Ogoniasty Przyjaciel w Akcji

Fiodor, kierowca ciężarówki, nie był nielubiany po prostu ludzie go omijali. Był solidnym, doświadczonym kierowcą, sumiennym pracownikiem, ale zupełnie nie towarzyskim. choćby koledzy z załogi woleli nie jeździć z nim w parze, a on cieszył się z tej samotności. Inni kierowcy dali mu przydomek Ciemny, który przywarł do niego na dobre imię prawie zapomniano, a przydomek rozbrzmiewał wśród rozmów przy drogowych przystankach.

Tego dnia nic szczególnego nie zapowiadało się na trasie. Znany szlak, typowy ładunek. Fiodor ruszył w drogę, obserwując szosę

Nagle przy poboczu, pośród trawy, zauważył coś, co przypominało ruchome stworzenie. Zatrzymał przyczepę, nie wiedząc, co go pchnęło do tego kroku. Z krzaków wyłonił się ogromny pasiasty kot, szeleszczący i gotowy, by oddać życie za swoją wolność. Kot miał dziewięć żyć, ale wyglądał, jakby już stracił kilka był ranny, zakrwawiony i brudny.

Co ci się stało, kocie? zapytał Fiodor, pochylając się nad zwierzęciem.

Kot tylko syknął, dając do zrozumienia, iż nie potrzebuje pomocy i woli, by kierowca odjechał.

Rozumiem, jesteś dumny, pomyślał Fiodor, przywołując wspomnienia o kocie babci, przy którym kiedyś siadał jako mały chłopiec, grzejąc się przy kominku. Ten obraz powrócił w jego pamięci, choć babcia już dawno odeszła.

Nie znam się na kocich urazach, ale widzę, iż sam nie przeżyje, rzekł Fiodor. Zabiorę cię do weterynarza.

Delikatnie podniósł rannego kota i położył go w przyczepie. Kot, po kilku chwilach, uspokoił się, jakby uznał, iż nie będzie już gorzej.

Fiodor zjechał do małego miasteczka i wjechał do przychodni weterynaryjnej. Lekarz, widząc zmęczonego kierowcę z kotem w ramionach, od razu przyjął ich bez kolejki.

Masz szczęście, kocie, powiedział lekarz. Umyjemy cię, założymy opatrunek i będziesz mógł wrócić na drogę.

A co ja z nim zrobię? Mam już trasę! protestował lekarz.

Nie mam dokąd go zabrać, odparł weterynarz. Nie ma tu schroniska, a kot nie wygląda na szczeniaka.

Koci oczy, zielone i przenikliwe, spojrzały prosto w Fiodora. Czemuś poczuł, iż zostawiłby go na pastwę losu.

Dobrze, mruknął Fiodor i udał się do korytarza.

Tam dwie starsze panie rozmawiały o swoich codziennych problemach.

Lena wczoraj znów przybiegła ukryć się przed mężem, mówiła jedna.

Szkoda, iż nie ma tu pieniędzy, a on ją wciąż bije, odpowiedziała druga. Mówią, iż go w domu łamie jak trąbka.

Fiodor nie wtrącał się w ich prywatne dramaty. Każdy ma swoje troski on sam miał niejedno niepowodzenie w życiu. Jego narzeczona obiecała mu wierność aż do grobu, a w rzeczywistości rozpadła się po kilku miesiącach, zostawiając go samemu.

Zabierzcie go, powiedział lekarz, podając Fiodorowi kota. Mamy nadzieję, iż się zagoi. Po trzech tygodniach przyjdźcie na kontrolę, by zdjąć opatrunek.

Fiodor wsiadł z kotem do przyczepy i ruszył w dalszą drogę, choć czas wypełniał się niepewnością, co zrobić z nowym prezentem od losu. Najpierw musiał dokończyć dostawę, potem zobaczył, co dalej.

Kilka kilometrów dalej przy drodze zauważył kobietę machającą ręką, a przy niej małą dziewczynkę.

Nie biorę pasażerów! warczał Fiodor, trzymając się swojego zasadnika.

Miau! odezwał się z tyłu.

Czego chcesz? zapytał, a kot odpowiedział głośnym mruczeniem.

Może potrzebuje pomocy? pomyślał Fiodor. Lepiej sprawdzić, niż zostawić zwierzak w nieskończoności.

Zatrzymał się, wyciągnął kota na trawę. Ten natychmiast podniósł ogon, potwierdzając, iż coś nie tak.

Niedługo potem podbiegła do niego kobieta z dziewczynką, trzymając się za rękę.

Proszę, zabierz nas! Jesteśmy 30 kilometrów od domu, a nie mamy środka transportu! błagała, łzy spływające po policzkach.

Nie jestem taksówkarzem, a kierowcą ciężarówki! tłumaczył Fiodor. Wsiadajcie do autobusu!

Mamy tylko jedną trasę i spóźniliśmy się! wtrąciła matka. Podwieź nas, a Bóg nas pochwali!

Kot, zachowawszy się jak kot, podszedł do dziewczynki, ocierając się o jej nogę. Dziewczynka pogłaskała go, a zwierzak mruczał z zadowoleniem.

Zabiorę was, a wy przyjmiecie kota? zaproponował Fiodor, pokazując na zwierzę.

