2 dni temu
Dzisiaj całe godziny spędziłam, próbując znaleźć słowa, które oddałyby to, co czuję. Jak wyrazić moment, w którym serce pęka, a jednocześnie przepełnia je wdzięczność? Jak pożegnać kogoś, kto nigdy nie wypowiedział ani słowa, a rozumiał mnie lepiej niż ktokolwiek inny?
Wczoraj pożegnałam mojego psa, Brygida. Moją przyjaciółkę. Mój mały cień. Tę puszystą duszę, która przez ostatnie 14 lat zamieniała nasz dom w prawdziwe ognisko domowe i rozświetlała każdy mój dzień.
Dziwne, jak cisza potrafi być tak głośna. Brak mi cichych kroków na podłodze, merdania ogonem o kanapę, gdy wracam, delikatnego szturchania łapą, gdy zbyt długo pracuję. Tylko cisza, która przypomina, iż jej już nie ma… i iż zawsze będzie ze mną.
Brygida pojawiła się w moim życiu, gdy choćby nie zdawałam sobie sprawy, iż potrzebuję ratunku. Właśnie wyprowadziłam się na swoje, pełna ekscytacji, ale i zagubienia. W schronisku była najmniejszą kulką futra, skuloną w kącie z oczami zbyt dużymi jak na jej drobną mordkę. Gdy na mnie wtedy spojrzała, coś wezwne kliknęło.
To nie ja wybrałam Brygidę. To ona wybrała mnie.
Pierwszą noc spędziła, popiskując, aż wpuściłam ją do łóżka. I od tamtej chwili już nie odstępowała mnie na krok. Gotowałam, sprzątałam, płakałam, śmiałam się – Brygida była przy mnie. Nie obchodziło ją, czy życie się komplikuje. Nie wymagała, żebym miała wszystko pod kontrolą. Wystarczało jej, iż byłam obecna, a w zamian dawała mi miłość tak bezwarunkową, iż choćby nie sądziłam, iż jest możliwa.
Brygida potrafiła zwykłe chwile zamieniać w skarby.
Wariowała na punkcie swojej piszczącej zabawki. Goniła własny ogon, jakby od tego zależało jej życie. Przyciskała nos do szyby, gdy padało, obserwując krople z dziecięcą ciekawością.
Każdego ranka cierpliwie czekała, aż otworzę rolety, by mogła patrzeć na ptaki. Każdej nocy wtulała się we mnie, jakby mówiła: „Już dobrze. Przetrwałyśmy kolejny dzień”.
Była czymś więcej niż pupilem – była rytmem mojego dnia. Stałą obecnością. Pociechą. Przyjaciółką, która nigdy nie prosiła o nic więcej niż o miłość.
W ostatnim roku Brygida zaczęła zwalniać. Jej szczenność zastąpiła spokojniejsza, łagodniejsza wersja. Więcej spała, poruszała się wolniej. Oczy, dawniej błyszczące, stały się mętne. Słuch słabł.
Na początku myślałam, iż to po prostu wiek – nic poważnego. Ale potem przestała jeść. Nie witała mnie już tak radośnie, gdy wracałam. Zrobiło się w domu kilka „wypadków”, co dawniej się nie zdarzało. A ja poczułam w żołądku ten cichy strach, którego nie chciałam przyznać przed sobą.
Wizyty u weterynarza stały się częstsze. Leki, suplementy, specjalne karmy – niektóre dni były lepsze, a ja kurczowo się w nich trzymałam. Ale głęboko w środku widziałam: Brygida była zmęczona.
W zeszłym tygodniu przestała jeść całkowicie. Ledwo się ruszała. Patrzyła na mnie tymi samymi wielkimi oczami, co w dniu, gdy się poznałyśmy – ale teraz były pełne wyczerpania.
Pewnej nocy położyłam się obok niej na podłodze, głaszcząc jej futro, i szepnęłam: „Jeśli musisz odejść, to w porządku. Ja sobie poradzę. Obiecuję”.
To były najtrudniejsze słowa, jakie wypowiedziałam.
Nazajutrz zadzwoniłam tam, gdzie nigdy nie chciałam dzwonić. Trzymałam ją w ramionach, otuloną w jej ulubiony kocyk, i całowałam jej głowę raz za razem. Mówiłam, iż jest najlepszą suczką na świecie. Że już wystarczy. Że może odpocząć.
W tym cichym pokoju, przy delikatnej muzyce i z łzami spływającymi po policzkach, Brygida odeszła. Spokojnie. Łagodnie. Tak jak żyła – bez zamieszania, z godnością i miłością.
Żal jest przytłaczający. Ciągle wydaje mi się, iż usłyszę jej kroki. Sięgam po smycz z powI ciągle wierzę, iż któregoś dnia, gdy otworzę drzwi, znów zobaczę ją machającą ogonem, gotową na nową przygodę.
