3 dni temu
STRACHAN ZMIERZCHU
Nazywam się Stanisław, choć w okolicy wszyscy mówią na mnie pan Staszek. Mam siedemdziesiąt dwa lata, a moje życie, jak większość starych ludzi, to pasmo rutyny i wspomnień. Mieszkam sam w drewnianym domu na skraju lasu, w Beskidzie Niskim, gdzie mgła wciska się przez szpary w ścianach, a wiatr wyje między świerkami jak stara, zapomniana pieśń. Pięć lat temu moja żona, Bronisława, odeszła cicho pewnej zimowej nocy. Od tamtej pory czas płynie wolniej, ciężej, a noce stały się bardziej przejmujące.
Dzieci wyjechały daleko, goniąc za własnymi marzeniami i obowiązkami. Na początku dzwonili od czasu do czasu, potem wiadomości stawały się rzadsze, aż w końcu nastała cisza. Nie mam im tego za złe – życie toczy się naprzód, nie oglądając się za siebie, a człowiek uczy się akceptować nieobecności jak część krajobrazu. Ale bywają dni, gdy samotność dusi jak zbyt ciężki kożuch, który ciąży na ramionach.
Mój dom jest skromny, taki, co trzeszczy przy każdym kroku i przechowuje echa głosów, które kiedyś go wypełniały. Ogród, który niegdyś tętnił życiem pod dłońmi Broni, teraz jest dziki, gdzie wysokie trawy i polne kwiaty walczą o odrobinę słońca. Lubię siadać na ganku o zmierzchu, z kubkiem herbaty w dłoniach, i patrzeć, jak las powoli pogrąża się w mroku. Czasem zamykam oczy i słucham śpiewu ptaków, szumu wiatru, dalekiego szczekania psa z sąsiedztwa.
Pewnego wieczoru, gdy powietrze pachniało wilgotną ziemią, a niebo płonęło pomarańczą, po raz pierwszy zobaczyłem lisa. Był chudy, z nastroszoną sierścią i widocznymi żebrami, pysk miał umazany błotem. Grzebał w śmieciach, które zostawiłem przy furtce, poruszając się ostrożnie, jakby bał się być zauważony. Stałem nieruchomo, obserwując go z daleka, nie wydając dźwięku. Nie czułem strachu ani złości – tylko dziwną ciekawość.
Nie przegoniłem go. Wręcz przeciwnie – tej nocy, gdy przygotowywałem kolację, odłożyłem kawałek chleba i trochę wczorajszego mięsa, zostawiając je na skraju ogrodu. Położyłem się spać, zastanawiając się, czy wróci. I wrócił. Następnego dnia, i kolejnego, i jeszcze następnego. Co wieczór, gdy słońce chowało się za horyzontem, a chłód wkradał się przez okna, lis pojawiał się bezszelestnie, siadał kilka metrów od domu i czekał na swój posiłek.
Na początku nie wymienialiśmy słów – no cóż, lisy nie mówią, a ja też nie miałem wiele do powiedzenia. Ale z czasem zacząłem do niego mówić. Opowiadałem o prostych rzeczach: o pogodzie, o snach, o tym, co bardziej bolało tego dnia. Słuchał w milczeniu, tymi żółtymi oczami, głębokimi, które nie oceniają i nie pytają. Jadł powoli, nie spuszczając mnie z wzroku, po czym znikał w ciemności jak cień.
Tak narodził się nasz rytuał. Co wieczór, kładąc jedzenie na trawie, mówiłem do lisa jak do przyjaciela, którego zna się od lat. Jego obecność pomagała mi. Nie czułem się już tak samotny – miałem kogoś, kto czekał na mój gest, kto dzielił ze mną tę chwilę towarzystwa. Zacząłem wychodzić więcej do ogrodu, pielęgnować go trochę, zbierać suche gałęzie i grabić liście. Czułem, iż w pewien sposób on i ja potrzebowaliśmy siebie nawzajem.
Pewnej nocy zima uderzyła z całą siłą. Wiatr wył jak rozgniewany duch, a deszcz walił w dach, jakby chciał go zerwać. Wyszedłem na podwórze, by zabezpieczyć obluzowaną okiennicę, poślizgnąłem się na błocie i upadłem. Ostry ból przeszył nogę – wiedziałem, iż nie wstanę. Telefon, który zawsze miałem przy sobie, nie łapał zasięgu. Krzyczałem o pomoc, ale odpowiedział mi tylko wiatr.
Zimno wżerało się w kości. Drżałem nie tylko z bólu, ale i ze strachu. Myślałem, iż to moja ostatnia noc, iż nikt mnie nie znajdzie, aż będzie za późno. Zamknąłem oczy i modliłem się – nie za siebie, ale za dzieci, by nie czuły winy, gdy usłyszą wiadomość.
Wtedy to poczułem. Ciepło, obecność przy moim boku. Otworzyłem oczy i zobaczyłem lisa, siedzącego obok, z pyskiem opartym na mojej nodze. Nie ukrył się w cieniu, nie uciekł. Pozostał, nieruchomy, oddychając spokojnie, jakby wiedział, iż go potrzebuję. Nie zrobił nic więcej – tylko był przy mnie. Jego ciepły oddech i spokojne spojrzenie dały mi siłę, by nie poddać się.
Minęły godziny, a może tylko minuty, zanim z wysiłkiem się podniosłem. Lis nie odszedł, dopóki nie upewnił się, iż jestem w porządku. Gdy wreszcie wlókłem się do domu, zniknął między drzewami, cicho jak zawsze. Tej nocy, grzejąc się przy piecu, zrozumiałem, iż coś się między nami zmieniło. On nie był już tylko głodnym zwierzęciem, a ja samotnym starcem. Byliśmy, w pewnym sensie, towarzyszami.
Od tamtej pory nie mówię, iż żyję sam. Co wieczór, gdy kładę jedzenie na trawie, mówię do lisa jak do przyjaciela. Mówię: „Nie jesteś moim pupilem. Jesteś moim gościem”. A dla kogoś, kto spędza dni w samotności, to zmienia wszystko.
Z czasem moje zdrowie się poprawiło. Zacząłem wychodzić więcej, spacerować po lesie, oddychać porannym powietrzem. Wstawałem z nadzieją na wieczór – nie dlatego, iż bałem się ciemności, ale dlatego, iż wiedziałem, iż w pewnym momencie wśród drzew zabłysną żółte oczy i przyjdą na kolację.
Lis stał się częścią mojego życia, choć on tego nie wie. Nie obchodzą go sława ani internet. Niedawno odwiedził mnie wnuk i, widząc lisa, nagrał filmik, który wrzucił do sieci. Historia stała się popularna, a przez kilka dni dostawałem telefony i wiadomości od ludzi z całej Polski, gratulujących mi „niezwykłej przyjaźni”. Ale lisa to nie obchodzi. On wciąż przychodzi, bez hałasu, bez zdjęć, bez lajków. Po prostu siada co wieczór przed starcem, który go karmi, i milcząco mu towarzyszy.
Czasem myślę o wszystkim, co się zmieniło, odkąd odeszła Bronia. Na początku samotność była nie do zniesienia, cień, który wydłużał się z każdym dniem. Dziś, dzięki chudemu, gł
