„Nie chcemy tu już mieszkać, synku. Wracamy do domu. Nie mamy już siły” – rodzice zrezygnowali z miejskiego luksusu dla rodzinnej wioski.
„Twoi rodzice oszaleli, Kamil? Każdy by marzył o takim życiu! Czteropokojowe mieszkanie, jedzenie na wyciągnięcie ręki, wszystko pod nosem. A im wiecznie coś nie pasuje!” – zirytowana powiedziała Zosia, jego żona.
„Uważaj, jak mówisz, Zosiu” – mruknął Kamil.
„Ale to prawda! Nie chcą się nauczyć korzystać z technologii, nie wchodzą na dwór, ciągle tylko narzekają. Dlaczego nie mogą po prostu być wdzięczni?”
Kamil milczał. Sam nie wiedział, co się dzieje. Rodzice naprawdę się zmienili. Kiedyś aktywni, pełni życia, uśmiechnięci – teraz chodzili po mieszkaniu jak cienie. Przywiózł ich do miasta, wyrwał z zapadłej wioski, kupił wszystko, co najlepsze – i co? Tylko smutek w ich oczach i cisza. Czyżby popełnił błąd?
Przeprowadzkę długo odkładali. Kamil przekonywał, obiecywał złote góry. Rodzice nie sprzedali domu – nie było takiej potrzeby, syn miał pieniądze. W końcu się zgodzili, ale ich dusze, jak się okazało, zostały w tamtym domu pod białymi brzozami.
Wojciech i Jadwiga nigdy nie przywykli do nowego miejsca. Brakowało im hałaśliwego podwórka, sąsiadów wpadających „na herbatkę”, ogródka, zapachu ziemi po deszczu. Tutaj – same obce twarze, zamknięte drzwi, szybkie samochody i wieczny pośpiech. choćby auto, które Kamil kupił ojcu, stało nieużywane – za dużo znaków, zakrętów, obcych ulic.
„Jak tam nasi sąsiedzi?” – wzdychała Jadwiga. „Pewnie w tym roku ogórki się udały, tyle deszczu było… A ja choćby malinowego dżemu nie ugotowałam.”
„Daj spokój, serce boli…” – szeptał Wojciech, ocierając oczy. „Każdej nocy śni mi się nasz dom. Wszystko tam swoje. A tutaj… jesteśmy obcy.”
„Nie chcieliśmy cię zranić, synu. Wiemy, iż się starasz… Ale to nie dla nas. Nie możemy tu żyć.”
„A ty kiedy ostatnio tam byłeś?” – zapytał Wojciech. „Przecież to tylko przez drogę, a czasu nie ma choćby zajrzeć. A twoja Zosia tylko oczy przewraca, jak opowiadam o nawozach…”
Wtedy Kamil wrócił do domu. Niósł siatki z zakupami, jakieś paczki. Zobaczył ich oczy i zrozumiał – czas powiedzieć wprost.
„Mamo, tato, co się dzieje?”
„Synu… wracamy do domu” – cicho powiedział Wojciech. „Nie mamy już siły tu mieszkać. Jest nam ciężko. Jesteśmy obcy. Tam mamy dom, ziemię, brzozę w ogrodzie. Tu jest pięknie, wygodnie… ale nie po naszej myśli.”
Kamil milczał. Patrzył na rodziców, na ich zmęczone twarze, na ręce przyzwyczajone do ziemi, do prostej pracy. Nie rozumiał – jak można odrzucić wszystko, co dla nich zrobił? Ale nie sprzeczał się.
„Dobrze. Za tydzień pomogę wam się spakować. Wasza decyzja – szanuję ją.”
„A może jutro?” – nieśmiało zapytała Jadwiga. „Znajdziesz trochę czasu?”
„Jutro to jutro” – przytaknął syn.
Nie potrafił ich do końca zrozumieć. Sam w wiosce się dusił. A oni? Tam oddychali pełną piersią. Czy to naprawdę tak, iż dom to nie ściany i wygody, a wspomnienia, zapachy, cisza i śpiew ptaków?
Wojciech i Jadwiga ożyli jeszcze tego wieczoru. Pakowali rzeczy z uśmiechem, planowali, co posadzą w ogródku, kogo najpierw zaproszą. Całą noc pili herbatę i szeptali, jak za młodych lat.
I wtedy Kamil zrozumiał: czasem miłość to nie mieszkania i technologie, a po prostu pozwolenie rodzicom wrócić tam, gdzie bije ich serce. Bo dom to nie adres. Dom to tam, gdzie ktoś cię kocha i czeka.
