Starszy pan w klinice weterynaryjnej z błaganiem o eutanazję swojego ukochanego psa

Dziś w gabinecie weterynaryjnym zdarzyło się coś, co na długo zostanie w mojej pamięci. Starszy pan, ubrany w wytarty płaszcz, przyszedł z prośbą o uśpienie swojego psa. Powód? Brak pieniędzy na leczenie. Serce mi się ścisnęło, widząc jego łzy i cierpienie zwierzęcia. W tej chwili podjąłem decyzję, która odmieniła wszystko
Mawiają, iż pieniądze szczęścia nie dają, ale to ich brak może zabrać nam to, co najdroższe. Staruszek nie miał ani złotówki, gdy usłyszał, ile będzie kosztować ratowanie jego jedynego przyjaciela.
W poczekalni panowała cisza. Patrzyłem, jak starszy mężczyzna pochyla się nad stołem, głaszcząc psa za uchem, a łzy spływają mu po twarzy. Ciężki oddech zwierzęcia i ciche łkanie były jedynymi dźwiękami. Nie mógł się pogodzić z myślą, iż musi pożegnać swoją Lunę.
Pamiętam, jak przyszli tu pierwszy raz zaledwie kilka dni temu. Pan Marian przyprowadził wtedy swoją 9-letnią suczkę. Od dwóch dni nie wstawała, a on był załamany. Powiedział, iż to jedyna istota, która mu pozostała.
Badania wykazały ciężką infekcję. Bez natychmiastowego leczenia czekałaby ją powolna, bolesna śmierć. jeżeli nie stać pana na terapię powiedziałem wtedy to jedynym humanitarnym wyjściem będzie eutanazja. Dopiero później uświadomiłem sobie, jak brutalne musiało to brzmieć.
Drżącymi rękami zostawiļ na stole kilka zmiętych banknotów i z bólem zabrał Lunę do domu.
A dziś wrócił. Przepraszam, panie doktorze znalazłem tylko na uśpienie szepnął, nie patrząc mi w oczy.
Gdy poprosił o pięć minut na pożegnanie, poczułem, jak coś ściska mnie w gardle. Myślałem o tych, którzy wydają fortuny na zbędne rzeczy, gdy inni tracą to, co kochają. Tyle rozpaczy i miłości w jednej chwili
Podszedłem, położyłem dłoń na jego ramieniu. Zapłacę sam. Luna będzie żyła. Jeszcze nie tak stara pobiega sobie. Jego ramiona zadrżały, a on wybuchnął cichym płaczem.
Tydzień później Luna już łaziła po gabinecie. Leki, opieka i odrobina dobroci wystarczyły, by wróciła do zdrowia. Nie czuję się bohaterem. Ale może to był najważniejszy gest w moim życiu?
Dobroć waży więcej niż złoto. Nie mierzy się jej stanem konta, ale tym, co robimy dla innych.
To w takich momentach widać, czym naprawdę jest człowieczeństwo. Bo uratować jedno życie to jak uratować cały świat.