Z życia wzięte. "Wróciłem do domu po 20 latach pracy za granicą": Ale moja rodzina żyje, jakbym nigdy nie istniał

Kiedy wysiadałem z autobusu, serce biło mi szybciej niż kiedykolwiek wcześniej. Wracałem do domu po dwudziestu latach pracy w Niemczech. W rękach miałem dwie walizki – jedną wypełnioną prezentami dla rodziny, drugą pełną wspomnień i nadziei. Tęskniłem za nimi każdego dnia. Zbudowałem ich przyszłość swoją ciężką pracą, każdego miesiąca wysyłając pieniądze, żeby niczego im nie brakowało.

Dom wyglądał inaczej niż wtedy, gdy go opuszczałem. Dach był nowy, ogród wypielęgnowany, wszystko zadbane. Wtedy pomyślałem: „Warto było”. Wkroczyłem na podwórko z uśmiechem, wyobrażając sobie euforia w oczach żony i dzieci, kiedy mnie zobaczą.

Drzwi otworzyła moja żona, Ewa. Jej spojrzenie było chłodne, jakby patrzyła na nieznajomego. Przez chwilę myślałem, iż może mnie nie poznała. W końcu minęło tyle czasu. Ale zamiast euforii w jej oczach zobaczyłem obojętność.

– Wróciłeś – powiedziała krótko, a potem odwróciła się, zostawiając mnie samego w progu.

Wszedłem do środka. Dom, który budowałem z myślą o nas wszystkich, teraz wydawał się zimny i obcy. Moje dzieci, teraz już dorosłe, siedziały w salonie przed telewizorem. Spojrzeli na mnie przelotnie, bez uśmiechu, bez słowa powitania. Jakbym był jedynie cieniem.

– Cześć, dzieciaki – powiedziałem, próbując brzmieć wesoło. – Przywiozłem wam coś z Niemiec!

Ale one tylko wzruszyły ramionami. Syn, Krzysiek, choćby nie oderwał wzroku od ekranu. Córka, Ania, wstała i wyszła do swojego pokoju, rzucając krótkie „dzięki, tata”.

Nie tak wyobrażałem sobie ten dzień. W moich marzeniach wracałem do rodziny, która czekała na mnie z otwartymi ramionami. Wyobrażałem sobie, iż siądziemy przy stole, porozmawiamy o wszystkim, co przegapiłem przez te lata. Ale rzeczywistość była zupełnie inna.

Wieczorem, przy kolacji, próbowałem nawiązać rozmowę.

– Jak wam się układało przez te lata? – zapytałem.

Ewa wzruszyła ramionami.

– Radziliśmy sobie. Przyzwyczailiśmy się, iż cię nie ma.

To jedno zdanie było jak cios. „Przyzwyczailiśmy się, iż cię nie ma.” Czy byłem tylko portfelem, który co miesiąc zasilał ich konto? Czy moje miejsce w tej rodzinie naprawdę przestało istnieć?

– Ale przecież wszystko, co robiłem, było dla was – powiedziałem, czując, jak głos mi drży. – Całe życie poświęciłem, żebyście mieli lepsze życie.

Krzysiek spojrzał na mnie z zimnym spojrzeniem.

– Lepsze życie? Może byłoby lepsze, gdybyś tu był, a nie wysyłał tylko pieniądze. Nie byłeś na mojej maturze, na moim ślubie, nie widziałeś, jak się rodziły twoje wnuki. Teraz wracasz i myślisz, iż wszystko będzie jak dawniej?

Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Przez te lata myślałem, iż robię to, co najlepsze dla mojej rodziny. Ale ich słowa uświadomiły mi coś innego – przez cały ten czas budowałem ich życie, ale nie byłem jego częścią.

Noc spędziłem w pokoju gościnnym. Moim pokoju. Miejscu, które kiedyś było moje, ale teraz stało się obce. Słyszałem śmiechy z salonu, rozmowy, w których nie brałem udziału. Moja rodzina żyła swoim życiem, jakby mnie w nim nigdy nie było.

Czy było warto? Czy pieniądze, które im wysyłałem, mogły zastąpić mnie jako ojca i męża? Może moje miejsce w tej rodzinie przepadło wraz z każdym kolejnym rokiem spędzonym za granicą.

Ale jednego byłem pewien – nie mogłem się poddać. Następnego dnia wstałem wcześnie i zacząłem przygotowywać śniadanie. Wiedziałem, iż odbudowanie relacji z rodziną zajmie czas. Być może nigdy nie uda mi się odzyskać tego, co straciłem. Ale jeżeli było coś, co mogłem zrobić, to spróbować. Może choć trochę zapełnię tę pustkę, którą sam stworzyłem.

Bo miłość, choć zraniona i zapomniana, wciąż zasługuje na drugą szansę.