Sprzątaczka nabyła tajemniczy drobiazg, który przyniósł niespodziewane zaskoczenie.

Dziś kupiłam u Cyganki dziwną błyskotkę. W domu czekała na mnie niespodzianka

W sercu Warszawy, zwykle tętniącej życiem, panowała tego dnia upiorna cisza. Ani wiatr nie szeleścił liśćmi, ani ptaki nie śpiewały jakby całe miasto wstrzymało oddech. Tylko kroki Alicji, młodej matki, przerywały tę złowrogą ciszę, odbijając się echem od pustych ulic. Pchała przed sobą wózek, w którym spał jej syn blady, delikatny, ale najdroższy pod słońcem Kacper. Każdy krok był walką, nie z powodu zmęczenia, ale ciężaru gniotącego serce. Nie mieli wyboru lekarstwo, bez którego chłopiec nie przeżyje, czekało w aptece. Alicja biegła jak na pożarze.

Pieniądze na leczenie znikały jak sen. Zasiłek, pensja męża Marka wszystko pochłaniały rachunki za leczenie. Ale choćby to nie wystarczało. Trzy miesiące temu lekarze postawili diagnozę, od której krew ścięła się w żych: rzadka, agresywna choroba wymagająca natychmiastowej operacji za granicą. Bez niej Kacper zostałby kaleką. Marek, bez wahania, wyjechał do pracy do Niemiec, zostawiając Alicję samą w walce o życie syna.

W końcu zatrzymała się przy kiosku na bazarze, by kupić wodę. Pragnienie paliło gardło. Do domu było jeszcze daleko, a siły topniały.

Zaczekaj, kochanie, zaraz wrócę szepnęła, dotykając czoła śpiącego Kacpra.

Wróciła w minutę, ale świat się zawalił. Wózek stał pusty. Kacpra nie było.

Serce zamarło. Alicja krzyknęła, upuściła butelkę szkło rozprysło się jak jej nadzieja. Biegała w kółko, zaglądała pod ławki, wołała syna. Cisza.

Gdyby spojrzała wcześniej, zobaczyłaby ją starą Cygankę w jaskrawym chuścinie, śledzącą ją spod kasztanów. Gdy Alicja kupowała wodę, Bronisława podkradła się do wózka, porwała dziecko i zniknęła w autobusie, który odjechał z piskiem opon.

Łzy płynęły strumieniami. Drżącymi rękami Alicja wybrała 112, potem numer Marka.

Marek Marek, zgubiłam Kacpra! łkała. Odwróciłam się tylko na chwilę!

Tymczasem kilkaset kilometrów dalej, w zardzewiałym Maluchu, Bronisława triumfowała.

Patrz, Władku, co dziś zdobyłam! rozpowijała koc, ukazując śpiącego chłopca.

Władek, jej syn, zmarszczył brwi:

Matka, oszalałaś? A jeżeli są kamery? jeżeli policja będzie szukać?

Jakie kamery? parsknęła. Tylko drzewa i krzaki. Nikt nic nie widział.

Nie chciała Kacpra. Ona tylko brała, co się dało. Chłopiec stałby się narzędziem żebrakiem, na którego łzy ludzie rzucaliby złotówki.

Dom, do którego zawieziono Kacpra, stał na uboczu cygańskiej osady. Czekała na nich Zofia, synowa Bronisławy. Kobieta o zmęczonych oczach.

Co to? wyszeptała.

Prezent dla ciebie uśmiechnęła się Bronisława. Jutro zabierzesz go pod kościół, będziesz żebrać.

Ale jeżeli przyjdzie policja?

Powiesz, iż urodziłaś w domu warknął teść. Bez papierów.

Zofia widziała, jak Kacpr słabnie z każdym dniem. Potajemnie zabrała go do lekarza.

Umrze bez operacji usłyszała.

Trafiła na Leszka, swoją dawną miłość. W tajemnicy planowali ucieczkę. Ale Bronisława podAle Bronisława podsłuchała ich plany i tej samej nocy uciekli z Kacprem, oddając go pod opiekę policji, podczas gdy Zofia i Leszek rozpoczęli nowe życie daleko od przeszłości.