Druga żona mojego taty pojawiła się pewnego dnia z wielkim pudełkiem słodyczy i dwoma małymi pudelkami, które radośnie merdały ogonkami.

Druga żona mojego taty pojawiła się pewnego dnia z wielkim pudełkiem słodyczy i dwoma małymi pudelkami radośnie merdającymi ogonkami.
Ja i moja siostra staliśmy sztywno ze strachu. Słyszeliśmy zbyt wiele historii o złych macochach zimnych, twardych, pozbawionych serca i strach zmuszał nas do milczenia.

Ale ona nie potraktowała tego poważnie. Tylko się uśmiechnęła delikatnym, spokojnym uśmiechem, który nosiła przez całe życie.
Była piękną kobietą o ciemnych włosach i dobrych oczach. Mój ojciec przedstawił ją bez specjalnego ciepła: To będzie wasza nowa mama.

Byłem zbyt młody, by zrozumieć, jak niezręczne i bolesne musiało być dla niej to zdanie. Przyjęliśmy ją lodowatą ciszą.
Ślub odbył się cicho w urzędzie miasta. Niedługo potem wprowadziła się do nas do domu, który wciąż spowijał cień żalu.

W tamtym mroku czuliśmy się już bezpiecznie.
Pierwszego dnia otworzyła wszystkie okna, wpuściła słońce i włączyła radio.
Pamiętam rozdrażnioną twarz mojej siostry natrętne światło i muzyka zakłóciły naszą ciszę jak uderzenie pięścią.

Sprzątała z czułością, jakby sama chciała wymieść smutek. Gdy wzięła do ręki portret naszej matki, wstrzymałem oddech, pewien, iż go zdejmie.
Lecz tylko otarła z niego kurz i zawiesiła na środku ściany.

To była chwila, w której zacząłem ją akceptować.
W kuchni była jak czarodziejka. Przygotowywała dania, jakich nigdy wcześniej nie próbowaliśmy, i w ten sposób zdobyła serce naszego ojca a w końcu i nasze.

Minął rok. W domu zrobiło się lżej. Smutek pozostał, ale bolał mniej.
Zdjęcie mamy wciąż wisiało w salonie, ale teraz patrzyliśmy na nie z czułością zamiast bólu.
Nigdy nie nazywaliśmy jej mamą, a ona nigdy tego nie wymagała.

Zasłużyła na nasze zaufanie cierpliwością. Doradzała nam, chroniła i wspierała, gdy byliśmy w potrzebie.
Aż nadszedł dzień, gdy tata nie wrócił z pracy.

Najpierw próbowała zachować spokój, ale po wielu telefonach przyszła wiadomość: Jego samochód znaleziono u podnóża skarpy. Zginął na miejscu.
To była druga śmierć naszego dzieciństwa dzień, w którym zrozumieliśmy, iż nic nie trwa wiecznie.

Po pogrzebie baliśmy się, iż nas opuści, ale została.
Stała się silniejsza niż wcześniej. Pracowała na pół etatu w restauracji, a resztę czasu poświęcała nam: spacery, muzyka, śmiech i tańce z psami.

Patrzyliśmy na nią z dystansu, ale ona nigdy się nie poddawała.
Pewnego ranka zapytałem, gdzie jest moja piłka. Od razu ją znalazła i z uśmiechem podała mi.
Jeśli nie chcesz grać sam, mogę dołączyć powiedziała.
Dobrze odparłem.

Wyszła boso do ogrodu, śmiejąc się jak dziecko, gdy psy biegały wokół niej.
Tego dnia naprawdę zaczęliśmy ją kochać.
Moja siostra to zauważyła i powoli też się otworzyła.

Pod koniec roku stała się centrum naszego życia.
Gdy skończyłem szkołę, nie sądziłem, iż stać mnie na studia.
Lecz ona w tajemnicy oszczędzała i już mnie zapisała. Płakałem z radości, gdy się dowiedziałem.
Moja siostra została pielęgniarką.

Nie była naszą biologiczną matką, ale została. Stała się mamą, której się nie spodziewaliśmy.
Lata mijały. Zostałem prawnikiem i mieszkałem blisko niej.

Zachorowała, gdy miałem trzydzieści trzy lata. Wróciłem, by się nią opiekować. Wiedziała, iż czasu zostało niewiele, ale wciąż się uśmiechała.
Obiecaj mi, iż będziesz się śmiał powiedziała. Łez nie potrzeba.

Pewnego letniego poniedziałku pochowaliśmy ją pod drzewami. Nie chciała leżeć obok taty.
To miejsce dla waszej matki mówiła.

Teraz odwiedzamy wszystkich troje.
Czerwone róże dla mamy.
Żarty dla taty, który uwielbiał się śmiać.
I cukierki dla niej tak, jak prosiła.

Nie każda druga szansa kończy się dobrze.
Ale czasem w twoje życie wkracza ktoś wyjątkowy…
i zostaje tam na zawsze
nawet gdy go już nie ma.