Elena miała 47 lat, kiedy postanowiła zaadoptować. Nie dziecko. Nie psa. Nie choćby kota.

Elena miała 47 lat, kiedy postanowiła adoptować.
Nie dziecko.
Nie psa.
Nie kota nawet.
To, co przyjęła to ciszę.
Mieszkała sama w małym mieszkaniu, otoczona roślinami, zakreślonymi książkami i kubkami, które gromadziła bez wyraźnego powodu.
Całe życie odkładała na później miłość, podróże, potomstwo.
Zawsze było coś pilniejszego.
Aż pewnego dnia zatrzymała się i zauważyła, iż nie ma już nic pilnego.
Nic.
We wtorek, jak co dzień, zeszła do kontenera i usłyszała miau.
Delikatne, natarczywe, pęknięte.
Rozejrzała się.
Nic.
Dopóki nie podniosła pokrywę wiadra.
I zobaczyła małego kota, brudnego, z połamanym ogonem i oczami pełnymi łez.
Ledwo oddychał.
Nie zastanowiła się.
Owinęła go szalem i wzięła do góry.
Umyła go, osuszyła, przemówiła: Nie wiem, czy przeżyjesz, maleńki ale przynajmniej nie umrzesz sam.
Przespała noc czuwając.
On przytulił się do jej klatki piersiowej.
Ona trzymała go, jakby musiała zatrzymać coś więcej niż kota.
Przeciw wszelkim prognozom kot przeżył.
I nie tylko to.
Znowu chodził.
Znowu jadł.
Znowu mruczał.
Za każdym razem, gdy Elena wracała z pracy, on biegł do drzwi.
Choć nie miał ogona.
Choć kulejąc jedną łapą.
Nazwali go Remo, bo wiosłowanie jest trudne, gdy wszystko przeciwstawia się tobie.
Mijały miesiące.
Z kotem nadszedł zwyczaj, rutyna, ciepło.
Elena znów się śmiała.
Znów spała z rozluźnionym ciałem.
Znów mówiła na głos, wiedząc, iż ktoś słucha choć nie odpowiadał.
W niedzielne popołudnie, gdy Remo drzemał na jej kolanach, przyjaciółka Julia zapytała: Czy zdajesz sobie sprawę, iż to nie Ty go uratowałaś?
Elena podniosła wzrok.
Co masz na myśli?
Że ten kot pojawił się, gdy najbardziej go potrzebowałaś.
Gdy zaczynałaś znikać.
Był twoim przypomnieniem.
Elena spojrzała w dół.
Remo leżał tam, z odsłoniętym brzuchem, wilgotnym nosem, przyczepiony do niej jakby byli jednością.
I wtedy zrozumiała.
Nie przyjęła go.
To on wybrał ją.
Nie każda adopcja wymaga formularzy.
Niektóre potrzebują tylko zbiegu okoliczności, rany i serca gotowego kochać to, co wciąż jest połamane.
Od tego czasu, gdy ktoś pytał, dlaczego nie wyszła za mąż, nie ma dzieci i nie stworzyła rodziny według norm, Elena odpowiadała: Nie wszyscy adoptujemy dzieci.
Niektórzy adoptują dusze.
I czasem te dusze mruczą.
Są istoty, które przychodzą nieproszone, ale zostają, jakby były obietnicą.