1 dzień temu
Gdy warkot silnika Mercedesa wreszcie zniknął między drzewami, cisza spadła na mnie jak ciężki koc. Stałam tak z torbą w dłoniach, kolana mi drżały, a każdy oddech przypominał o bólu. Powietrze przesiąknięte było zapachem wilgotnej ziemi, mchu i gnijących liści. Ptaki ucichły. Jakby samo las wiedziało, iż coś jest nie tak.
Nie krzyczałam już. Łzy, które nie przyszły choćby na pogrzebie, teraz same napłynęły. Nie z żalu, ale z upokorzenia. Zrozumiałam wtedy, iż moja własna krew mój syn wyrzucił mnie jak stary grat.
Usiadłam na zwalonym pniu, próbując zebrać myśli. Słońce chyliło się ku zachodowi, światło złotniało, a cienie wydłużały się. W ciszy słyszałam tylko bicie własnego serca. Wiedziałam jedno: jeżeli tu zostanę, umrę. Ale nie zamierzałam mu tego darować.
Wyjęłam z torby zdjęcie męża. Jego twarz, ten dawny, dobry uśmiech, patrzył na mnie.
Widzisz, Władku szepnęłam. Na to wychowałeś. Z tego dobrego chłopca byłeś taki dumny.
Łza spłynęła na fotografię. I wtedy coś we mnie przeskoczyło. Nie strach wziął górę, ale wola. Ta uparta, wiejska kobieca wola, która trzymała mnie przy życiu przez całe lata.
Wstałam. jeżeli myślał, iż tu cicho zginę, to się mylił. Przeżyłam wojnę, PGR-y, inflację, szpitale. Przeżyłam i to.
Szłam. Nie wiem, jak długo. Las był gęsty, pod nogami chrupały gałęzie. Buty oblepione błotem, serce tłukło się w gardle. Aż w oddali szelest, potem zarys małej chaty. Opuszczona gajówka. Dach nierówny, okna zabite deskami, ale w środku było sucho. Znalazłam stary pled. Położyłam się na ławie i w środku nocy, przy pohukiwaniu sowy, zasnęłam.
Obudziłam się o świcie. Każdy staw bolał, ale umysł był jasny. Wiedziałam, co robić: wracać do miasta. Nie dla zemsty. Dla sprawiedliwości. Bo ten chłopak, który zostawił własną matkę w lesie, przestał być człowiekiem. A tacy muszą wiedzieć, iż życie nie daruje długów.
Błąkałam się godzinami, aż usłyszałam w oddali warkot samochodów. Wyszłam na szosę. Ciężarówka zwolniła. Kierowca, siwiejący, wąsaty mężczyzna po sześćdziesiątce, spojrzał na mnie z przerażeniem:
Jezu Maria, kobieto, co wy tu robicie?
Wracam do domu odparłam cicho. Tylko syn zapomniał mnie zabrać.
Nie pytał więcej. Wsadził mnie do kabiny i zawiózł do miasta. Poszłam na policję. Młody sierżant patrzył na mnie niedowierzająco.
Proszę pani, to na serio? Twierdzi pani, iż syn zostawił panią w lesie? Na pewno nie pomyłka?
Wyjęłam telefon ten stary, z przyciskami. Pokazałam mu jedyne zdjęcie, które zrobiłam wtedy z auta: czarny Mercedes niknący między drzewami.
To chyba nie pomyłka, młody człowieku powiedziałam.
Historia rozeszła się szybko. Moje zdjęcie trafiło na czołówki gazet: Syn bogatego biznesmena porzucił starą matkę w lesie. Sąsiedzi, znajomi, babcie z kościoła wszyscy o tym gadali. Zdjęcie Andrzeja z pogrzebu, w czarnym garniturze, nabrało nowego znaczenia: chłodu i wstydu.
Gdy wezwano go na komendę, był blady, spięty. Spotkaliśmy się na korytarzu.
Mamo po coś mi to zrobiła? Teraz wszystko przepadło. Firma, reputacja wszystko!
Spojrzałam mu w oczy. Nie widziałam tam winy, tylko strach.
Mnie też wszystko przepadło, synu odparłam cicho. Tylko ja postanowiłam żyć dalej.
Śledztwo ciągnęło się tygodniami. Wynajął adwokata, tłumaczył, iż to nieporozumienie, iż spanikował. choćby przeprosił, ale wiedziałam: nie mnie chciał ratować, tylko siebie.
Sąd uznał go winnym. Narażenie na utratę życia, porzucenie osoby starszej. Półtora roku w zawieszeniu, grzywna, prace społeczne. Prawo uznało to za łagodny wyrok. Ale prawdziwa kara przyszła później.
Gdy wychodziliśmy z sali, zatrzymał się na schodach. Spojrzał na mnie pustym wzrokiem.
Zniszczyłaś mi życie szepnął ledwo słyszalnie.
Nie, synu odpowiedziałam. Ty je zniszczyłeś. Ja tylko wyszłam z tego lasu.
Więcej go nie widziałam. Sprzedał mieszkanie, wyjechał za granicę. Mówią, iż gdzieś w Niemczech teraz żyje.
Ja zostałam. W tym samym mieszkaniu, które kiedyś chciał mi odebrać. Wyremontowałam je.
Ściany pomalowane na nowo, w oknach pelargonie. Codziennie rano parzę kawę mocną, z mlekiem, bez cukru. I zawsze stawiam dwie filiżanki na stole. Jedną dla męża.
Na parapecie leży mały, biały kamyk. Ten sam, o który uderzyłam kolanem, gdy upadłam na leśnej ścieżce. Pamiątka. Nie bólu siły.
Bo starość nie zaczyna się wtedy, gdy ktoś cię wyrzuci. Tylko gdy sam uwierzysz, iż w tobie już nie ma życia.
Ja nie uwierzyłam.
I dlatego wciąż tu jestem.
