złapać ponad 3 tys. szczurów. Dzięki temu plantatorzy mogliby ograniczyć używanie trucizn stosowanych do ich tępienia, a w przyszłości całkowicie zrezygnować. Dlatego zachęca się prywatnych właścicieli plantacji do ochrony makaków. Największym niebezpieczeństwem dla tych zwierząt jest właśnie działalność człowieka. To ludzie niszczą ich naturalne siedliska, budując drogi i linie energetyczne, a także handlują nimi. Gatunkowi przypisuje się bardzo wysokie ryzyko wymarcia w stanie dzikim.
Kameleon Parsona
Kameleon Parsona to endemiczny gatunek gada występujący jedynie w izolowanych obszarach lasu pierwotnego na północy i wschodzie Madagaskaru. Jest uważany za kameleona największego na świecie pod względem masy i jednego z największych pod względem długości. Żywi się głównie bezkręgowcami, zwłaszcza owadami, czasami poluje także na małe kręgowce, takie jak jaszczurki i drobne ptaki. Pomaga mu w tym błyskawicznie wyrzucany język, który może być choćby dwa razy dłuższy niż jego właściciel. Kameleony, fascynujące, kolorowe jaszczurki, od dawna intrygują i zachwycają ludzi na całym świecie. Są prawdziwymi mistrzami kamuflażu, ale to niejedyna ich niezwykła cecha. Oczy kameleona, które mogą poruszać się niezależnie, dają im prawie panoramiczny widok na otoczenie, zaś specjalnie przystosowane stopy i ogon ułatwiają zwinną wspinaczkę po drzewach. Kolory kameleona są nie tylko kamuflażem. Zmieniając barwę, kameleony komunikują się z innymi przedstawicielami swojego gatunku, wyrażają emocje, a choćby regulują temperaturę ciała. Mechanizm zmiany koloru jest złożony i związany ze specjalnymi komórkami w skórze, które rozpraszają światło w różny sposób. Gatunkowi grozi wymarcie, a głównym zagrożeniem jest ciągła utrata siedlisk związana z wycinką i wypalaniem lasów pierwotnych dla rolnictwa.
Olingo górski
Olingo górski to gatunek małego nadrzewnego ssaka z rodziny szopowatych. Zamieszkuje lasy mgliste na zachodnich stokach północnych Andów, w Ekwadorze i Kolumbii. Został odkryty dopiero w 2013 r. w tropikalnym kolumbijskim lesie. Zaobserwowano, iż w porze suchej spija nektar z drzew balsy, w rzadkich przypadkach poluje na małe ssaki, takie jak myszy i wiewiórki. Spędza większość czasu w koronach drzew, w ciągu dnia śpi w spróchniałych pniach, norach, jaskiniach lub szczelinach skalnych. Na ziemię schodzi bardzo rzadko. W gruncie rzeczy tylko wtedy, kiedy musi. Jest doskonałym wspinaczem używającym swojego ogona do zachowania równowagi, chociaż nie jest to ogon chwytny. Olingo górski jest typem samotnika. Zagrożony wydziela cuchnący zapach. Jego wrogami są jaguar, ocelot oraz gatunki boa.
Galagosek zatokowy
Galagosek zatokowy to gatunek ssaka naczelnego z rodziny galagowatych, występujący w lasach deszczowych centralno- zachodniej Afryki. Prowadzi nocny tryb życia, dnie spędza w zbudowanych przez siebie gniazdach. Samce są samotnikami, a samice często łączą się w grupy, by wychowywać razem młode. Galagoski są terytorialne, swój teren oznaczają moczem. Opryskują nim stopy, by później, chodząc, przenosić zapach. Terytorium samic obejmuje od 8 do 16 hektarów, a samców od 30 do 50 hektarów. Zwierzęta porozumiewają się ze sobą dzięki głosu i zapachu, używają także języka gestów. Nocą, gdy samica rusza na poszukiwanie pożywienia, zabiera młode ze sobą, niosąc je w pysku. Gatunek ten charakteryzuje się bardzo dużymi oczami oraz uszami składającymi się z czterech segmentów, które mogą być niezależnie odchylane do tyłu. W ten sposób zwierzę jest przystosowane do nocnego trybu życia i polowań na owady. Galagoski żywią się głównie opad łymi owocami, ale jedzą także owady, jajka i niewielkie ssaki. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest niszczenie środowiska naturalnego, a zwłaszcza wycinka lasów deszczowych.
