Półmrok. Światło, pisk… trzask… ból
Nie patrzcie tam, to jedynie ciało. Jestem tutaj! Unieście głowy!
Zawieszony pomiędzy światami obserwuję, jak gapie skupiają uwagę na tym, co nieistotne. To, co oglądają, zgnije, to, co fruwa, przeżyje i pozostanie w pamięci.
Może nie słyszą takich jak ja?
– Nie widział czerwonego!
Spojrzenia wędrują w kierunku ekranu telefonu. Roztrzaskany tak samo, jak ja. Nic nie zostało… strzępy, odłamki nie do naprawienia.
Czuję chłód, wchodzi pod skórę.
Coś drgnęło, wiwaty.
– Dziewięćdziesiąt procent uszkodzeń. Roślinka.
Nie…! Przecież was słyszę. Jedyne, co nas różni, to to, iż was nie widzę.
Morfeusz pogłaśnia muzykę. Poprawia kołdrę i poduszkę.
