4 godzin temu
Zimą do wioski, ukrytej wśród gęstych sosen na skraju Podlasia, przyszła wilczyca. Był mroźny wieczór, gdy śnieg skrzypiał pod butami, a ciszę przerywało tylko trzeszczenie gałęzi. Gajowy Bogdan, mężczyzna po sześćdziesiątce, wyszedł z leśniczówki na dźwięk przypominający skomlenie. Tuż pod progiem, przy płocie, siedziała wychudzona, ledwie skóra i kości, wilczyca. Nie warczała, nie pokazywała kłów — tylko patrzyła oczami pełnymi cichej rozpaczy.
Bogdan stał chwilę, jakby ważąc, czy nie ingeruje w prawa natury. W końcu jednak wrócił do domu i przyniósł kawałki zamrożonego mięsa — resztkami upolowanej zwierzyny, odłożonymi na gorsze czasy. Ostrożnie położył je przy płocie. Wilczyca, nie podchodząc, tylko lekko skłoniła głowę, jakby skinęła, i zabierając zdobycz, zniknęła w ciemnościach.
Od tamtej pory przychodziła regularnie. Zawsze sama, zawsze w milczeniu. Po prostu siadała w tym samym miejscu i czekała. Bogdan przez cały czas ją karmił, choć sąsiedzi zaczęli go krytykować.
— Oszalałeś, Bogdan? Do ciebie drapieżnik przychodzi każdej nocy! A jeżeli zaatakuje? — oburzała się sąsiadka Jadwiga.
Lecz on tylko milcząco kiwał głową. Wiedział: gdy zwierzę jest głodne, staje się prawdziwym zagrożeniem. A gdy najedzone — wróci do lasu i nie tknie człowieka.
Minęło kilka tygodni. Zima rozszalała się na dobre: zawieje, śnieg po pas, głód w puszczy. Ale wilczyca wciąż przychodziła. Czasem nie codziennie, czasem trochę później. Aż w końcu zniknęła. Bogdan czekał. Jeden dzień. Drugi. Tydzień. Minął miesiąc — i nic. Mieszkańcy cieszyli się: „No i dobrze, wreszcie poszła!”. Ale w Bogdanie rosła dziwna tęsknota. Przywiązał się do niej — choć brzmiało to absurdalnie.
Dokładnie dwa miesiące później, jednego z ostatnich mroźnych wieczorów, znów usłyszał ten sam dźwięk — głuche warknięcie, niemal znajome. Serce mu zabiło mocniej. Wybiegł przed dom — i zastygł.
Przed nim stała wilczyca. Ale nie sama — obok, nieco z tyłu, dwa młode wilki. Były czujne, ale nie agresywne. Wszystkie troje patrzyły prosto na Bogdana. Nie ruszały się. Nie warczały. Tylko patrzyły — spokojnie, niemal po ludzku.
Nie wiedział, co powiedzieć. Stał w swojej starej watowanej kurtce, czując, jak mróz ścina policzki. Aż w końcu zrozumiał: przez cały ten czas nie karmił tylko wilczycy. Ratował jej rodzinę. Mięso, które zostawiał, nie przepadało — ona znosiła je do legowiska, dzieląc się z młodymi. A teraz przyprowadziła je — nie po to, by polować, nie ze strachu, ale… by się pożegnać. Albo podziękować. Któż zgadnie, jak działa świat zwierząt?
Postali chwilę, w końcu wilczyca lekko skłoniła głowę, jak podczas ich pierwszego spotkania, i cała trójka rozpłynęła się w śnieżnej zawiei, między świerkami.
Od tamtej pory nikt we wsi już nie widział ani wilczycy, ani jej młodych towarzyszy. A Bogdan nie opowiadał tej historii na głos. Tylko czasem wieczorami, stojąc przy oknie i wpatrując się w las, cicho mówił do siebie:
— Do widzenia. I tobie też dziękuję, siostro leśna.
I w tych słowach było wszystko: ból, wdzięczność i świadomość, iż choćby w dzikiej przyrodzie jest miejsce dla dobra i wzajemności.
