Rodzina na pierwszym miejscu: jak być lepszym dla siebie i bliskich

Ojej, Jagodo, jeżeli nie wiesz, co zrobić z pieniędzmi, może lepiej pomogłabyś bratu. To szaleństwo! Dwanaście tysięcy złotych na wyżywienie! wpadła matka, przerywając.

Jagoda położyła kieliszek na stole, zaciskając wargi. Krewni przyciskali ją tak mocno, iż kobieta nie chciała już niczego: ani świętować urodzin, ani rozmawiać z nimi.

Halinka, przestań już tej dziewczynie przetaczać się od jedzenia wtrącił się ojciec. Co dziś mamy, jakiś świętowy obchód?

Tak, święto jęknęła matka. A potem moi wnuki znowu pojadą do podwórka w kamienicy, gdzie mieszkają pijani sąsiedzi, a ja będę modlić się, żeby nic im się nie stało. Gdybyś, Jagodo, oddała te dwanaście tysięcy bratu, mógłby wynająć mieszkanie, a nie jedynie pokój! A twoje koty mogłyby żyć na zwykłym jedzeniu, nie na herbacie z importu.

Mamo wybuchła Jagoda te kocury wzięłam pod swój dach, bo naprawdę chciałam. Mam za nie odpowiedzialność. A Igor, już trzydziestopięcioletni mężczyzna, sam powinien dbać o siebie i swoją rodzinę, którą świadomie założył.

Mężczyzna skrzywił się, odsunął się na kanapie i odwrócił plecy w demonstracyjnym geście.

To i twoja rodzina! podniosła głos matka. Twój brat, twoi bratanek! A koty na ulicy? Bierz dowolne, ile chcesz. Całe życie karmiliśmy nasze zwierzęta kaszką i konserwami i nic się nie stało. Ty traktujesz je jak dzieci! Nie chcesz mieć własnych pociech? Chcesz starzeć się w samotności? Proszę bardzo. Nie wolno ci tak rozpasować się przy tych kocurkach, kiedy własne bratanek widzą słodycze tylko przy świętach!

Cierpliwość Jagody pękła. Lata obraźliwości, zaniedbań i dewaluacji jej uczuć wylądowały razem ze łzami spływającymi po policzkach.

Te koty są lepsze niż rodzina wykrzyknęła. Kochają mnie bezwarunkowo, nic nie żądają. I nigdy nie będą mnie krytykować za to, iż chcę żyć po swojemu.

Nie mogła już tego znieść. Odwróciwszy się, pobiegła do sypialni i z całych sił zamknęła drzwi.

Zobaczymy, jak cię kochać będą, kiedy przestaniesz im kupować te wszystkie drobiazgi! rozległo się po korytarzu. Świat się odwrócił. Koty droższe niż rodzice…

Matka jęczała dalej, ale Jagoda starała się nie słyszeć. Padła na łóżko i przyłożyła poduszkę do głowy, tłumiąc oburzenie otoczenia. Brat położył na nią ciężar matki niczym armatę i schował się za jej spódnicą. Tak zawsze było.

…Wspomnienia Jagody z dzieciństwa były zamglone, jakby ktoś wytrącił wszystkie bolesne fragmenty. Pamiętała jednak, jak w piąte urodziny matka upiekła ciasto z malinami, bo Igor tak chciał, choć sama Jagoda wolała czekoladowe z świeczkami.

Najdroższemu mężczyźnie uśmiechnęła się matka, podając mu największy kawałek. Tobie, kochanie, mniejszy. Dziewczyny od małego muszą dbać o sylwetkę.

Nic nadzwyczajnego, ale Igor zawsze dostawał to, co najlepsze: zabawki, wyjazdy, prezenty. Najważniejsze było jednak jego miejsce w sercu matki z podziwem, nadzieją, czułym zachwytem. Jagoda była jedynie dodatkiem do brata.

Ojciec w takich momentach wzdychał, mógłby coś podreptać, ale częściej milczał. Wiktor był zwolennikiem starego modelu rodziny, w którym kobieta zajmuje się domem, a mężczyzna pracuje.

Gdy Jagoda dorosła, prawie całe wakacje spędzała z matką na wsi pod Warszawą. Igor w tym czasie hałasował z kumplami, a gdy matka prosiła go o pomoc co zdarzało się rzadko tłumaczył się bólami głowy. Jagoda nie mogła tak przymykać oczu. Dziewczyna musi pomagać w domu, kiedy Igor zajmuje się męskimi sprawami rozbrzmiewało w jej głowie.

Ojciec próbował później ingerować w wychowanie, ale moment przeminął bezpowrotnie.

