Mężczyzna zmuszony poświęcić swojego psa z powodu braku środków na leczenie.

Stary człowiek musiał poświęcić swojego psa, bo nie miał pieniędzy, żeby go uratować. Przyszedł do weterynarza, żeby uśpić swojego przyjaciela, a gdy lekarz zobaczył łzy w jego oczach i smutek zwierzaka, podjął jedyną słuszną decyzję

Mówią, iż szczęścia nie można kupić za pieniądze, ale czasem to właśnie one decydują o naszym losie. Staruszek nie miał ani grosza przy duszy, gdy lekarze pokazali mu rachunek za leczenie czworonożnego towarzysza.

W gabinecie panowała cisza. Weterynarz patrzył na tę parę: kundelka leżącego na stole i jego pana, pochylonego nad nim, który machinalnie gładził go po uchu. Słychać było tylko ciężki oddech psa i stłumione łkania mężczyzny. Staruszek nie chciał się rozstać z przyjacielem i płakał.

Marek Nowak, młody weterynarz, często widział takie emocje podczas uśpienia zwierząt. To zrozumiałe ludzie przywiązują się całym sercem do swoich pupili. Ale ten przypadek wydawał mu się wyjątkowy.

Pamiętał, jak trzy dni wcześniej ten sam staruszek przyszedł z dziewięcioletnim psem, Burkiem, na pilną wizytę. Zwierzak od dwóch dni nie mógł wstać, a zmartwiony właściciel wyglądał na załamanych. Jak wyznał, oprócz Burka nie miał już nikogo.

Marek zbadał psa. Okazało się, iż ma ciężką infekcję wymagającą natychmiastowego i kosztownego leczenia. Inaczej zwierzak umarłby w męczarniach. jeżeli nie stać pana na terapię, to humanitarnie będzie go uśpić powiedział wtedy sucho. Teraz Marek rozumiał, co ten człowiek wtedy czuł, ale wtedy choćby tego nie przeczuwał.

Po tych słowach staruszek wysypał na stół garść drobnych i pomiętych banknotów zapłatę za usługę. Wziął Burka na ręce i wyszedł. A teraz wrócił. Przepraszam, doktorze, ale uzbierałem tylko na uśpienie szepnął, spuszczając wzrok.

Gdy staruszek poprosił o jeszcze pięć minut pożegnania, Marek patrzył na nich i nie mógł zrozumieć, dlaczego świat jest tak niesprawiedliwy. Często ci, którzy mają miliony, traktują żywe istoty jak przedmioty, a tu biedny staruszek i umierający kundelek pełni byli takiej miłości.

W gardle młodego weterynarza zaschło. Położył dłoń na ramieniu staruszka. Wyleczę go powiedział drżącym głosem. Wyleczę pana Burka na mój koszt. Jeszcze nie jest taki stary. Będzie mógł biegać. Pod jego dłonią poczuł, jak ramiona mężczyzny drżą od cichych łkań.

Tydzień później Burek już pewnie stał na łapach. Kroplówki i odpowiednie leki zrobiły swoje. Młody lekarz czuł się szczęśliwy. Może to był mały gest dla zdesperowanego staruszka i zwykłego kundelka, ale w rzeczywistości akt wielkiego serca.

Dobrze, iż na świecie są jeszcze wrażliwi i dobrzy ludzie!