Jakie choroby odzwierzęce psy mogą przenosić na ludzi? Poznaj popularne choroby, którymi możesz zarazić się od psa

Psy to nasi oddani przyjaciele, uwielbiamy bawić się z nimi, spacerować i wspólnie spędzać czas. Powinniśmy mieć jednak świadomość, iż bezpośredni kontakt z naszymi pupilami niesie za sobą pewne ryzyko. Jakimi chorobami możesz zarazić się od swojego czworonoga? Opowiemy o typowych objawach, a także podpowiemy, jakie działanie profilaktyczne warto wdrożyć, byśmy mogli cieszyć się dobrym zdrowiem.

Choroby odzwierzęce, czyli czym człowiek może zarazić się od psa?

Psy to nie tylko zwierzęta domowe, ale również członkowie naszej rodziny. Jako troskliwi opiekunowie pragniemy zapewnić im, jak najlepsze warunki do życia, by były zdrowe i szczęśliwe. Nie możemy jednak zapominać o sobie. Musimy być świadomi zagrożeń wynikających z chorób przenoszonych przez psy na ludzi i wiedzieć, jak sobie z nimi radzić, ale zacznijmy od początku.

Choroby odzwierzęce, nazywane inaczej zoonozami, najczęściej wywoływane są przez bakterie, pasożyty lub wirusy. Przenoszą się na człowieka poprzez bezpośredni kontakt z zakażonym czworonogiem (ugryzienie, sprzątanie odchodów, głaskanie) lub surowcami pochodzenia zwierzęcego (spożycie mięsa). Czasem zwierzę jest jedynie ich nosicielem.

Te choroby zakaźne mogą spowodować spore spustoszenie w organizmie człowieka, dlatego nie należy bagatelizować pierwszych objawów. Które zoonozy zaliczamy do najpopularniejszych w przypadku psów? Jak je rozpoznać i leczyć? Chętnie wyjaśnimy w dalszej części artykułu.

Psi świerzbowiec

Psi świerzbowiec to jedna z popularniejszych chorób odzwierzęcych. Co wiadomo na jej temat? Przekonajmy się.

Co to za choroba?

Psi świerzbowiec to choroba pasożytnicza, wywoływana przez roztocza, które drążą tunele w skórze zakażonego zwierzęcia. gwałtownie przenosi się na ludzi – możemy zarazić się poprzez bezpośredni kontakt z psem lub przedmiotami, którymi używa na co dzień, np. legowiskami, zabawkami itp.

Objawy u ludzi i zwierząt

U psów wyróżnia się dwa rodzaje świerzbowca – uszny i drążący. Ten pierwszy objawia się ranami, zaczerwienieniem, intensywnym świądem, stanami zapalnymi i łuszczeniem skóry w okolicy uszu.

U zarażonego psa choroba objawia się:

• intensywnym świądem – pies może drapać się do tego stopnia, iż dochodzi do uszkodzeń skóry,
• zmianami skórnymi – typowe są rumienie, wysypka, strupy, owrzodzenia oraz łysienie, szczególnie w okolicach uszu, łokci, brzucha i klatki piersiowej,
• grudkami i pęcherzami – na skórze pojawiają się małe pęcherze lub grudki, które mogą przekształcać się w strupy,
• zaczerwieniami i zgrubieniami skóry – w zaawansowanych przypadkach dochodzi do powstawania grubej, zrogowaciałej skóry. Powikłaniem choroby może być grzybica.

Choroba wywoływana przez roztocza Sarcoptes scabiei gwałtownie przenosi się na ludzi. U człowieka objawy zakażenia mogą być bardzo podobne, jak u psów. Są jednak bardzo łagodne i zwykle ustępują po wyleczeniu pupila. Pasożyty nie mogą dalej się rozmnażać, więc infekcja ma charakter przejściowy.

U małych dzieci lub alergików objawy świerzbu mogą być mylone z uczuleniem, dlatego trzeba być bardzo czujnym i zwracać uwagę na wszelkie niepokojące symptomy.

