Rośliny cebulowe których nie trzeba wykopywać

Zdjęcie: Rośliny cebulowe których nie trzeba wykopywać

Wielu ogrodników – amatorów boi się uprawy roślin cebulowych, ze względu na to, iż część z nich trzeba wykopywać na zimę, a inne, chociaż mogą zimować w gruncie, także dobrze jest przesadzać regularnie, żeby zapewnić im odpowiednie warunki do bujnego i długiego kwitnienia. Są jednak wśród cebul i takie, których nie trzeba wykopywać przez wiele sezonów. Poniżej rośliny cebulowe których nie trzeba wykopywać przez wiele lat.

Rośliny cebulowe których nie trzeba wykopywać

Szafirki (Muscari)

To popularne cebule ogrodowe, występująca w ponad 50 gatunkach, będące jednymi z pierwszych zwiastunów wiosny. Najpopularniejsze są szafirki armeńskie, dorastające do 25 cm. Kwitną od kwietnia do maja, ozdabiając ogród swoimi charakterystycznymi niebiesko – fioletowymi kwiatostanami, złożonymi z niewielkich dzwonkowatych kwiatków, zebranych w gęste grona. To rośliny mało wymagające i łatwe w uprawie wystarczy jedynie zapewnić im odpowiednio słoneczne stanowisko, przepuszczalną lekką glebę i podlewanie w okresach suszy. Warto regularnie je zasiać nawozem wieloskładnikowym lub kompostem, co wydłuży i zintensyfikuje ich kwitnienie.

Szafirków nie tylko nie trzeba wykopywać, ale choćby warto pozostawić je w tym samym miejscu, dzięki czemu rozrosną się w gęste, niebieskie kępy.

Do najczęściej spotykanych odmian należą:

• szafirek armeński (Muscari armeniacum) – osiąga do 20 cm wysokości i posiada kilka barwnych odmian – biała (‘Album’, ‘Venus’), różowa (‘Pink Sunrise’, ciemnoniebieska (‘Heavenky Blue’), jasnoniebieska (‘Ocean Magic’).
• szafirek drobnokwiatowy (Muscari botryoides) – przypomina szafirka armeńskiego, ale kwiatostan jest mniejszy i zbudowany z mniejszej ilości kwiatów.
• szafirek groniasty (Muscari neglectum) – odmiana dwukolorowa z jaśniejszymi kwiatami u szczytu kwiatostanu i ciemniejszymi w dolnej części.

Żonkile (Narcissus jonquilla)

Podobnie jak szafirki, tak i żonkile to często uprawiane w ogrodach rośliny cebulowe. Jako jedne z pierwszych dają znać o nadchodzącej wiośnie, kwitnąc na słoneczny żółty kolor. Łodyga dorasta choćby do 40 cm, co sprawia, iż żonkile mają najdłuższe pędy kwiatowe wśród wszystkich gatunków narcyza. Kwiaty pojawiają się pod koniec marca i utrzymują do maja.

Żonkile najlepiej rosną w pełnym słońcu, chociaż w lekkim zacienieniu również będą się dobrze czuły. Lubią gleby żyzne, wilgotne i dobrze przepuszczalne o lekko kwaśnym lub obojętnym odczynie. Warto pamiętać, iż w okresie wegetacyjnym dobrze jest zasilić żonkile specjalnym nawozem dla roślin cebulowych lub nawozami mineralnymi. Najlepiej sadzić je we wrześniu, co pozwoli im dobrze ukorzenić się przed nadejściem zimy.

Do najciekawszych odmian żonkili należą:

• ‘Baby Moon’ – odmiana miniaturowa. Na jednej łodydze zakwita 3 do 5 żółtych, intensywnie pachnących kwiatów. Polecana zwłaszcza do uprawy w pojemnikach,
• ‘Martinette’ – zakwita jako jedna z pierwszych już w połowie marca, wydając intensywnie żółto – pomarańczowe kwiaty. Dorasta do 35 – 40 cm.
• ‘Sweetness’ – na pędzie dochodzącym choćby do 60 cm wysokości zakwitają intensywnie żółte, pachnące kwiaty,
• ‘Pipit’ – kwiaty ma drobne, w odcieniu kremowo – żółtym. Zakwita w kwietniu i dorasta do 30 – 40 cm.

Krokusy (Crocus)

Kolejne cebulowe zwiastuny wiosny, które wychodzą spod ziemi już w marcu, zachwycając feerią barw. Te rośliny cebulowe ozdabiają ogrody już od tysięcy lat, dawniej cenione również jako surowiec lecznicy, perfumeryjny i farbiarski, a przede wszystkim jako źródło cennej przyprawy – szafranu, do którego zbiorów uprawiany jest szafran użytkowy (Crocus sativus), kwitnący jesienią.

Zdecydowana większość krokusów kwitnie jednak wczesną wiosną, wydając pojedyncze kwiaty w odcieniach fioletu, żółci i bieli. Najlepiej rosną w miejscach słonecznych lub jedynie lekko zacienionych. Nie przeszkadzają im stanowiska odkryte i narażone na porywiste wiatry. Podłoże powinno być przepuszczalne i próchnicze, a także odpowiednio wilgotne – na glebach bardzo lekkich i piaskowych nie będą kwitły. Świetnie sprawdzą się zarówno na rabatach, jak i wyrastające wprost z trawnika. Dobrze znoszą również uprawę w pojemnikach. Warto je sadzić choćby na trawnikach, bo naprawdę są to rośliny cebulowe których nie trzeba wykopywać nigdy, a są miododajne i już bardzo wczesną wiosną karmią pszczoły.

