Obejrzane/przeczytane

To nie jest najlepszy angielski serial, ale kazdy odcinek zapewnia mieszanke napiecia i melancholii. Ridley dostarcza tego, czego mozna oczekiwac od serialu policyjnego, ale prawdopodobnie zapomne o nim po tygodniu, tak jak i o spiwajacym aktorze.

Swietny serial, tylko dwa sezony, ale kto wie moze bedzie kolejny. Akcja dzieje sie w Navajo Nation w latach 1970tych bez komorek, internetu i bezsensownych wyscigow samochodowych. Logiczny plot, dobrzy aktorzy, duzo historii. Oficjalna nazwa tego obszaru to „Rezerwat Indian Navajo” z traktatu w 1868 roku . W 1969 roku plemie zmienilo swoja oficjalna nazwe na „Navajo Nation”, ktora widnieje na jego pieczeci. W 1994 roku Rada Plemienna odrzucila propozycje zmiany oficjalnej nazwy z „Navajo” na „Diné” (co w ich jezyku znaczy Ludzie, tradycyjna nazwe ludu) twierdzac, ze Diné reprezentowalo lud w czasie cierpienia przed Dlugim Marszem i ze Navajo jest odpowiednia nazwa na przyszlosc. Navajo Nation jest najwiekszym rezerwatem indianskim w Stanach Zjednoczonych, jest to jeden z niewielu rezerwatow, ktorych ziemie pokrywaja sie z tradycyjnymi obszarami tego plemienia.

zaczelismy ogladac serial Longmire przez przypadek i pierwsze dwa sezony nas wciagnely. Kazdy odcinek to jedna kryminalna sprawa rozwiazana w 40 min, ale niektore sprawy logiczne i czasami z zaskakujacym rozwiazaniem. Nie czytalam ksiazek wiec trudno powiedziec o wiernosci ekranizacji, jedno jest pewne- w Wyoming jest wiecej morderstw niz w Skandynawii, a ludzi mniej. Jest tez personalna tajemnica glownego bohatera, ktora powoli jest odkrywana w poszczegolnych odcinkach. Serial ma szesc sezonow, nie wiem czy wytrwam w ogladaniu calosci, bo juz niektore wydarzenia zaczynaja byc bardzo naciagane. Tutaj rowniez jest udzial plemienia indianskiego i wiele wzmianek pokrywa sie z historiami z ponizszej ksiazki.

The Absolutely True Diary of a Part-Time Indian – Sherman Alexie

230 stron ze szkicami komiksowymi. Opis trudnej sytuacji Arnolda, znanego jako Junior, 14-letniego Indianina Spokane, mieszkajacego w rezerwacie. Junior urodzil sie z uszkodzeniem mozgu bez wiekszej szansy na sukces w rezerwacie ze zalkoholizowanymi rodzicami. W jego plemieniu nikt nie opuszczal rezerwatu spedzajac cale zycie w ubostwie. Ale Arnold chcial czegos wiecej, chcial miec szanse na spelnienie swoich marzen. Postanawia uczeszac do liceum oddalonego o 22 mile, jest zdeterminowany, by odniesc sukces, choćby jesli oznacza to, ze jego plemie, w tym jego najlepszy przyjaciel Rowdy, uzna go za bialego, a uczniowie szkoly za Indianina lub obcego. Okazalo sie, ze jest dobry w koszykowce, trener zwrocil na niego uwage i umiescil go w druzynie mimo, ze byl pierwszoroczniakiem. Zdobywajac szacunek popularnych uczniow, Arnold powoli staje sie czescia wewnetrznego kregu liceum. Dzieki dobrym ocenom i znakomitej grze na boisku uczniowie przestaja nazywac go „tym indianskim dzieciakiem”.
Ksiazka ta oznaczona YA (dla mlodziezy) pelna jest mlodzienczego niepokoju; porusza dojrzale tematy, takie jak smierc bliskich i alkoholizm i niestety zostala zakazana w wielu miejscach.

Kairos to rownolegla historia osobista i historia polityczna. Koncept jest prosty – romans 19toletniej Katarzyny i 53-latka Hansa rozgrywa sie rownolegle ze zmianami w NRD – oba wadliwe, oba przegrywajace walke z czasem, oba skazane na zakonczenie. Gdy niepokoje na wschodzie narastaja, a przyjaciele Katarzyny protestuja i domagaja sie zmian, Hans – niegdys czlonek Hitlerjugend – chce utrzymywac rzeczy takimi, jakie byly. Struktura ksiazki jest imponujaca, chociaz nielatwa w czytaniu poprzez brak przecinkow i podzialu dialogow. Jedna z najciekawszych czesci tej ksiazki to historyczny portret Berlina Wschodniego. Autorka daje wglad w zycie zwyklych obywateli: co jedli, co widzieli i jak mysleli na podstawie tego, czego uczono ich w szkole. Katarzyna odkrywa, lata po zakonczeniu ich romansu, ze Hans byl informatorem — nie jest to wielkie zaskoczenie, biorac pod uwage, jak uwodzil, manipulowal, przesluchiwal i ideologizowal – techniki, ktore Stasi stosowala wobec opozycji kulturowej od lat 70-tych, gdy przechodzila od przemocy i zastraszania do subtelniejszych metod psychologicznych.

The Garden Against Time: In Search of a Common Paradise – Olivia Laing

Mile widziana, calkowita zmiana nastroju. Poprzez historie przeszlosci ogrodu przy zakupionym domu i swoja historie, autorka probuje zaplanowac przyszlosc z ogrodem w centrum jej zycia. Badajac, co ogrod dla niej znaczy, czerpie z innych ogrodow i opowiesci ogrodnikow lekcje dotyczace tego co robic, a czego nie. Przyglada sie mrocznej historii niektorych z najbardziej eleganckich ogrodow i sposobowi, w jaki ogrody, zarowno prawdziwe, jak i literackie, uksztaltowaly nasze reakcje na nature i samo zycie. Piekny styl, dosadne przemyslenia. Autorka eksploruje temat opisujac rzeczy, ktore pozornie maja ze soba kilka wspolnego, a jednak wiaza sie w calosc splatajac ze soba elementy literatury, sztuki, polityki, historii, filozofii i zycia osobistego.