Leczenie

Leczeniem świerzbowca powinny być objęte wszystkie psy przebywające w domu (nawet jeżeli nie przejawiają wyraźnych objawów). Zawsze w pierwszej kolejności powinniśmy udać się do lekarza weterynarii który może zalecić:

• preparaty przeciwpasożytnicze – stosuje się leki miejscowe, takie jak imidaklopryd z moksydektyną (np. Advocate) lub inne preparaty na bazie iwermektyny, selamektyny czy fipronilu,
• leki ogólnoustrojowe – w przypadkach bardziej zaawansowanych stosuje się leki podawane doustnie lub w zastrzykach (np. iwermektyna lub milbemycyna).
• leczenie objawowe – aby złagodzić świąd i infekcje wtórne, podaje się leki przeciwzapalne (np. kortykosteroidy) oraz antybiotyki, jeżeli doszło do nadkażenia bakteryjnego.
• dezynfekcja środowiska – w celu zapobiegania ponownemu zakażeniu konieczne jest dokładne czyszczenie i dezynfekcja legowisk, koców i innych przedmiotów, z którymi pies miał kontakt.

W literaturze weterynaryjnej i naukowej wskazuje się, iż świerzb sarkoptyczny, pomimo swojej zakaźności i uciążliwych objawów, jest chorobą stosunkowo łatwą do wyleczenia, pod warunkiem odpowiedniego leczenia i utrzymania higieny.

Profilaktyka

Profilaktyka świerzbu polega głównie na unikaniu kontaktu z zakażonymi zwierzętami oraz regularnym stosowaniu preparatów przeciwpasożytniczych, które mogą chronić psa przed zakażeniem. Higiena jest również bardzo ważna. Warto również pamiętać o regularnych kąpielach i strzyżeniu futra psa oraz częstym myciu rąk.

Giardioza

Giardioza to choroba często spotykana u psów, ponieważ bardzo łatwo się nią zarazić. Poznaj jej przyczyny, objawy i możliwe sposoby leczenia.

Co to za choroba?

Giardioza to pasożytnicza choroba wywoływana przez Giardia lamblia (syn. Giardia duodenalis), pierwotniaka, który infekuje jelita psów, ludzi i innych ssaków. Zakażenie Giardia jest powszechne, szczególnie w miejscach o niskim standardzie sanitarnym. Pasożyt przenosi się głównie przez spożycie skażonej wody, pokarmu lub kontakt z zanieczyszczonymi odchodami. Psy mogą zarażać się przez kontakt z innymi zakażonymi zwierzętami lub środowiskiem, np. podczas spacerów.

Objawy u zwierząt i ludzi

Giardioza może przebiegać bezobjawowo, ale u niektórych psów pojawia się:

• biegunka (często wodnista, tłuszczowa),
• wymioty,
• utrata masy ciała i osłabienie,
• apatia i brak apetytu,
• wzdęcia i bóle brzucha.

Objawy te wynikają z uszkodzenia śluzówki jelita cienkiego przez pasożyta, co utrudnia prawidłowe wchłanianie składników odżywczych i obciąża układ pokarmowy.

Do najczęstszych objawów zakażenia Giardia u ludzi należą:

• biegunka – często wodnista, czasami o tłustej konsystencji, wynikająca z zaburzeń trawienia tłuszczów,
• bóle brzucha – wzdęcia, skurcze, bóle w nadbrzuszu,
• nudności i wymioty,
• wzdęcia – związane z zaburzeniami wchłaniania gazów i pokarmów,
• zmęczenie i osłabienie – wynikające z niedożywienia spowodowanego zaburzeniami wchłaniania składników odżywczych,
• utrata masy ciała – z powodu problemów z trawieniem i biegunki,
• tłuste, cuchnące stolce – wynikają z niewłaściwego wchłaniania tłuszczów w jelicie.

U niektórych osób choroba przebiega bezobjawowo, jednak mogą zarażać innych. Pierwsze objawy występują zwykle od 1 do 3 tygodni po ekspozycji na pasożyta i mogą trwać od kilku dni do choćby kilku tygodni.