Jagodo, chcesz wychować człowieka niepełnosprawnego? szeptał, gdy został sam z żoną. Przestań mu ułatwiać! Normalny mężczyzna potrafi prać własne skarpetki, pościel i gotować przynajmniej dla siebie.

Co? Nie widzę, żebyś to robił odparła matka. Niech chłopiec żyje spokojnie, dopóki jest z nami. Przecież się jeszcze zadba.

A potem? Nie nauczy się tego w mig! wtrącił ojciec. To jego żona będzie musiała.

A jeżeli ona nie zechce zajmować się dorosłym mężczyzną jak dzieckiem? dopytywał dalej.

To nie potrzebujemy takiej żony. Będziemy szukać normalnej.

Normalna znalazła się szybciej, niż się spodziewano. Jagoda nie skończyła szesnastki, kiedy Igor wprowadził do domu dziewczynę o dużych, naiwnych oczach. Najpierw gościła wieczorami, potem nocami, a w końcu została na stałe.

O tym na stałe Jagoda usłyszała, gdy matka zdecydowała się z nią porozmawiać.

Kochanie, nie obrażaj się, ale młodzi potrzebują swojej przestrzeni. Będziesz mieszkać w pokoju Igora, a on z Aliną przeprowadzi się do ciebie.

Jagodę ten plan kompletnie nie zadowalał. Jej pokój był jedynym schronieniem, biblioteką, miejscem na plakaty Odbierano jej wszystko. Pokój Igora był przestronny, ale przechodni. Nie mógł być w nim nic osobistego.

Mamo, ale to mój pokój. Przyzwyczaiłam się

Technicznie to nasz pokój w mieszkaniu z ojcem. Korzystasz z niego tymczasowo. Nie dramatyzuj. Łóżko jest, stół jest, czego ci jeszcze trzeba?

Jagoda straciła głos na kilka sekund. Z zewnątrz tak to brzmiało, ale słowa sprawiły, iż poczuła się zupełnie pozbawiona własności. choćby prywatność niedługo miałaby pożegnać się z nią.

Nie dotykaj dziecka wtrącił ojciec. Niech młodzi żyją tak, jak chcą, albo odejdą, jeżeli będą niezadowoleni. gwałtownie zgromadzą na mieszkanie.

Chcesz, żeby twój syn spędzał noc na ulicy?! wybuchła matka. Co się stanie, jeżeli mu coś się przydarzy? Nie wybaczę ci tego!

Matka malowała najgorsze scenariusze, ojciec poddał się przy jej nacisku. Tego dnia Jagoda przeniosła rzeczy do innego pokoju.

Jak się spodziewała, nie było już w niej żadnego życia osobistego. Brat drwił z jej plakatów, matka podglądała, co pisała na laptopie, a przyszła zięba bez zapowiedzi zabierała jej kosmetyki. Konfliktów było mnóstwo, a winna zawsze była Jagoda. Czuła się zbędna w własnej rodzinie.

Wkrótce uciekła do babci. Starsza na jedno oko, z trudem się poruszała, ale lepiej było opiekować się starą, dobrą babcią, czując się potrzebną, niż stać się bezgłośnym meblem w domu bez własnego miejsca.

Babcia przed emeryturą pracowała jako weterynarz. Kochała zwierzęta, zawsze nosiła przy sobie trochę jedzenia dla nich, ale nie wpuszczała nikogo do domu.

Nie chcę, żeby się do mnie przywiązywały mówiła. A samą przywiązywać się nie chcę. Nie stać mnie już na leki, a zwierzęta to odpowiedzialność. Weźcie je, karmcie, leczcie, a jeżeli nie możecie nie bierzcie.

Z babcią spędziły razem prawie dziesięć lat. Jagoda równocześnie pracowała i studiowała, by nie obciążać babci. Obok staruszki zrozumiała, iż i ona chce zostać weterynarzem.

Po śmierci babci mieszkanie przypadło Jagodzie. Mimo iż mogłaby żyć spokojnie, dręczyła ją samotność. Przyjaciół miała, ale każdy miał własne sprawy i rodziny. Pragnęła kogoś przy boku, kto zawsze mógłby ją przytulić.

W jej głowie słowo rodzina kojarzyło się z problemami. Zwierzęta były inną sprawą. W domu miałą dwa koty: Kacpra i Rudego. Kacpra przywieziono ze schroniska po uśmierceniu, bo jako kociak nie potrafił wstać na tylne łapki. Jagoda go przygarnęła. Rudego przygarnęła rok później, widząc, iż Kacprowi nudno samotnie w mieszkaniu.

Niestety zdrowie kotów nie było najlepsze. Jeden miał problemy z nerkami, drugi z żołądkiem. Trzeba było kupować drogie karmy weterynaryjne, ale Jagoda wzięła na siebie odpowiedzialność. Koty dawały jej tyle miłości, iż koszty wydawały się błahostką.

