3 dni temu
Pewien staruszek musiał poświęcić swojego psa z braku środków, aby go uratować.
Przyszedł do weterynarza, by uśpić swojego wiernego towarzysza, gdyż nie miał pieniędzy na leczenie. Widząc łzy mężczyzny i smutek w oczach zwierzęcia, lekarz podjął jedyną słuszną decyzję
Mawia się, iż szczęścia nie można kupić, ale czasem to właśnie pieniądze decydują o naszym losie. Starzec nie miał ani grosza przy duszy, gdy weterynarz przedstawił mu koszt ratowania życia jego czworonożnego przyjaciela.
W gabinecie panowała cisza. Lekarz patrzył na tę parę: kundelka leżącego na stole i jego pana, który pochylony, bezwiednie gładził psu ucho. Słychać było tylko ciężki oddech zwierzęcia i stłumione łkania człowieka. Starzec nie chciał się rozstać z przyjacielem i płakał.
Marek Kowalski, młody weterynarz, często widywał takie emocje podczas uśpienia zwierząt. Było to zrozumiałe, bo ludzie przywiązują się całym sercem do swych pupili. ale ten przypadek wydał mu się wyjątkowy.
Przypomniał sobie, jak trzy dni wcześniej ten sam staruszek przyszedł do jego kliniki z dziewięcioletnim Burkiem. Pies od dwóch dni nie mógł wstać, a zmartwiony właściciel wyznał, iż poza Burkiem nie miał już nikogo.
Badanie wykazało poważną infekcję, wymagającą natychmiastowego i kosztownego leczenia. Inaczej zwierzę czekała śmierć w męczarniach. jeżeli nie stać pana na terapię, to eutanazja będzie humanitarna powiedział wtedy sucho Marek. Dziś rozumiał, co wówczas czuł tamten człowiek, ale wtedy nie miał pojęcia.
Po tych słowach staruszek wysypał na stół garść drobnych i pomiętych banknotów zapłatę za wizytę. Wziął Burka na ręce i wyszedł. A teraz wrócił. Wybaczy pan, doktorze, uzbierałem tylko na uśpienie szepnął, spuszczając wzrok.
Gdy staruszek poprosił o pięć minut na pożegnanie, Marek patrzył na nich i nie mógł pojąć, dlaczego świat jest tak niesprawiedliwy. Ci, którzy mają miliony, często traktują żywe istoty z obojętnością, a tu biedny starzec i umierający pies okazywali tyle miłości.
Weterynarzowi ściągnęło się gardło. Położył dłoń na ramieniu starca. Wyleczę go powiedział drżącym głosem. Wyleczę Pana Burka na swój koszt. Jeszcze nie jest taki stary. Będzie mógł biegać. Pod jego dłonią ramiona mężczyzny zaczęły drżeć od cichych łkań.
Tydzień później Burek stał już pewnie na łapach. Kroplówki i opieka zrobiły swoje. Młody lekarz czuł się szczęśliwy. Może to był tylko mały gest dla zrozpaczonego starca i zwykłego kundelka, ale w gruncie rzeczy akt wielkiego serca.
Dobrze, iż na świecie są jeszcze wrażliwi i szlachetni ludzie.
