Wcześni mieszkańcy Ameryki Północnej wytwarzali igły z nosicieli futer

Stanowisko archeologiczne w Wyoming, na którym prawie 13 000 lat temu ludzie zabili lub padli ofiarą mamuta kolumbijskiego, dokonało kolejnego odkrycia, które rzuca światło na życie tych wczesnych mieszkańców Ameryki Północnej.

Archeolog ze stanu Wyoming, Spencer Pelton, wraz ze współpracownikami z Uniwersytetu Wyoming i innych instytucji odkryli, iż ludzie z paleolitu wytwarzali igły z kości nosicieli futer, w tym lisów; zające lub króliki; oraz koty, takie jak ryś rudy, lwy górskie, ryś, a być może choćby wymarły w tej chwili gepard amerykański. Igieł prawdopodobnie używano do wyrobu odzieży z futer zwierząt, aby zapewnić pierwszym zbieraczom ciepło w chłodnym klimacie.

Odkrycia ukazały się w czasopiśmie PLOS ONE, najwyższej klasy, recenzowanym czasopiśmie naukowym o otwartym dostępie, wydawanym przez Public Library of Science.

„Nasze badanie jako pierwsze identyfikuje gatunki i prawdopodobne elementy, z których Paleoindianie wytwarzali igły kostne z oczkami” – napisali naukowcy. „Nasze wyniki stanowią mocny dowód na produkcję odzieży szytej na miarę przy użyciu igieł kostnych i skór zwierząt futerkowych. Odzież ta częściowo umożliwiła rozproszenie współczesnego człowieka na północne szerokości geograficzne i ostatecznie umożliwiła kolonizację obu Ameryk”.

W LaPrele w hrabstwie Converse zachowały się szczątki zabitego lub wyłowionego niedorosłego mamuta oraz powiązany z nim obóz zajmowany w czasie, gdy zwierzę zostało zabite prawie 13 000 lat temu. Podczas wykopalisk archeologicznych prowadzonych przez profesora Wydziału Antropologii UW Todda Surovella odkryto także koralik wykonany z kości zająca, najstarszy znany koralik w obu Amerykach.

Identyfikacja pochodzenia zarówno kulek kostnych, jak i igieł kostnych była możliwa dzięki wykorzystaniu zooarcheologii dzięki spektrometrii mas, znanej również jako ZooMS, oraz skanowania Micro-CT. Z artefaktów wyekstrahowano kolagen i przeanalizowano skład chemiczny kości.

Naukowcy zbadali 32 fragmenty igieł kostnych zebrane w LaPrele Mammoth, porównując peptydy – krótkie łańcuchy aminokwasów – z tych artefaktów z tymi pochodzącymi od zwierząt, o których wiadomo, iż istniały we wczesnym okresie paleondyjskim, który odnosi się do ery prehistorycznej na północy. Ameryka między 13 500 a 12 000 lat temu.

Z porównania wynika, iż ​​kości lisa rudego; ryś rudy, lwy górskie, ryś czy gepard amerykański; a w zakładzie LaPrele do wyrobu igieł używano zajęcy lub królików. To pierwsza taka analiza w historii.

„Pomimo znaczenia igieł kostnych dla wyjaśnienia globalnego rozproszenia współczesnego człowieka, archeolodzy nigdy nie zidentyfikowali materiałów użytych do ich produkcji, ograniczając w ten sposób zrozumienie tej ważnej innowacji kulturowej” – napisali naukowcy.

Poprzednie badania wykazały, iż aby poradzić sobie z niskimi temperaturami panującymi na północnych szerokościach geograficznych, ludzie prawdopodobnie stworzyli szyte na miarę ubrania z gęsto zszytymi szwami, zapewniającymi barierę przed żywiołami. Chociaż istnieje kilka bezpośrednich dowodów na istnienie takiej odzieży, istnieją dowody pośrednie w postaci igieł kostnych i kości nosicieli futer, których skóry wykorzystano w tych ubraniach.

„Po wyposażeniu w taką odzież współczesny człowiek był w stanie rozszerzyć swój zasięg na miejsca, z których wcześniej był wykluczony ze względu na ryzyko hipotermii lub śmierci w wyniku narażenia” – napisali Pelton i jego współpracownicy.

W jaki sposób ludzie w LaPrele zdobyli zwierzęta futerkowe? Pelton i jego współpracownicy twierdzą, iż doszło do tego prawdopodobnie w wyniku łapania w pułapki, a niekoniecznie w poszukiwaniu pożywienia.

„Nasze wyniki dobrze przypominają, iż zbieracze wykorzystują produkty zwierzęce do wielu celów innych niż utrzymanie i iż sama obecność kości zwierzęcych na stanowisku archeologicznym nie musi wskazywać na dietę” – podsumowali naukowcy. „W połączeniu z przeglądem porównywalnych dowodów z innych stanowisk paleoindyjskich w Ameryce Północnej, nasze wyniki sugerują, iż wcześni Paleoindianie w Ameryce Północnej mieli bezpośredni dostęp do drapieżników futerkowych, prawdopodobnie poprzez łapanie w pułapki, i stanowią jedne z najbardziej szczegółowych dowodów, jakie dotychczas odkryto na temat paleoindyjskiej odzieży. “