Leczenie

Leczenie giardiozy u psów obejmuje stosowanie odpowiednich leków przeciwpierwotniakowych, takich jak fenbendazol lub metronidazol.

Leczenie giardiozy u ludzi zwykle opiera się na stosowaniu leków przeciwpierwotniakowych. Najczęściej podaje się:

• metronidazol – to jeden z najczęściej przepisywanych leków w leczeniu giardiozy. Terapia trwa zwykle 5–7 dni. Lek ten skutecznie eliminuje pasożyta, ale może wywoływać działania niepożądane, takie jak nudności, metaliczny posmak w ustach czy ból głowy,

• tynidazol – działa podobnie do metronidazolu, ale może być podawany w jednorazowej dawce, co jest wygodne dla pacjenta. Jego skuteczność jest bardzo wysoka, a działania niepożądane są zwykle łagodniejsze niż w przypadku metronidazolu,

• albendazol – lek ten stosuje się nie tylko przeciw giardiozie, ale również przeciw innym pasożytom jelitowym. Kuracja trwa zwykle 5 dni, a jego skuteczność jest porównywalna do metronidazolu,

• nitazoksanid – jest kolejnym lekiem stosowanym w leczeniu giardiozy, zwłaszcza u dzieci. Terapia trwa 3 dni, a działania niepożądane są łagodniejsze w porównaniu z innymi lekami.

Profilaktyka

Zapobieganie giardiozie polega na unikaniu spożywania skażonej wody i utrzymaniu czystości w miejscach, gdzie psy mogą mieć kontakt z odchodami. Woda dla psów powinna pochodzić ze sprawdzonych źródeł, a regularne odrobaczanie oraz badania kału mogą pomóc w wczesnym wykryciu infekcji.

Bąblowica

Bąblowica to kolejna choroba odzwierzęca, którą psy mogą przenosić na ludzi. Chcesz wiedzieć na jej temat więcej? Zapraszamy do przeczytania dalszej części artykułu.

Co to za choroba?

Bąblowica (echinokokoza) to pasożytnicza choroba wywoływana przez larwy tasiemców z rodzaju Echinococcus, głównie Echinococcus granulosus (bąblowiec jednojamowy) i Echinococcus multilocularis (bąblowiec wielojamowy). Choroba ta dotyczy ludzi oraz zwierząt i może prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych.

Człowiek jest przypadkowym żywicielem pasożyta, zaraża się po spożyciu jaj tasiemca, które występują w odchodach zakażonych psów. Jaja te mogą znajdować się na sierści pupila, szczególnie wokół odbytu, a także w zanieczyszczonej glebie, wodzie lub żywności. Zarażenie następuje np. po dotknięciu psa i niedokładnym umyciu rąk przed jedzeniem.

Objawy

Bąblowica u psów jest chorobą, która zwykle przebiega bezobjawowo, ponieważ zwierzęta te są żywicielami ostatecznymi tasiemca Echinococcus granulosus lub Echinococcus multilocularis. Pasożyty te dojrzewają w jelitach, a następnie wydalają jaja z kałem, jednak same psy rzadko wykazują objawy kliniczne.

W niektórych przypadkach choroba objawia się następująco:

• biegunka lub zaburzenia trawienia – zwłaszcza jeżeli dochodzi do dużej liczby jaj pasożytów w jelitach,
• utrata masy ciała – wynikająca z chronicznego zakażenia, które wpływa na trawienie i przyswajanie składników odżywczych,
• letarg lub osłabienie – ogólne pogorszenie stanu zdrowia, szczególnie przy długotrwałej infekcji.

Należy jednak podkreślić, iż psy najczęściej nie wykazują żadnych widocznych objawów, mimo iż wydalają zakaźne jaja tasiemca, co stanowi zagrożenie dla innych zwierząt i ludzi.

