Kiedy kot ma jedno życie.

2 lat temu

W sobotę nad ranem odszedł do tęczowej krainy nasz najstarszy kot Leon. Okazało się, iż nie miał dziewięciu żyć.

Kiedy „przeszedł na drugą stronę” nie wyglądał już tak pięknie.

O dziwo, bardzo mnie to poruszyło. Bo to był nasz domownik, nasz kot. Zawsze był. Fredek mu dokuczał, ganiał go, prowokował, ale Leon po prostu był. Jego nagłe – dla mnie – zniknięcie, sprawiło mi … ból po prostu. I mimo, iż to było zwierzę, nie człowiek, to bardzo trudno było mi prowadzić live. Trudno było mi się skupić na zwykłych czynnościach.

Dobrze, iż chociaż Fredek, ten nieokrzesany kocur – prześladowca, w tej ostatniej chwili siedział przy Leonie, do ostatniego oddechu. Nigdy wcześniej ani nie myślałam o tym, ani nie miałam wiedzy o emocjach zwierzaków.

Bo Leon obudził nas miałczeniem koło 4 nad ranem. Wypuściłam go z szafy. Poczołgał się w inne miejscem le na próbę głaskania zareagował dalszym pełzaniem. Daliśmy mu więc spokój. Ale Fredek został obok niego … i przyszedł do naszej sypialni kiedy fizycznie Leona nie było już z nami.

W związku z tym, iż oczy mi się pociły przez resztę soboty, a i kot Fredek był jakiś nieswój… Mój M. postanowił i wywiercił mi dziurę w brzuchu, byśmy pojechali do łódzkiego Schroniska dla zwierząt, przy ul. Marmurowej 4. Obejrzawszy koty w internecie, pojechaliśmy.

Na miejscu okazało się, iż należałoby się wcześniej umówić, iż należałoby jeszcze wcześniej wypełnić ankietę dla chętnych do adopcji.

Pomyślałam sobie, iż … Wszechświat sprzyja mojej wcześniejszej decyzji, iż Leon i Fredek to nasze pierwsze i ostatnie koty w domu. Ufff…

No ale pani od adopcji, po kilku pytaniach dała nam ankietę do wypełnienia i powiedziała, iż po jej uzupełnieniu umówimy się na adopcyjną wizytę.

Ankieta… niech ją dunder świśnie. Chyba dlatego jest tak skonstruowana i takie pytania (otwarte) zawiera, żeby tych niezdecydowanych zniechęcić. Ale tacy desperaci jak my, uporaliśmy się z nią gwałtownie i dawaj dzwonić znowu do drzwi schroniska.

W tym samym czasie przyszły jeszcze dwie pary ludzi, z zapytaniem o psy. Kiedy okazało się, iż nie można ot tak wejść do schroniska i pochodzić wśród klatek, powybierać jak na targu, wypowiadając swoje oburzenie, zniechęcenie odeszli. A przecież jeszcze nie doszli do tematu ankiety i umówienia terminu.

Kiedy odebrano od nas ankietę, przeczytano ją prawdopodobnie i przy ostatnim wyjściu pani poprosiła nas do środka. Zapytała nas o jakiego kota nam chodzi – w zasadzie oprócz tego, iż miał być mały, to nie mieliśmy oczekiwań. No dobrze, ja miałam, żeby był czarny, bo wydawało mi się, iż … tak powinno być.

Ale tego kociaka, którego upatrzyliśmy sobie w necie już nie było. Był jeszcze jeden z tych braci. Taki śliczny delikatny… Pani jakoś – chyba bez przekonania troszkę – pokazała nam szarego kotka, kotkę – jak się okazało. Taką fikuśną, stającą na tylnych łapkach jak surykatka, ganiającą za papierkiem… Wpadliśmy jak śliwka w kompot. Im więcej pani doktor mówiła na m o niej, iż trudno było znaleźć jej dom, bo taka nadmiernie żywa, bo łazi choćby po suficie swojej klatki, bo chce roznieść klatkę czasami… Od razu uznaliśmy, iż to kotka dla nas. Urodzona dla nas. I ona z Fredkiem sobie poradzi. Oboje będą mieli swoje ADHD.

Załatwiliśmy więc formalności i z Jeżynką wróciliśmy do domu.

Fredek warczał na nią na początku, ale sobie z tym poradziliśmy. Na trochę zagościł w naszej sypialni. Jeżynie daliśmy chwilę na wstępną aklimatyzację. Później, kiedy Fredka wpuściliśmy, to Jeżyna siedziała na rękach. Daliśmy Fredkowi do powąchania rękę z jej zapachem. Fukał, warczał, jeżył się… Ale i ona potrafi warknąć jak on się zbliżył do jej miski z jedzeniem.

Ot, trafił swój na swego.

Będzie się działo

Na moją pierwszą wizytę nie bez kozery ubrałam się w pelerynę – jak wyżej. Print jaki na niej jest został wymyślony i stworzony przez Olgę, właśnie na potrzeby pomocy schronisku w pobliżu MUUkreacje. choćby nie wiedziałam, iż i mnie posłuży w tak fajnym celu, jak adopcja ślicznej kociej dziewczynki, Jeżynki.