Do najpopularniejszych odmian można zaliczyć:

• krokus wiosenny (Crocus vernus) – najpopularniejsza ogrodowa odmiana, która naturalnie występuje na łąkach i halach górskich. Zwykle jego wysokość nie przekracza 10 cm. Kwiaty mają około 3 cm długości i zwykle są w odcieniach fioletu, purpury i bieli, ale można znaleźć również odmiany żółte, błękitne lub wielokolorowe.
• krokus złocisty (Crocus chrysanthus) – zakwita wcześniej niż krokus wiosenny, zdobiąc ogród pomarańczowo-żółtymi kwiatami.
• krokus spiski (Crocus scepusiensis) – to krokus rosnący naturalnie w Polsce. Miejsca jego występowania objęte są częściową ochroną gatunkową. Można spotkać go np. w Tatrach i na niektórych halach Beskidów. Kwitnie na liliowo-fioletowo, a kielichy kwiatów wyrastają bezpośrednio z ziemi.

Tulipany botaniczne (Tulipa)

Tulipany botaniczne, zwane czasem dzikimi lub miniaturowymi są nieco mniej efektowne od swoich szlachetnych kuzynów, tulipanów wielkokwiatowych, jednak swoje znacznie mniejsze rozmiary rekompensują znacznie dłuższym kwitnieniem i prostotą w uprawie.

Rzadziej niż inne tulipany padają ofiarami chorób lub szkodników. Wymagają żyznej, przepuszczalnej gleby, za to niestraszne im zróżnicowane warunki świetlne. Aby zagwarantować sobie ich regularne kwitnienie przez wiele kolejnych sezonów, warto co roku nawozić je nawozem wieloskładnikowym lub kompostem. Te niewielkie tulipany najlepiej prezentują się sadzone w grupach – na rabatach, obwódkach, skalniakach czy wyrastające wprost z murawy. Można także uprawiać je w doniczkach.

Najciekawsze gatunki tulipanów botanicznych to:

• tulipany Kaufmanna (Tulipa kaufmanniana) – nieduże, dorastająca do 15 – 25 cm o ciekawych, czerwono-żółtych kwiatach. Płatki są smukłe, ostro zakończone, a od zewnątrz zdobi je trójkątna plama. Zakwitają jako jedne z najwcześniejszych już w marcu.
• tulipany Fostera (Tulipa fosteriana) – mogą dorastać choćby do 50 cm, a ich największą ozdobą są duże kwiaty w kształcie pucharu, w kolorach białokremowym, czerwonym i pomarańczowym.
• tulipan turkiestański (Tulipa turkestanica) – osiąga maksymalnie 20 cm wysokości, a z jednego pędu wyrasta kilka niewielkich kwiatów o ciekawym, gwiazdowatym kształcie w kolorze żółto-kremowym.
• tulipan Tarda (Tulipa tarda) – zwany tulipanem późnym, z wyglądu przypomina krokusa. Charakteryzują go wąskie, lancetowate liście i stosunkowo duże biało-żółte kwiaty, wyrastające po kilka z jednej łodygi.

Kosaciec żyłkowany (Iris reticulata)

To z pewnością jeden z najpiękniejszych irysów, chociaż jest zdecydowanie niższy niż inne jego odmiany. Dorasta do 10 – 20 cm wysokości, a ze szczytu pędów wyrastają składające się z sześciu płatków kwiaty w intensywnej, fioletowo-purpurowej barwie. Kwitnie w marcu, mniej więcej w tym samym okresie co krokusy.

Kosaćce najbardziej lubią słoneczne stanowisko słoneczne, ale radzą sobie również w półcieniu. Gleba powinna być średnio ciężka, umiarkowanie sucha.

Najciekawsze odmiany:

• ‘Pauline’ – kwiaty purpurowo-czerwone z białymi plamkami,
• ‘Eye Catcher’ – biało-fioletowe kwiaty z niewielkim dodatkiem żółtego,
• ‘Gem’ – intensywnie śliwkowy kolor kwiatów

Decydując się na powyższe gatunki, trzeba wiedzieć o tym, iż pozostawione na wiele lat w gruncie cebule zaczną dziczeć. Proces ten jest dość powolny i można go uniknąć dzięki wnikliwej obserwacji.

Gdy tylko rośliny zaczną mniej obficie kwitnąć lub będą widocznie mniejsze, warto mimo wszystko wykopać cebule po przekwitnięciu, oddzielić cebulki przybyszowe i dać im odpocząć. Pozwoli to zebrać im siły i sprawi, iż znów będą pięknie kwitły przez kilka sezonów.

Pozostałe rośliny cebulowe których nie trzeba wykopywać przez lata

• Narcyzy ‘Recurvus’ (Narcisseae)
• Puszkinia cebulicowata (Puschkinia scilloides)
• Szachownice (Fritillaria)
• Cebulica syberyjska (Scilla siberica)
• Psiząb ogrodowy (Erythronium hybrida)
• Śnieżyca wiosenna (Leucojum vernum)

Fot. główna: depositphotos.com