W przypadku ludzi objawy zależą od rodzaju tasiemca oraz od miejsca, w którym rozwijają się larwy w ciele. Infekcja rozwija się powoli, a pierwsze symptomy mogą pojawić się dopiero po kilku miesiącach lub latach od zakażenia. Jest to m.in.:

Bąblowica jednojamowa (Echinococcus granulosus):

• objawy zależą od umiejscowienia torbieli – najczęściej tworzą się w wątrobie, powodując ból brzucha, nudności, wymioty, a czasem powiększenie brzucha,
• objawy ze strony płuc – jeżeli torbiel powstanie w płucach, może wystąpić kaszel, duszności oraz ból w klatce piersiowej.

Torbiele mogą również pojawiać się w innych narządach, takich jak nerki, mózg, kości, powodując różnorodne objawy w zależności od miejsca infekcji.

Bąblowica wielojamowa (Echinococcus multilocularis):

• ten typ bąblowicy jest bardziej agresywny i może przypominać nowotwór, ponieważ larwy niszczą tkanki w sposób podobny do przerzutów, nowotworowych,
• choroba ta może również rozprzestrzeniać się na inne narządy, takie jak płuca, mózg, czy kości i prowadzi do poważnych komplikacji.

Leczenie

Leczenie bąblowicy zależy od wielkości torbieli oraz miejsca, w którym się znajdują. Może obejmować:

• chirurgiczne usunięcie torbieli – w przypadkach, gdy torbiel jest duża i może stanowić zagrożenie dla życia,
• leczenie farmakologiczne – stosuje się leki przeciwpasożytnicze, takie jak albendazol, które hamują rozwój pasożyta. Leczenie farmakologiczne często trwa wiele miesięcy.

Profilaktyka

Ludzie zarażają się bąblowicą poprzez kontakt z zakażonymi zwierzętami lub po spożyciu jaj tasiemca, które mogą znajdować się na zanieczyszczonej żywności i wodzie. Zapobieganie bąblowicy polega na:

• unikaniu spożycia zanieczyszczonej wody i żywności.
• myciu rąk po kontakcie z ziemią oraz psami.
• regularnym odrobaczaniu psów i unikanie karmienia ich surowymi wnętrznościami zwierząt, które mogą być źródłem występowania pasożyta.

Bąblowica jest poważną chorobą, która wymaga długotrwałego leczenia, a w niektórych przypadkach może być śmiertelna, jeżeli nie zostanie w porę zdiagnozowana.

Regularne badania kału i odrobaczanie są najważniejsze w kontroli zakażenia bąblowicą u psów.

Leptospiroza

Leptospiroza to choroba, która może być przenoszona ze zwierząt (w tym psów) na ludzi. Opowiemy o jej typowych objawach i możliwych sposobach leczenia.

Co to za choroba?

Leptospiroza to bakteryjna choroba zakaźna wywoływana przez bakterie z rodzaju Leptospira. Do zarażenia najczęściej dochodzi poprzez bezpośredni kontakt z psami, chociaż źródłem zakażenia mogą być również inne zwierzęta, takie jak gryzonie, bydło, czy świnie.

Objawy u zwierząt i ludzi

Objawy leptospirozy są bardzo zróżnicowane. Zwykle pojawiają się od 2 do 30 dni po zakażeniu. Choroba może przebiegać w dwóch fazach:

Faza ostra (septyczna) – występują objawy grypopodobne, czyli:

• gorączka,
• bóle mięśni (szczególnie dolnej części pleców i łydek),
• bóle głowy,
• dreszcze,
• bóle brzucha, nudności i wymioty,
• zaczerwienienie oczu,
• żółtaczka (żółte zabarwienie skóry i białek oczu) w cięższych przypadkach.

Faza narządowa (immunologiczna) – po krótkim okresie poprawy, choroba może przejść w fazę narządową, co skutkuje poważniejszymi objawami, czyli:

• zaburzeniami czynności nerek (niewydolność nerek),
• zaburzeniami czynności wątroby (żółtaczka),
• zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych (bóle głowy, sztywność karku),
• krwawieniami (np. do płuc lub innych narządów).

W najcięższych przypadkach rozwija się tzw. choroba Weila, która jest groźną postacią leptospirozy i może prowadzić do uszkodzeń narządów oraz zgonu.

