Śnieżnik lśniący – uprawa i pielęgnacja

Śnieżnik lśniący (Chionodoxa luciliae) to gatunek rośliny cebulowej pochodzącej z Turcji, Cypru i Krety. Należy do rodziny szparagowatych. W naturze porasta tereny górskie na wysokościach od 1600 do 2000 m. Uprawiane są odmiany ozdobne a także mieszańce.

Śnieżnik dorasta do wysokości 8-14 cm. Jego cebula jest owalna (ok. 2 cm średnicy) z ciemnobrązową tuniką. Kwitnie w marcu i kwietniu. Jego kwiaty są gwiaździste, sześciopłatkowe, lawendowo-niebieskie z białym oczkiem w środku. Kwiatostany są, jak na tę niewielką roślinę duże, mają ok 3,5 cm średnicy. Znajdują się (najczęściej po 3) na końcu wyprostowanej, cienkiej łodygi w kolorze zielonożółtym, często z purpurowymi przebarwieniami. Liście są długie, najczęściej 2 lub 4, jasnozielone, pokryte cienką warstwą kutneru.

Śnieżnik lśniący – uprawa

Cebulki śnieżnika lśniącego sadzi się we wrześniu i październiku blisko siebie (5-10 cm) na głębokości 5 cm. Podłoże powinno być lekkie, żyzne, przepuszczalne i próchnicze. Dobrze znosi choćby krótkotrwałe susze i nie lubi mokrego podłoża. Najlepiej rośnie w słońcu i lekkim półcieniu. Ślicznie prezentuje się na skalniakach i rabatach kwiatowych z innymi cebulowymi.

Bylina dobrze znosi zimowanie w podłożu, ale co kilka lat powinno się cebule wykopywać w momencie, gdy liście nie do końca jeszcze zaschną. Inaczej zbytnie zagęszczenie doprowadzi do znacznego osłabienia kwitnienia. Wykopane cebule przechowuje się do jesieni w suchym i ciepłym pomieszczeniu (17-20^oC). Śnieżnika lśniącego rozmnaża się poprzez podział bulw.

Zobacz także: śnieżnik

Fot. główna: Sten Porse, CC BY-SA 3.0, commons.wikimedia.org