Starszy pan zgłosił się do kliniki weterynaryjnej z prośbą o eutanazję swojego ukochanego psa

Starszy pan przyszedł do lecznicy ze swoim psem, błagając o eutanazję. Powód był prosty i poruszający brakowało mu pieniędzy na leczenie. Widząc łzy w oczach mężczyzny i cierpienie zwierzęcia, weterynarz podjął decyzję, która wszystko zmieniła
Mawia się, iż szczęścia nie kupisz, ale jego brak może odebrać ci to, co najdroższe. Staruszek nie miał przy sobie choćby złotówki, gdy usłyszał cenę ratowania swojego jedynego towarzysza.
W poczekalni panowała martwa cisza. Krzysztof, młody weterynarz, przyglądał się tej scenie w milczeniu na stole leżał stary pies, a jego właściciel, zgarbiony nad nim, gładził go po głowie, nie mogąc powstrzymać łez.
Ciężki oddech zwierzęcia i ciche łkanie starca były jedynymi dźwiękami w pomieszczeniu. Nie potrafił pogodzić się z myślą, iż musi pożegnać swoją Lunę. Płakał bezgłośnie.
Krzysztof dobrze pamiętał ich pierwsze spotkanie zaledwie trzy dni wcześniej. Starszy człowiek przyprowadził wtedy swoją dziewięcioletnią sukę do lecznicy. Przez dwa dni nie była w stanie wstać, a on sam wyglądał na złamanego. Wyznał, iż Luna to jedyna rodzina, jaką mu zostało.
Badania wykazały poważną infekcję. Bez natychmiastowego, drogiego leczenia czekała ją agonia. jeżeli nie stać pana na kurację, usłyszał wtedy, to jedyne humanitarne wyjście to uśpienie. Dopiero później Krzysztof zrozumiał, jak trudne musiały to być słowa.
Drżącymi rękami staruszek wyciągnął z kieszeni pomięte banknoty i kilka monet, po czym delikatnie wziął Lunę w ramiona.
Teraz wrócił. Wybaczcie, doktorze, uzbierałem tylko na ten ostatni zabieg, szepnął, nie podnosząc wzroku
Gdy poprosił o pięć minut na pożegnanie, Krzysztofowi ściśnęło się gardło. Pomyślał o tych, co żyją w przepychu, nie zważając na cudze cierpienie, i o tym biedaku tulącym bezbronną Lunę. Tyle bólu i miłości w jednej chwili
Weterynarz podszedł bliżej, położył dłoń na ramieniu starca: Ja za to zapłacę. Luna wyzdrowieje. Jeszcze nie taka stara pobiega sobie. Wtedy poczuł, jak ramiona mężczyzny zaczęły drżeć od tłumionego szlochu.
Tydzień później Luna już chodziła. Opieka, leki i dobre serce postawiły ją na nogi. Krzysztof nie uważał się za bohatera. Ale może to był najszlachetniejszy gest w jego życiu.
Czasem dobroć znaczy więcej niż złoto. Nie mierzy się jej stanem konta, ale tym, co jesteśmy w stanie zrobić dla innych.
W takich momentach widać prawdziwe oblicze człowieczeństwa.
Bo ocalić jedno życie to jak ocalić cały świat.