U psów choroba ta może objawiać się:

• gorączką – może być pierwszym widocznym objawem,
• osłabieniem i apatią – pies staje się senny, niechętny do aktywności,
• wymiotami i biegunką – mogą prowadzić do odwodnienia.
• brak apetytu – pies odmawia jedzenia,
• bólem mięśni – pies unika ruchu.
• żółtaczką – zażółcenie błon śluzowych, np. dziąseł, co jest wynikiem uszkodzenia wątroby,
• trudnościami z oddawaniem moczu – z powodu uszkodzeń nerek może dojść do problemów z oddawaniem moczu lub ciemnienia moczu,
• krwotoki – w cięższych przypadkach dochodzi do krwawień, np. z nosa,
• trudności z oddychaniem – w wyniku zapalenia płuc lub krwotoku.

W niektórych przypadkach pies może być nosicielem bakterii i nie wykazywać objawów, ale przez cały czas może przenosić chorobę na inne zwierzęta lub ludzi.

Leczenie

Leptospiroza jest zwykle leczona antybiotykami. W zależności od stopnia nasilenia choroby, stosuje się:

• doksycyklinę lub penicylinę,
• cefalosporyny lub erytromycynę.

W niektórych przypadkach konieczna jest hospitalizacja i intensywna opieka medyczna, aby zapobiec uszkodzeniom narządów. Niekiedy wymagane jest także leczenie wspomagające, np. dializa w przypadku niewydolności nerek.

Profilaktyka

Zapobieganie leptospirozie polega na:

• unikaniu kontaktu z zakażoną wodą i mokrą ziemią – zwłaszcza na obszarach zwiększonego ryzyka,
• szczepieniu psów – przeciwko leptospirozie, mogą ograniczyć ryzyko przenoszenia choroby na ludzi,
• noszenie odpowiedniej odzieży ochronnej – np. rękawic, w miejscach o podwyższonym ryzyku zakażenia,
• zachowanie higieny – czyli unikanie kontaktu z moczem zwierząt, warto pamiętać o częstym myciu rąk.

Leptospiroza jest poważną chorobą, która wymaga wczesnej diagnozy i leczenia, aby uniknąć powikłań​.

Toksokaroza

Toksokaroza to popularna choroba pasożytnicza, która może być przenoszona również przez psy. Kto znajduje się w grupie ryzyka? Podpowiadamy.

Co to za choroba?

Toksokaroza to choroba pasożytnicza wywołana przez larwy Toxocara canis (glista psia). Ludzie są przypadkowymi żywicielami pasożytów, które normalnie rozwijają się u psów. Zakażenie człowieka następuje po spożyciu jaj pasożyta znajdujących się w skażonej glebie, wodzie lub produktach spożywczych. Choroba ta jest szczególnie niebezpieczna dla dzieci bawiących się na ziemi zanieczyszczonej skażonymi odchodami zwierząt.

Objawy u ludzi i zwierząt

Larwy po dostaniu się do organizmu człowieka nie dojrzewają do postaci dorosłej, ale wędrują po narządach, powodując różne dolegliwości. U dorosłych i dzieci objawy różnią się w zależności od stopnia zaawansowania choroby. Jej dwie najczęstsze formy to:

Toksokaroza trzewna (visceral larva migrans):

• gorączka,
• bóle brzucha,
• kaszel, duszność,
• powiększenie wątroby i śledziony,
• zmęczenie i utrata masy ciała.

Toksokaroza oczna (ocular larva migrans):

• zaburzenia widzenia,
• ból oka,
• utrata wzroku.

U zwierząt młodych psów zakażenie Toxocara canis często przebiega bezobjawowo. Mimo wszystko w niektórych przypadkach mogą pojawić się wystąpić następujące objawy:

• biegunka – zwłaszcza u szczeniąt,
• wymioty – w których mogą pojawić się dorosłe glisty.
• osłabienie i apatia – z powodu zaburzeń trawienia i niedożywienia,
• stopniowa utrata masy ciała,
• wzdęty brzuch – zwłaszcza u młodych zwierząt, u których ogólny wygląd sugeruje niedożywienie,
• sucha, matowa sierść psa – wynikająca z pogorszenia ogólnego stanu zdrowia.

