Mieszkac bym w tym miescie nie chciala, ale jako turystyczna atrakcja to jest to moje ulubione miejsce. Rzadko tutaj uzywamy metra chociaz mielismy karty, spacery z muzeum do muzeum sa czescia wyprawy. Jak zwykle odwiedzilismy:
National Gallery of Art, gdzie byly dwie nowe wystawy:
i Paryz 1874, poczatki Impresjonizmu; trzeba bylo dlugo czekac w kolejce, ale warto. Ciekawie przedstawione poczatki francuskiego ruchu artystycznego po radykalnej wystawie w 1874 r., uwazanej za poczatek nowoczesnego malarstwa.
Hirshhorn – urocze miejsce, i ogrod i samo muzeum. Spedzilismy tam dosyc duzo czasu, bo bylo kilka interesujacych wystaw:
- Basquiat × Banksy to wystawa dwoch obrazow, jeden autorstwa Jeana-Michela Basquiata, a drugi odpowiedz Banksy’ego – Banksquiat.
- wystawa prac blizniakow Gustavo i Otavio Pandolfo znanych jako OSGEMEOS — po portugalsku „blizniacy”. Wystawa gromadzi okolo 1000 dziel sztuki, fotografii i materialow archiwalnych zainspirowanych ich wychowaniem w Brazylii.
- Revolutions: Art from the Hirshhorn Collection, 1860–1960, prezentuje 208 dziel sztuki ze stalej kolekcji muzeum autorstwa 117 artystow — w tym Francisa Bacona, Jeana Dubuffeta, Lee Krasnera, Wifredo Lama, Jacoba Lawrence’a, Georgii O’Keeffe i Jacksona Pollocka.
- Instalacja amerykanskiej artystki konceptualnej Jessiki Diamond. Wheel Of Life wypelnia wewnetrzna galerie na drugim pietrze 15-toma dzielami sztuki opartymi na tekscie i obrazie.
- Pickett’s Charge, monumentalne dzielo, ktore rozciaga sie na prawie 120 metrach. Artysta czerpal inspiracje z XIX-wiecznej cykloramy francuskiego artysty Paula Philippoteaux, w tej chwili eksponowanej w Gettysburg National Military Park w Pensylwanii. Cyklorama Philippoteaux przedstawia Pickett’s Charge — ostatnia szarze bitwy pod Gettysburgiem, ktora historycy uwazaja za punkt zwrotny wojny secesyjnej, a co za tym idzie, historii Ameryki.
- instalacja Barbary Kruger wypelnia hol na poziomie dolnym muzeum. Cala przestrzen — sciany, podloga, boki schodow ruchomych — jest pokryta winylem z nadrukowanym tekstem.
- Four Talks, odnosi sie do czterech rzezb — kruka, papugi, kajaka i polki — ktore sa uzupelnione tresciwa historia lub fragmentem tekstu. Artystka Anderson pracowala dziesiec godzin dziennie w muzeum przez ponad dwa tygodnie malujac bezposrednio na scianach i podlodze duzej galerii pokrywajac niemal kazdy cm historiami, tekstami piosenek, zartami i komentarzami na temat biezacych wydarzen.
W Museum of Natural History chcialam zobaczyc wystawe motyli, ale okazalo sie, ze jest zamknieta ze wzgledu na reperacje. Moj pech, pochodzilam po ogrodzie, ale widzialam tylko dwie pszczoly i zadnego motyla.
Trzeci dzien spedzilismy w uroczej dzielnicy Kalorama — po grecku „piekny widok” — ktora zawdziecza swoja nazwe duzej, klasycznej posiadlosci zbudowanej na jednym z najwyzszych wzniesien miasta w 1807 roku. Choc posiadlosc juz nie istnieje, w tej dzielnicy znajduja sie w tej chwili niektore z najbardziej szykownych adresow w DC, od domow dyplomatycznych i ambasad po rezydencje w stylu srodziemnomorskim, kolonialnym i neogregorianskim. Oprocz Woodrowa Wilsona w tej okolicy mieszkalo kilku prezydentow , w tym Herbert Hoover, William Howard Taft, mlody Franklin Roosevelt, Barack i Michelle Obama, a takze sedziowie Sadu Najwyzszego, czlonkowie Kongresu, pisarze i inne osobistosci.
Naszym celem bylo obejrzenie domu prezydenta Wilsona. Dom ukonczony w 1916 roku byl zaprojektowany w stylu neogregorianskim przez znanego architekta Waddy’ego Butlera Wooda, ktory zaprojektowal rowniez dom obok. Pierwotnie zbudowany jako prywatna rezydencja dyrektora Bigelow Carpet Company, dom laczyl klasyczny design z owczesnymi nowoczesnymi potrzebami. Oprocz marmurowego wejscia i okazalych schodow, okna palladianskiego, gabinetu z rzedami ksiazek i solarium z widokiem na ogrod, dom mogl pochwalic sie winda kuchenna i spizarnia, systemem domofonowym i kuchnia wyposazona w najnowsze gadzety tamtych czasow. 4 marca 1921 roku Woodrow i Edith Wilson wyprowadzili sie z Bialego Domu do tego domu w dzielnicy Kalorama. Byly prezydent mieszkal w domu az do swojej smierci w 1924 roku. Edith zmarla w 1961 roku przekazujac dom i jego wyposazenie dla National Trust for Historic Preservation. Dom zostal utrzymany w takim samym stanie jak w 1924 roku, z meblami, dzielami sztuki, fotografiami, prezentami panstwowymi i rzeczami osobistymi prezydenta i pani Wilson. W salonie znajduje sie stuletni fortepian Steinway, ktory prezydent Wilson mial w Bialym Domu, oprawiona mozaika, ktora otrzymal podczas swojej podrozy do Wloch w 1919 roku od papieza Benedykta XV, oraz gobelin wielkosci sciany podarowany przez narod francuski po I wojnie swiatowej.
Wilsonowie byli jedynym prezydentem i pierwsza dama, ktorzy uczynili Waszyngton swoim stalym domem po opuszczeniu urzedu. Na emeryturze Wilsonowie przyjmowali w domu dygnitarzy i gosci. W piata rocznice Dnia Rozejmu, 11 listopada 1923 r. dom ten stal sie miejscem historycznego wydarzenia, kiedy byly prezydent wyglosil pierwsza ogolnokrajowa transmisje radiowa, aby uczcic ten dzien. Dom otwarto jako muzeum w 1963 r.
Kulinarnie bylo w tym roku po azjatycku. Znalezlismy autentyczna wietnamska restauracje Pho, jedna blizej hotelu w stylu fusion, ale pho calkiem niezle, jakas japonska, ktora okazala sie raczej droga wersja szybkiego jedzenia prowadzona przez Filipinczykow, przynajmniej rozczarowania nie bylo w restauracji w Chinatown.