Kobieta zapłaciła obietnicą, iż zaopiekuje się kotem, bo pracuje w weterynarni. Nie wiedziała, dokąd go przywieźć, ale miała ciotkę w sąsiednim mieście, do której mogła poprosić o przyjęcie.

Dlaczego tak się stało? zapytał Fiodor, patrząc na dziewczynkę. Widziała, iż jest zmęczona płaczem.

To Eliza, a jej córka Weronika przedstawiła się matka.

Czy twój brat przyjmie kota? zapytał Fiodor nieśmiało, nie wiedząc, po co to pytanie.

Nie mam telefonu mój mąż go rozbił, przyznała Eliza, wyciągając telefon z kieszeni.

Fiodor podał mu numer, a ona szepnęła coś o mężu, który uciekł, i kotie. Nie przyjmiemy kota, odpowiedziała cicho, ale kot patrzył na nich swymi zielonymi oczami, które zdawały się mówić: Zostaw mnie.

Weronika w końcu podbiegła do Fiodora i przytuliła się do niego oburącz.

Nie wolno! zawołała Eliza, przerażona.

Brakuje jej ojca, dlatego tak przytula, mruknęła ciotka.

Fiodor poczuł ukłucie w sercu. Myślał o własnym życiu, o rodzinie, o miłości, której nigdy nie miał a teraz ta mała dziewczynka przytuliła się do niego jak do dziadka.

Wrócisz do nas? zapytała Weronika, patrząc w górę dużymi, błyszczącymi oczami. Z kotem?

Postaram się, odpowiedział Fiodor, nie mogąc odmówić.

Po odjeździe Weronika pobiegła do domu, a Fiodor wrócił do przyczepy, ciągnąc za sobą myśli o tym, jak mały kot wpłynął na jego serce.

Na drodze spotkał dwóch mężczyzn, z których jeden machał ręką, wołając o pomoc. Fiodor podjechał, a jeden z nich wymierzył mu pistolet. W tym momencie przelotnie przelotł obok nich meteoryt w kształcie ogona.

Kot, nie tracąc niczego, skoczył na napastnika i zaczął go drapać. Fiodor, nie tracąc czasu, podniósł pistolet i skierował go do drugiego agresora.

Ręce w górę! rozkazał.

Zejdź z kota! krzyczał napastnik, ale Fiodor, widząc, iż drugi biegnie w ich stronę, trafił go w szczękę i wciągnął kota w przyczepę, nie spuszczając broni.

Wezwano policję, a przestępcy zostali zatrzymani w ciągu pół godziny. Funkcjonariusze poinformowali Fiodora, iż ci dwaj nie są nowicjuszami.

Dlaczego tak się stało? zapytał Fiodor, patrząc na kota, który spojrzał na niego z wdzięcznością.

Mój przyjaciel, odpowiedział policjant, to twój kot, a ty miałeś go w drodze.

Fiodor spojrzał na swojego towarzysza i rzekł: Mój kot nazywamy Fiodor i Kot.

Masz szczęście z takim partnerem, pochwalił go oficer. Uratowałeś nie tylko siebie, ale i zwierzę.

Historia Fiodora i jego odważnego kota rozeszła się po internecie. Ludzie zaczęli go rozpoznawać, dziękować i oferować pomoc. Fiodor poczuł, iż z kotem wszystko się zmienia lód w sercu topnieje, a oddech staje się lżejszy.

Trzy tygodnie później, gdy lekarz zdjął opatrunek, Fiodor wjechał do miasteczka, w którym zostawił kiedyś Elizę i Weronikę. Stał przed drzwiami przychodni weterynaryjnej i zobaczył Elizę na progu.

To naprawdę wy? zapytała, patrząc mu w oczy. Miałem sen, iż przyjedziesz!

Wygląda na to, iż los podpowiada, odparł Fiodor, nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć. Czy Was nie gnębi Weronka?

Nie, odrzekła Eliza, skinęła głową. Teta nas kocha, a ja właśnie złożyłam pozew rozwodowy szepnęła, spuszczając wzrok.

To dobrze, odpowiedział Fiodor. Może… zostaniesz ze mną?

Eliza spojrzała szeroko, otworzyła usta i zamknęła je z powrotem. Kot, stojąc obok, wydał donośne miau.

Mam córkę, wymamrotała Eliza.

Ja mam kota! odparł Fiodor, dodając: Nie potrafię pięknych słów, ale wiem, iż to spotkanie nie było przypadkiem. Pomyśl, nie odmawiaj od razu. Będę się o was troszczył.

Miau! potwierdził kot.

Zastanowię się, obiecała Eliza.

Miesiąc później pobrała się z Fiodorem, a on zmienił pracę, zostając kierowcą w mobilnym gabinecie weterynaryjnym. Kot Długołap i dziś mieszka z nimi, pilnuje Weroniki i od czasu do czasu wzdycha, wspominając dalekie drogi, leżąc na rozłożystym kanapie.

Jednak najważniejsze, czego się nauczył, było to, iż prawdziwa odwaga nie polega na sile fizycznej, ale na gotowości niesienia pomocy innym. Pomagając innym, otwieramy serca na przyjaźń i miłość, które zmieniają nasze życie.

**Morał:** Mały gest życzliwości potrafi odmienić losy wielu, a przyjaźń, choćby z najnieoczekiwanym towarzyszem, jest najcenniejszym skarbem na drodze życia.