Dzisiaj stało się coś, co na zawsze pozostanie w mojej pamięci. W maleńkim gabinecie weterynaryjnym w Warszawie powietrze było gęste od emocji, jak przed burzą. Światło jarzeniówek rzucało blady blask na wszystko, nadając tej chwili odcień smutku i pożegnania. Cisza wisiała ciężko, przerywana tylko cichym szmerem oddechów.
Na metalowym stole, przykrytym starą, kraciastą narzutą, leżał Burek niegdyś potężny owczarek podhalański, pies, którego łapy pamiętały górskie szlaki, a uszy słyszały szum wiatru w tatrzańskich lasach. Teraz jego futro było matowe, a oddech ciężki i nierówny, jakby każde nabranie powietrza wymagało heroicznego wysiłku.
Obok niego klęczał Krzysztof Kowalski, mężczyzna, który wychował Burka od szczeniaka. Jego dłoń, drżąca, ale delikatna, głaskała psa po uszach, jakby chciała zapamiętać każdy włosek. Łzy, gorące i gęste, zalśniły mu w oczach, ale nie spłynęły jakby bały się przerwać tę świętą ciszę.
Byłeś moim światłem, Burek szepnął ledwo słyszalnie. Ty nauczyłeś mnie wierności. Ty stałeś przy mnie, gdy upadałem. Wybacz mi, iż nie uchroniłem cię
Wtedy Burek, słaby, ale wciąż pełen miłości, otworzył oczy. Były zamglone, ale wciąż rozpoznawał swojego pana. Z wysiłkiem uniósł łeb i wetknął nos w dłoń Krzysztofa. To nie był zwykły gest to było wołanie duszy: Jeszcze jestem. Pamiętam. Kocham cię.
Krzysztof pochylił czoło, dotykając głowy psa. Świat zniknął nie było gabinetu, nie było choroby. Byli tylko oni: dwa serca, które biły jak jedno. Wspomnienia: jesienne spacery po lesie, zimowe wieczory w górskiej chacie, letnie noce przy ognisku, gdy Burek pilnował jego snu.
W kącie stała weterynarka, dr Marta Nowak, i jej asystentka. Młoda dziewczyna odwróciła się, by ukryć łzy. choćby ona, widząca tyle cierpienia, nie mogła pozostać obojętna.
Wtedy stało się coś niezwykłego. Burek zadrżał, zebrał resztki sił i objął Krzysztofa łapami. To nie było pożegnanie. To było dziękuję.
Kocham cię wyszeptał Krzysztof, walcząc z łkaniem. Możesz już odpocząć, wojowniku
Weterynarka uniosła strzykawkę ale nagle zastygła. Przyłożyła stetoskop, a potem krzyknęła: Termometr! Szybko!
Myślałam, iż to koniec powiedziała, sprawdzając wyniki. Ale to nie niewydolność to ciężka infekcja! Kroplówka, antybiotyki, natychmiast!
Krzysztof czekał na korytarzu, zaciskając pięści. Każdy dźwięk zza drzwi sprawiał, iż serce zamierało mu w piersi.
W końcu dr Marta wyszła. Gorączka spada. Walczy.
Krzysztof zamkną oczy. Łzy popłynęły same.
Dwie godziny później usłyszał: Chodź. Czeka na ciebie.
Burek leżał na białym kocu, z kroplówką w łapie. Na widok pana z euforią merdał ogonem.
Stary druhu szepnął Krzysztof, dotykając jego nosa. Nie chciałeś odejść.
Jeszcze nie wygrał ostrzegła weterynarka. Ale chce żyć.
Krzysztof uklęknął, przytulił się do Burka i zapłakał cicho jak ten, który odzyskał skarb.
Powinienem był wiedzieć wyszeptał. Nie prosiłeś, bym cię puścił. Prosiłeś, bym walczył.
Wtedy Burek uniósł łapę i położył ją na jego dłoni.
To nie było pożegnanie.
To była obietnica.
Obietnica, iż jeszcze pójdą razem w góry.
Obietnica, iż nigdy się nie poddadzą.
Obietnica miłości aż po sam koniec.
