Miejsce, w którym mieszka serce

15 godzin temu

Miejsce, gdzie mieszka serce

Mieszkał sam.

Jego dom stał nieco na uboczu, za wzgórzem, gdzie niegdyś ciągnęła się uliczka o zabawnym nazwie – Ślepa. Siedem domów, ustawionych w półkole na pagórku, jak półsenni strażnicy.

Kiedy zaczęła się ta cała wiejska wędrówka – gdy ludzie ciągnęli do miast, porzucając ziemię, zapominając korzenie – uliczka opustoszała. Domy rozebrano, sprzedano na opał, zgniły… Został tylko jeden.

Jeden. Jak wyrwany ząb w szczękach stuletniej babci.

Tam od siedmiu lat żył Jan Kowalski.

Choć… ściśle mówiąc – nie do końca sam. Towarzyszył mu Burek. Pies, czarny z białymi plamami, krótkimi łapami, śmiesznym ogonem w kółko i uszami jak trójkąciki. Rozumiał wszystko, ale nie mówił. Prawdziwy przyjaciel. Prawdziwy człowiek, tylko w psiej skórze.

W mieście miał rodzinę. Żonę – obcą, zimną. Słowa starczało im ledwie na miesiąc. Dorosła córka, która kiedyś trzymała się ojca, teraz zniknęła z jego życia, jakby ktoś palcem strzelił. Urodził się wnuk, ale dowiedział się o tym nie od córki, tylko od sąsiadki.

Kiedy serce poważnie dało o sobie znać, lekarz tylko machnął ręką:
– Panu potrzebny jest spokój, natura. Ma pan jakieś takie miejsce? Jak nie, mogę sanatorium polecić.

Jan pomyślał o rodzinnym domu. Odpowiedź była prosta:
– Mam. Tam jest wszystko, co moje.

Żonie powiedział – formalnie. Ta tylko pokręciła palcem przy skroni: no, całkiem mu odbiło.

Nie kłócił się. Wyjechał sam.

Kosił chwasty. Przerobił dach. Odtworzył ganek. Piec postawił – pomagał mu stary znajomy, z którym w dzieciństwie rąbali pokrzywy jak zbóje. Dom ożywał. Dom oddychał.

Czasem zdawało mu się, iż w kącie pokoju mamusia cmoka językiem, a tata ciężko, ale z aprobatą stęka.

Pobielił piec, pomalował ganek na wiśniowo. Postawił rzeźbione poręcze. Pięknie.

Przetrwał zimę. Odnalazł duszę. Ani żona, ani córka – ani telefonu, ani listu. Tylko wiosną ktoś podrzucił Burka. Od tamtej pory – we dwóch.

Latem – przestrzeń. Rankiem – do lasu. Jan z koszykiem, Burek – u boku. Rozmawiają bez słów, myślami. Jan, jak babcia uczyła, witał się z lasem: ukłon, prosił o pozwolenie. Tak go uczyli: słów na wiatr nie rzucaj, bo wiatr je poniesie, a sumienie nie dogoni.

Milczący był Jan. Może dlatego w rodzinie nie wyszło – za cichy, za prawy.

I tak by pewnie trwało. Ale pewnego dnia do wsi przybyli… inni.

Przyjechali. Drogimi samochodami, z papierami, z planami. Jego kawałek ziemi – najpiękniejszy. Widokowy.

Dom przeszkadzał. Jedyne takie miejsce.

– Panie Janie, no niech pan zrozumie. Damy panu mieszkanie, odszkodowanie. W mieście, wszystko cywilizowane. – Uśmiechnięty, z gładkim głosem, klepał go po ramieniu.

Jan strącił jego dłoń. Spojrzał uważnie:
– To dom moich przodków. Tu się urodziłem. Tu umrę. To moje miejsce mocy.

– No… skoro tak – uśmiech zniknął – to znaczy, iż przez sąd.

Sąd. Papiery. Wyrok. Dom do wyburzenia.

Jan milczał. Ale jego oczy… zmieniły się. Nie były złe. Nie złamane. Jakby z innego czasu. Gdzie trawa po pas, kapuśniak bulgocze w garnku, a ojciec rąbie drewno…

Pewnego ranka przed domem zaturkotał traktor. Za kierownicą – miejscowy chłopak. Młody.

Jan wyszedł. Bez gniewu. Bez słów. Usiadł na ławce. Burka nie było widać.

– Wujku, wybacz… rozkaz… – chłopak drżał jak osika.

Jan spojrzał na niego.

– Rób, synku. Masz taką robotę. Tylko wiedz: pod gankiem jest mój pies, Burek, ten, co cię z przerębla wyciągnął, pamiętasz? Pięć lat temu. Najpierw jego – potem mnie. Ja do domu pójdę.

Chłopak bladł z każdą sekundą. Potem zgasił silnik i odjechał.

Po dwóch dniach pod dom zaczęli schodzić się ludzie. Miejscowi. Z wiadrami, z łopatami. Z nimi – i ten chłopak z traktora. Zadzwonili do telewizji. Zrobili raban. Dom obronili.

Projekt zmienili. Drogę poprowadzili inaczej.

Teraz Jan żyje spokojnie. Pasieka. Ul. Miód. Burek krok w krok.

I nagle – ona.

Stoi przy furtce. W jednej ręce walizka, w drugiej – dłoń pięcioletniego chłopca. Auto z tyłu – wysłużone, jak sama zmęczona droga.

– Cześć, tato… – Ania. Córka. – Przyjechaliśmy. Przygarniesz?

Bez słów otworzył furtkę.

Chłopiec – Jacuś – przytulił się do mamy. Dziadka nigdy nie widział. Jan schylił się, wziął go na ręce:
– Chodź do ogrodu. Widzisz to jabłko? Zerwij. Tylko delikatnie.

Później – kuchnia. Dom pachnie ziołami, suszonymi grzybami, woskiem.

– Tato… wybacz. Byłam zła. Urażona. Myślałam, iż nas porzuciłeś. A potem… sama zostałam mamą. I zrozumiałam. Odeszłam od męża. Nie było gdzie iść. Przyjechaliśmy. jeżeli chcesz – tylko na zimę.

Przytulił ją. Jak dawniej.

– Wszystko się ułoży. Rozgośćcie się.

Zimę przetrwali. Wiosną Ania nieśmiało:
– Tato, w szkole mi proponują… zastępstwo dyrektora. Wyobrażasz?

– Pójdziesz?

– A kupisz mi ul? Własny. Przecież biologię prowadzę.

Tylko się uśmiechnął. Wieczorem pod drzewem stał nowiutki ul.

– Dziadku! – Jacuś promienieje. – A dla mnie?

– Wszystko twoje.

Latem – las. Burek, Jacuś. Ania w domu – bielenie zaczęła.

Wracają – dom lśni. Szyby umyte, framugi odnowione, a na nich – kwiaty namalowane. Ania?

– Kiedy to zdążyłaś?…

Podeszli do furtki. Burek kręci się koło kogoś…