Wyboru nie unikniesz
Marlena drgnęła od oślepieńczego okrzyku:
— Hej, paskudniku! — Wiktor zamierzył się ciężką torbą nad szczeniakiem, po czym zwrócił się do niej: — Tyś się zupełnie pogubiła? Karmić bezpańskie psy moją kiełbasą?
Pewnego z wiosennych dni Marlę ogarnęła nagła tęsknota za miłością.
Stała przed lustrem, w zadumie przyglądając się swojemu odbiciu. „Jak to gwałtownie leci — westchnęła. — Jeszcze wczoraj byłam młoda jak stokrotka, a teraz… cór, raczej dojrzała astra. Piękna, ale już z nutą jesieni. Zaraz zima, a potem… pora wziąć sprawy w swoje ręce!”
Trzecie piętro życia — wiek, kiedy mądrość już jest, a uroda jeszcze nie odeszła. Najwyższa pora na odszychowanie! Ale gdzie szukać tej miłości? W pracy — same kobiety, przypadkowe znajomości na ulicy to nie jej styl, a internet wzbudzał tylko nieufność.
Ale jak mówią: kto szuka, nie błądzi.
I oto szczęście się do niej uśmiechnęło: w ich dziale kadr pojawił się nowy pracownik — Tadeusz Nowak. Wysoki, trochę przy kości, z dobrodusznym uśmiechem i w poważnych okularach. Mniej więcej jego wieku. Marlena od razu zauważyła jego spokój i stateczność.
Konkurencja, oczywiście, była nie byle jaka. Choć Sówka, młodsza specjalistka od kadr, była jak piorun z jasnego nieba: młoda jak wiosna, z nogami do nieba, wydatnymi ustami i rzęsami, które jednym mrugnięciem mogły wywołać tornado.
Marlena na początku zwątpiła. Jak jej, skromnej i przytulnej, konkurować z taką laleczką? Pewnie Tadeusz choćby nie spojrzy w jej stronę, padając przed Sówką na kolana, oślepiony jej młodzieńczością i przebojowością.
Ale się myliła. Sówka kręciła się wokół Tadka jak paw, prezentując raz dekolt, raz nogi, ale on pozostawał niewzruszony:
— Sówka, masz do mnie pytanie? Zaraz skończę i pomogę.
Patrzył przy tym prosto w oczy, ignorując jej wszystkie sztuczki.
A gdy Marlena pewnego dnia przyniosła do pracy swój słynny jabłecznik, Tadeusz nagle ożył:
— Marlena, toż ty czarodziejka! Taki placek piekła moja babcia. Jakbym wrócił do dzieciństwa!
Komplement był osobliwy. Marlena nie chciała przypominać dorosłemu mężczyźnie o jego babci. Potrzebowała faceta, nie chłopca tęcskniącego za przeszłością. Ale po namyśle uznała, iż to i tak dobry początek. Lepiej taki komplement niż żaden.
Poza tym zrozumiała: Tadeusz miał słabość do domowego jedzenia. A gotować umiała i lubiła, choć trochę na tym cierpiała — kiedyś nosiła rozmiar 42, a teraz pewnie przeszła na 46. Więc zaczęła przynosić do pracy swoje kulinarne dzieła: i koleżankom radość, i sama zje mniej.
Tak więc przez placek i żurek Marlena znalazła drogę do serca Tadka. Prosta, banalna, ale skuteczna — przez żołądek. niedługo ich relacja rozkwitła: kwiaty, komplementy, długie rozmowy aż do świtu.
— Zadziwiające, Tadeusz — zwierzyła się kiedyś Marlena. — Dopiero zaczęłam marzyć o miłości, a tu pojawiasz się ty. Takie… prawdziwe. A ja, przyznaję, myślałam, iż nie mam szans. Zwłaszcza z tą Sówką, co to wciąż przed tobą tańczy.
— Sówka? — szczerze zdziwił się Tadeusz. — Daj spokój, o czym w ogóle mówisz? Takich jak ona pełno: rzęsy jak trąby słonia, pazniki do pisanych, nogi zawsze na widoku. Myślą, iż wszyscy faceci padają przed nimi na twarz. Nie, dziękuję, nie dla mnie. Kobieta powinna być prawdziwa: ciepła, gospodarna. Jak ty, Marleno.
„Oto ono, moje szczęście! — rozradowała się Marlena. — Choć długo się błąkało, w końcu mnie znalazło!”
Wydawało się, iż Tadeusz nie ma wad. Ale niestety, idealnych ludzi nie ma…
Ich związek trwał już pół roku, a sprawy zmierzały ku ślubowi. Pewnie by się pobrali, gdyby nie ten ponury listopadowy wieczór.
Pogoda tego dnia szalała: raz deszcz siekł, raz mokry śnieg, a wiatr zmieniał kierunek, jakby bawił się ludźmi. Marlena i Tadeusz, pod rękę, biegli do domu, kryjąc się pod parasolem.
— Patrz, kotek! — nagle wykrzyknęła Marlena, zatrzymując się.
Pod latarnią, drżąc od zimna, siedział mały czarny kotek. Mokry, brudny, żałosny.
— Daj spokój, Marleno, chodźmy! Zmarzłem i jestem głodny — Tadeusz pociągnął ją za rękaw.
— Chwileczkę — Marlena pochyliła się nad kotkiem. — Chodź tu, maleństwo.
— Marlena, ty na serio? — zirytował się Tadeusz. — Twój prawie narzeczony moknie i głoduje, a ty bawisz się z bezdomnymi kotami!
— Zabierzemy go — stanowczo oświadczyła Marlena, chowająć kotka pod płaszcz. — Nie marudź, Tadeusz, jemu pozostało gorzej niż nam.
— Wariatka kocia — mruknął i ruszył przed siebie.
Marlena z kotkiem podążyła za nim.
— Nie bój się, on jest dobry, tylko marudny — szepnęła do kotka.
Ale w domu dobroć Tadka jakoś wyparowała.
— Nakarm go, jeżeli już go wciągnęłaś, i wypuść! — oświadczył.
— Jak to – wypuść? Na dwór? Tam śnieg, deszcz, mróz! On jest mały, bezbronny! — oburzyła się Marlena.
— Marlena, nie bądź dziecinna. Na ulicy takich kotów pełno. Nie będziesz wszystkich do domu znosiła? Zrobiłaś dobry uścinek – wystarczy. Wypuść go, ja też jestem głodny!
— Nie, Tadeusz, nie wyrzucę go. Jak tego nie rozumiesz?
Ale Tadeusz rozumiał to niechętnie.
— Nie znoszę kotów! — warknął. — Zwierzęta w domu to zbędny wydatek. Powinny być użyteczne: mięso, mleko, wełna. A twoje koty to darmozjady. Nie chcę tego w swoim domu!
Marlena jakby zobaczyła innego człowieka. Zimnego, egoistycznego, wyrachowanego.
— Po pierwsze, to mój dom — powiedziała twardo. — I ja kocham zwierzęta. A po drugie, powiedz mi, Tadeusz: czy żonę też wybierasz pod kątem „użyteczności”?
— No i co w tym złego? — zająknął się. — Tak, chcę, żeby żona nie tylko paznoki sobie malowała, ale i— W takim razie szukaj sobie innej gospodyni, bo ja nie jestem na sprzedaż — odparła Marlena, biorąc kotka na ręce i odwracając się plecami do Tadka, który w końcu zrozumiał, iż przegrał tę walkę.