U dorosłych zakażonych psów objawy często są mniej widoczne, ale mogą one przenosić pasożyty na inne zwierzęta oraz ludzi.

Leczenie

Toksokarozy u psów oraz ludzi polega na stosowaniu leków przeciwpasożytniczych, które skutecznie eliminują glisty i larwy z organizmu. Ważne jest również łagodzenie niepokojących objawów.

Profilaktyka

Profilaktyka jest bardzo istotnym czynnikiem w walce z rozprzestrzenianiem się toksokarozy. Opiera się m.in. na:

• regularnym odrobaczaniu psów – zwłaszcza tych w młodym wieku,
• utrzymaniu higieny osobistej – brudne ręce to częsta przyczyna zakażeń, dlatego ważne jest ich dokładne mycie, zwłaszcza po kontakcie z ziemią,
• unikanie spożywania nieumytych warzyw i owoców – które mogły mieć kontakt z zanieczyszczoną glebą.

Psi tasiemiec

Psi tasiemiec to choroba pasożytnicza wywoływana przez tasiemca z rodzaju Dipylidium caninum. Czy człowiek może zarazić się nią od psa? Odpowiedź znajdziesz poniżej.

Co to za choroba?

Pasożyty Dipylidium caninum mogą przenosić się zarówno na psy, jak i ludzi. Do zakażenia u człowieka dochodzi w wyniku połknięcia pchły zawierającej larwę tasiemca, która rozwija się w jelicie cienkim. Ludzie zarażają się bardzo rzadko (głównie dzieci), ryzyko zachorowania jest więc niewielkie.

Objawy u ludzi i zwierząt

Wiele zarażonych psów nie wykazuje żadnych oznak choroby, ale w niektórych przypadkach może wystąpić:

• swędzenie okolic odbytu,
• wymioty,
• utrata wagi i osłabienie,
• biegunka lub zaburzenia trawienia.

Objawy wystąpienia psiego tasiemca u ludzi (wywołane przez Dipylidium caninum) są zwykle łagodne. Do najczęściej spotykanych symptomów należy:

• ból brzucha – może pojawić się jako skutek przemieszczania pasożyta po jelitach.
• dyskomfort i świąd w okolicach odbytu – wynika z obecności tasiemca w tych okolicach,
• utrata apetytu lub wahania wagi – pasożyt może zakłócać procesy trawienne,
• wymioty lub biegunka – w niektórych przypadkach zakażenie tasiemcem prowadzi do zaburzeń trawienia,
• niedobory pokarmowe – w wyniku długo trwającej infekcji, pasożyt może pobierać składniki odżywcze z pożywienia gospodarza, co prowadzi do osłabienia i niedoborów.

Leczenie

Polega na podawaniu leków przeciwpasożytniczych, takich jak prazykwantel lub nitroskanat, które skutecznie eliminują tasiemce z organizmu. Równie ważne jest kontrolowanie infestacji pcheł, ponieważ to właśnie one są żywicielami pośrednimi tasiemca.

Profilaktyka

Zakażenie psim tasiemcem u ludzi często przebiega bezobjawowo, ale obecność pasożyta w organizmie jest niekomfortowa, zwłaszcza dla dzieci.

Aby zapobiec zarażeniu się tasiemcem należy:

• regularnie odrobaczać psy – szczególnie te, które mają problemy z pchłami,
• stosować preparaty przeciwpchelne – w celu eliminacji pośrednich żywicieli pasożyta,
• dbać o higienę – zarówno zwierząt, jak i ludzi, szczególnie dzieci, które są bardziej narażone na zakażenie.

Wścieklizna

Wścieklizna to bardzo niebezpieczna choroba wirusowa, która może być przenoszona jest z psów na ludzi. Jak ją leczyć? Czy ryzyko zarażenia jest duże? Sprawdź razem z nami.

Co to za choroba?