Igor nie myślał tak.

Pewnego dnia przyniósł jej mysz. Dzieci poprosiły o zwierzaka. Chomika nie chcieli, a mysz wydała się najtańszą opcją. Nikt nie pomyślał o adekwatnej opiece, więc zwierzę zachorowało. Gdy Jagoda tłumaczyła, iż klatka musi być co najmniej trzykrotnie większa, pod drzwiami stanął kurier z karmą i smakołykami dla kotów.

Dwanaścieset siedemdziesiąt złotych powiedział, wgryzając torby w drzwi.

Igor uniósł brew i zaraz po zamknięciu drzwi kuriera dodał:

Dwanaście? To jedna trzecia mojej pensji. Czy włożyliście tam złoto?

Igor wciąż nie zgromadził na własne mieszkanie. Po narodzinach pierwszego dziecka musiał przenieść się razem z rodziną do wynajętej kawalerki w kamienicy. Tam doczekał się drugiego syna.

To karma weterynaryjna odpowiedziała Jagoda spokojnie. I jeszcze ze zniżką.

Igor pokręcił głową, ale nie rozwijał tematu. Natomiast matka, już w dniu urodzin Jagody, przybyła z prezentami.

Jagoda leżała sama w ciszy. Krewni odjechali, a częściowo była z tego zadowolona. Nie zamierzała spędzać tego dnia z nimi, ale iść pod prąd tradycji i zwyczajów było trudne.

Kacper, jej pierwszy kot, wyczuł nastrój, podszedł, przetarł mokrym nosem policzek i zaczął mruczeć. Niedługo potem podbiegł Rudy, liżąc zaciśnięte w pięść palce. Ich mruczenie stopniowo rozpuszczało napięcie. Nie potrafiły mówić, ale w nich Jagoda odnalazła bezwarunkowe wsparcie, którego nie mogła znaleźć w rodzinie.

Zadzwonił telefon. Ojciec.

Jagodo, przepraszam, iż tak to się skończyło zmęczonym głosem. Wiesz, może i ja nie rozumiem całego tego zamieszania z kotami. To nie moja bajka. Ale w twoją kieszeń wchodzić nie zamierzam. Nie są w porządku.

Jego słowa były jak opatrunek na odcisk. Nie potępiał jej, nie usprawiedliwiał matki. Gdyby może był bardziej zaangażowany w życie rodzinne, nic takiego by się nie stało. Mimo to Jagoda była mu wdzięczna.

Wieczorem zadzwoniła kolejna osoba. To była jej najlepsza przyjaciółka, Kasia.

Jagodo, wszystkiego najlepszego! Jak świętowałaś?

W odpowiedzi cisza i przytłumione Dzięki, w porządku. Kasia znała ją doskonale, więc od razu zrozumiała.

Nie daj się przygnieść. Za godzinę będę.

Po godzinie w mieszkaniu Jagody wybuchł chaos. Kacper i Rudy w popłochu zeskoczyli pod łóżko. Kasia, jej mąż Adrian i dwie koleżanki wpadły z okrzykami Sto lat!, pizzą, butelkami wina i co najważniejsze ogromnym drzewem do drapania na kilku poziomach.

Dla waszych futrzaków, żeby się nie nudziły rzekła Kasia.

Spotkanie z przyjaciółmi stało się teraz najważniejsze. Hałas, śmiech, objęcia, żałosne toastiki Ci ludzie uratowali jej urodziny. Przyjęli ją taką, jaka jest, w przeciwieństwie do krwawej rodziny.

Goście rozeszli się dopiero po północy. Kasia nie odjechała, została, by pomóc w sprzątaniu.

Jak się czujesz? Czy już lepiej? zapytała cicho.

Jagoda nieświadomie uśmiechnęła się.

Lepiej. Dziękuję. Jesteście najcudowniejsi.

Kacper spoczywał w legowisku pod stołem, Rudy na krześle. W salonie stało nowe drzewo do drapania. Kasia, która jutro musiała iść do pracy, myła naczynia.

W tej chwili Jagoda zrozumiała, iż rodzina to coś pięknego, jeżeli ma się szczęście ją mieć. Nie miała szczęścia w tej, w której się urodziła. I to w porządku. Bo jeżeli nie ma się rodziny z krwi, zawsze można stworzyć własną z tych, co mruczą przy uchu, gdy płaczesz, i tych, co wdarli się w twój dom w środku nocy, wiedząc, iż potrzebujesz wsparcia. Taka rodzina jest mocniejsza niż wszystkie więzy krwi, bo łączy ją nie obowiązek, a miłość.