3 dni temu
Zwierzątka te przypominają słodkie przytulanki, a ich wygląd często porównywany jest do najbardziej uroczych postaci z kreskówkowej serii o Pokemonach. Gdzie mieszka i jakie mają zwyczaje polatucha japońska oraz jej europejska wersja i czy takie zwierzę można trzymać w domu?
REKLAMA
Zobacz wideo Największa atrakcja Hanoweru robi piorunujące wrażenie!
Japońska karłowata wiewiórka latająca i jej wyspiarskie życie
Chociaż na świecie występuje dużo rodzajów polatuch, czyli latających wiewiórek, dziś skupimy się na japońskiej latającej wiewiórce karłowatej (Pteromys momonga), uznawanej za jedno z najsłodszych zwierząt na świecie. Jest rozpoznawalna dzięki ogromnym, ciemnym oczom i okrągłej główce nadającej jej wygląd pluszowej maskotki.
Japońska karłowata wiewiórka latająca jest co prawda endemitem - można ją spotkać tylko na trzech wyspach tego kraju: Honsiu, Kyushu i Sikoku. W Europie natomiast natrafimy na jej bardzo podobną "kuzynkę", czyli polatuchę syberyjską (Pteromys volans). Istnieje też warty uwagi podgatunek polatuchy syberyjskiej, znany jako ezo-momonga (Pteromys volans orii), zamieszkujący jedynie japońską wyspę Hokkaido, a dokładniej historyczny region Ezo.
Obydwa japońskie warianty są dobrze znane wielu osobom, które lubią oglądać instagramowe rolki z uroczymi zwierzętami. Serwisy społecznościowe przyczyniły się do wzrostu popularności latających wiewiórek, stały się więc one z czasem jedną z turystycznych atrakcji miejsc swojego występowania.
Japońskie latające wiewiórki - rozmiary i tryb życia
Obie latające wiewiórki z Japonii charakteryzują się niewielkim rozmiarem. Długość ciała wynosi zwykle od 14 do 22 centymetrów, do których trzeba jeszcze doliczyć długość ogona, mierzącego zwykle od 10 do ok. 15 centymetrów. Wiewiórki te ważą w granicach 150-250 gramów. Tak lekka budowa oraz puszyste, miękkie futro i elastyczne fałdy skórne pozwalają wiewiórce japońskiej bez trudu przemieszczać się wśród koron drzew liściastych. Ślizgowy lot odbywa się w pełnej ciszy na dystansie do 50 metrów. Ta niezwykła umiejętność pozwala skutecznie umknąć przed atakiem drapieżnika (najczęściej sowy, jastrzębia, lisa lub kuny).
Prowadzą nocny tryb życia. W ciągu dnia kryją się w dziuplach lub szczelinach drzew, nierzadko gnieżdżąc się razem, by utrzymać ciepło. Po zmroku wyruszają na poszukiwanie pokarmu, którym są pąki, młode liście, owoce, nasiona, a zimą także kora. Wiewiórki japońskie zapadają w typowy sen zimowy, ale w czasie silnych mrozów potrafią ograniczać aktywność i pozostawać w kryjówkach.
Wiewiórczy okres godowy przypada zwykle na wiosnę i wczesne lato. Ciąża trwa od 28 do 35 dni, a w miocie rodzi się najczęściej od dwóch do sześciu młodych. Noworodki są ślepe i nagie, a matka opiekuje się nimi przez kilka tygodni w bezpiecznej dziupli. Dojrzałość płciową osiągają mniej więcej po roku życia.
Na wolności momongi dożywają przeciętnie od czterech do sześciu lat, choć w warunkach niewoli - przy dobrej opiece i diecie - mogą przeżyć od ośmiu do choćby 10 lat.
Poza wspomnianymi drapieżnikami największym zagrożeniem dla japońskich latających wiewiórek pozostaje utrata siedlisk za sprawą wycinki starych drzew i fragmentacji lasów. W ten sposób zmniejsza się liczba ich bezpiecznych kryjówek. Choć momongi nie są dziś uznawane za krytycznie zagrożone, lokalnie mogą być narażone na spadek populacji, a w Japonii coraz częściej stają się obiektem ochrony i edukacji ekologicznej.
Polatucha latająca wiewiórka syberyjska - europejska kuzynka
Polatucha syberyjska (Pteromys volans), znana też jako wiewiórka latająca, zamieszkuje tereny Europy Północnej i Wschodniej oraz znaczną część Azji. W Europie spotkamy ją m.in. w Finlandii, Estonii i na Łotwie, a dalej na wschód - aż po Syberię i Koreę. W Polsce polatucha występowała jeszcze w XIX wieku, głównie w Puszczy Białowieskiej, ale w tej chwili jest gatunkiem wymarłym na naszym terenie. Podobnie jak jej japońska kuzynka, charakteryzuje się szarym futrem, dużymi, ciemnymi oczami oraz błoną lotną - fałdem skóry rozpiętym między kończynami.
Polatucha latająca wiewiórka w warunkach domowych
W Polsce niektóre rodzaje polatuch można zobaczyć w ogrodach zoologicznych. To dzikie, chronione zwierzę, którego utrzymywanie w domu wymaga specjalnego zezwolenia. Dużo częściej spotykaną w hodowlach jest natomiast lotopałanka karłowata (Petaurus breviceps), pochodząca z Australii i Nowej Gwinei. Choć wygląda bardzo podobnie do polatuchy, nie jest gryzoniem, ale torbaczem.