Wścieklizna to bardzo groźna choroba wirusowa powodująca zapalenie mózgu i układu nerwowego u ssaków, w tym psów i ludzi. Wirus wścieklizny przenoszony jest przez ślinę zakażonego zwierzęcia, człowiek zaraża się poprzez ugryzienie wściekłego psa.

Objawy choroby u zwierząt i ludzi

Pierwszy etap choroby przebiega bezobjawowo – okres inkubacji wirusa może trwać od kilku dni do kilku miesięcy. W tym czasie przemieszcza się on wzdłuż nerwów do mózgu.

Zarażony pies przejawia różne zmiany w zachowaniu. Typowe oznaki choroby to:

• agresja,
• niepokój,
• nadpobudliwość,
• ślinotok,
• trudności w przełykaniu.

Z czasem psiak staje się niespokojny, może uciekać i gryźć, w zaawansowanym stadium występują objawy paraliżu, prowadzące do śmierci.

U ludzi objawy zakażenia są bardzo podobne do tych obserwowanych u psów. Na początku pojawiają się bóle głowy, gorączka i ogólne osłabienie. W późniejszych etapach rozwijają się objawy neurologiczne, takie jak lęki, dezorientacja, paraliż, a w końcu śpiączka i śmierć.

Opieka zdrowotna

Niestety, wścieklizna u psów jest nieuleczalna. Po pojawieniu się pierwszych objawów zakażenia, choroba prowadzi do śmierci, zwykle w ciągu kilku dni. Nie istnieje skuteczna metoda leczenia zwierząt, które wykazują objawy wścieklizny. W przypadku podejrzenia zakażenia u psa, podejmuje się kwarantannę lub w ciężkich przypadkach, eutanazję.

Leczenie wścieklizny u ludzi po zakażeniu (np. ugryzieniu przez wściekłego psa) obejmuje tzw. profilaktykę poekspozycyjną (PEP), która polega na:

• oczyszczeniu rany – natychmiastowe mycie miejsca ugryzienia wodą z mydłem oraz środkami antyseptycznymi,
• szczepieniom przeciwko wściekliźnie – seria szczepień podawana jest w ciągu kilku dni od ugryzienia, aby zapobiec rozwojowi choroby,
• podawaniu immunoglobuliny przeciwko wściekliźnie (RIG) – wstrzykiwana jest w okolicę rany w celu natychmiastowej neutralizacji wirusa, szczególnie w przypadkach wysokiego ryzyka.

Po wystąpieniu objawów wścieklizny u człowieka, zwykle leczenie okazuje się być nieskuteczne, a choroba kończy się śmiercią. Dlatego natychmiastowa interwencja po kontakcie z zakażonym zwierzęciem jest bardzo ważna.

Profilaktyka

Działania profilaktyczne polegają na:

• szczepieniu psów – najważniejszą formą profilaktyki jest regularne szczepienie zwierząt domowych, zwłaszcza psów, które mogą być nosicielami wirusa wścieklizny,
• unikaniu kontaktu z dzikimi zwierzętami – dzikie zwierzęta, np. nietoperze, lisy, są naturalnymi rezerwuarami wirusa wścieklizny. Unikanie kontaktu z nimi zmniejsza ryzyko zakażenia,
• edukacja – świadomość ryzyka oraz adekwatne reagowanie na ugryzienie przez zwierzę (natychmiastowe zgłoszenie się do lekarza) jest najważniejsze w zapobieganiu zarażenia się wścieklizną.

Czym możesz zarazić się od pupila? Popularne choroby przenoszone przez psy na ludzi – podsumowanie

Zwierzęta domowe wnoszą do naszego życia dużo radości. Musimy liczyć się jednak z tym, iż posiadanie psa wiąże się z pewnym ryzykiem. W niniejszym artykule wymieniliśmy i szczegółowo opisaliśmy choroby, którymi człowiek może się zarazić od swojego pupila. Wiedza na temat ich typowych objawów i możliwych metod zapobiegania z pewnością pomoże uniknąć poważniejszych problemów w przyszłości.