2 godzin temu
Dziś chcę opowiedzieć o kobiecie, która odnalazła sens życia w najciemniejszym momencie.
Halina Nowak była surową i twardą kobietą. Życie nie oszczędzało jej przeszła przez trudności i utratę bliskich. W wieku pięćdziesięciu lat zajmowała się porzuconymi zwierzętami, znajdując w tym ukojenie.
Dowiedziała się o śmierci matki podczas pracy. Zadzwoniła sąsiadka, która opiekowała się staruszką:
*”Halinko, twojej mamy już nie ma. Położyła się po obiedzie i nie obudziła. Wezwałam karetkę…”* głos sąsiadki drżał.
Jedno nieszczęście pociąga za sobą kolejne.
Po pogrzebie Halina długo nie mogła przywyknąć do pustki. Wciąż sięgała po telefon, by zadzwonić do matki. Każdego wieczoru dzwoniły do siebie, dzieliły się codziennością. W weekendy jeździła do niej tramwajem cztery przystanki. Matka mieszkała w dwupokojowym mieszkaniu; ojciec odszedł, gdy Halina miała osiem lat.
Z czasem oswoiła stratę, przejęła mieszkanie. Miała z mężem i synem działkę, gdzie matka chętnie spędzała lato, pielęgnując grządki. Gdy przyjeżdżali, Halina mogła odpocząć babcia dbała o ogródek.
Dwa lata później życie znów uderzyło. Pewnego wieczoru nieznajomy głos w telefonie oznajmił:
*”Pani Halina Nowak? Proszę przyjechać na identyfikację. Doszło do wypadku w samochodzie znaleziono dokumenty pani męża.”*
Nie potrafiła wytłumaczyć choćby sobie, jak przeżyła śmierć męża i syna. Świat stał się szary. Modliła się w kościele, wpatrując się w ikony:
*”Boże, pomóż mi to przetrwać… Straciłam wszystkich. Jak żyć dalej?”*
Pewnej nocy obudziła się z myślą: *”Muszę założyć schronisko dla bezdomnych zwierząt.”*
*”Widzę je na ulicach, dokarmiam, ale to za mało. Schronisko da im dom. Mój mąż i syn by się ucieszyli kochali zwierzęta.”*
Sprzedała mieszkanie matki, szukała sponsorów, załatwiała pozwolenia. W tej misji znalazła ukojenie. Została dyrektorką schroniska. Wśród wolontariuszek była młoda Kinga, która kochała zwierzęta całym sercem.
Pewnego ranka Kinga zauważyła starszą kobietę pod bramą.
*”Dzień dobry, mogę popatrzeć na pieski?”* zapytała staruszka, opierając się na lasce.
Babcia powoli przeszła między boksami. W końcu zatrzymała się przed jednym w kącie siedział czarny kundelek z białym uchem.
*”To Czarnuś”* westchnęła Kinga. *”Jest smutny od przybycia. Potrącił go samochód, teraz boi się ludzi.”*
*”Mogę go zabrać?”* spytała staruszka.
Kinga spojrzała na kruchego ducha babci i odmówiła. Następnego dnia staruszka wróciła. Przez tydzień przychodziła, szepcząc coś do Czarnusia. W końcu Halina kazała otworzyć boks. Pies wyszedł, merdając ogonem.
*”Zabierzcie go”* zaproponowała Halina.
*”Nie mogę”* odparła babcia ze łzami. *”Córka chce mnie wysłać do domu starców. Sprzeda moje mieszkanie.”*
Halina spotkała córkę w podejrzanym lokalu. Wróciła do domu z płaczem. Tej nocy podjęła decyzję.
*”Zamieszkajcie ze mną. Ja i Czarnuś. Jestem sama będziemy rodziną.”*
Minął rok. Halina wstawała na śniadanie, które już czekało. Staruszka, którą nazywała „mamą”, uśmiechała się:
*”Już z Czarnusiem byliśmy na spacerze!”*
Babcia odżyła. O swojej córce nie słyszała.
Czasem dobre serce znajduje drugie dobre serce i ratuje je. Tak jak Halina uratowała siebie, przygarniając tych, którzy też byli samotni.
