Nasi trojaczkowie byli wychowani tak samo, aż pewnego dnia jedno z nich zaczęło mówić rzeczy, których nie powinno wiedzieć.

Nasze trojaczki zawsze były wychowywane tak samo, aż pewnego dnia jeden z nich zaczął mówić rzeczy, których nie powinien był wiedzieć. Gdy dziecko opowiada wspomnienia, których nikt inny nie pamięta, cała rodzina zaczyna kwestionować samą rzeczywistość.
Żartowaliśmy, iż potrzebujemy kolorowych wstążek, żeby odróżnić naszych trzech maluchów. Na początku to był tylko żart, aż stało się coś więcej. Każdy chłopiec miał ten sam delikatny uśmiech, te same małe rączki. Rozpoznawaliśmy ich tak: Maks ze wstążką błękitną, Bartek z czerwoną, a Eli z turkusową. Ich słowa często się przeplatały, jeden kończył zdanie drugiego, jakby trzy głosy pochodziły z jednego umysłu.
Wychowywanie ich sprawiało wrażenie, jakby jedna dusza podzieliła się na trzy ciała.
Ale pewnego dnia harmonia pękła. Eli zaczął budzić się z płaczem. Nie bał się koszmarów, tylko wstrząsały nim wspomnieniawspomnienia, których żadne z nas nie mogło potwierdzić.
Pamiętasz ten dom z czerwonymi okiennicami?
Nigdy w takim nie mieszkaliśmy.
Gdzie jest pani Kowalska? Zawsze miała miętowe cukierki.
Nikt o takim nazwisku nie istniał w naszym życiu.
Auto taty to zielone, z popsutym bagażnikiem?
Ścisnęło mi się serce. Nigdy nie mieliśmy takiego samochodu.
Z początku śmialiśmy się, myśląc, iż to tylko dziecięca wyobraźnia. Dzieci wymyślają potwory, królestwa i przyjaciół z niczego. Ale słowa Eli miały dziwną powagę. Zapisywał całe strony szkicami tajemniczego domu: bluszcz na cegłach, rząd tulipanów, masywne czerwone drzwi. Maks i Bartek ignorowali to, ale Eli wydawał się związany z tą wizją, jakby była wyryta w jego sercu.
Pewnego ranka znalazłem go w garażu, przeszukującego zakurzone pudła.
Szukam swojej rękawicy.
Nie grasz w baseball, szepnąłem.
Grałem zanim spadłem.
Jego dłoń dotknęła karku. To nie był sen, tylko bolesne wspomnienie.
Szukaliśmy odpowiedzi. Pediatra, dr Nowak, skierował nas do specjalisty od nietypowych wzorców pamięci. Dr Hanna Wiśniewska przyjęła go łagodnie.
To, co opisuje niektórzy nazwaliby wspomnieniami z poprzedniego życia.
Nie chcieliśmy w to wierzyć, ale zaczęliśmy szukać. Pojawiały się historie o dzieciach mówiących językami, których się nie uczyły, lub pamiętających miejsca, w których nigdy nie były. Często przewijało się jedno nazwisko: dr Maria Lis.
Podczas jednej rozmowy Eli cicho wspomniał o chłopcuKubiektóry mieszkał w Łodzi i zginął młodo, spadając z drzewa. Kilka tygodni później dokumenty to potwierdziły: Kuba Nowicki, siedem lat, Łódź, 1987. Pojawiło się zdjęcie, a podobieństwo było uderzające.
Nie dzieliliśmy się naszym strachem z Eli. Zamiast tego trzymaliśmy go blisko, w milczeniu zmagając się z niedowierzaniem i żalem. Tamtej nocy, gdy dom spał, razem z Martą siedzieliśmy na jawie, zastanawiając się, co to wszystko znaczy. Rano Eli szepnął:
Chyba już wystarczy pamiętać.
Od tamtej chwili rysunki ustały. Dziwne wspomnienia zniknęły, zastąpione zabawą, śmiechem i opowieściami, które tylko dzieci potrafią wymyślić. Miesiące później przyszła tajemnicza kopertaw środku zdjęcie domu z czerwonymi drzwiami, podpisane Pani Kowalska. Eli przyglądał się z lekkim uśmiechem:
Tu zostawiłem swoją piłkę.
Teraz, jako piętnastolatek, Eli jest spokojny i refleksyjny. Rzadko wspomina o chłopcu, którego kiedyś opisywał, ale nauczyliśmy się jednego: niektóre dzieci przychodzą na świat z gotowymi historiami. Naszym zadaniem jest słuchać, kochać i akceptować to, czego nie da się wyjaśnić. Eli pokazał nam, iż choćby najdziwniejsze wspomnienia mogą przynieść spokój.