Domek, w którym szczęście znów zakwitło

Stara chata, gdzie znów ożyło szczęście

Marcin zaprosił przyjaciół do swojego domku letniskowego. Po ich minach od razu poznał, iż się zawiedli. Ktoś choćby skrzywił się, patrząc na odpadający tynk i zarośnięty trawą ogród.

— No cóż, czego się spodziewali? — pomyślał Marcin, obserwując ich reakcje. — Myśleli, iż zaprosiłem ich do pałacu? To stara chałupa po babci, a nie luksusowa rezydencja…

Ale niedługo ruszył grill, mięso zaczęło skwierczeć, a z głośników popłynęła muzyka. Śmiechy, żarty, zapach pieczonej kiełbasy i dymu — wieczór potoczył się już znacznie weselej. Kiełbasa wyszła wyśmienicie, piwo lało się strumieniami, a cała kompania rozchmurzyła się.

Miejsc do spania też nie zabrakło. Jedni spali na starym kanapie, inni na materacach na werandzie. A rano wszyscy rozjechali się do domów — najedzeni i zadowoleni.

Marcin został sam. Nie miał ochoty wracać do hałaśliwego miasta. Siedział w ciszy, przeglądając starą porcelanę w kredensie, gdy nagle usłyszał z zewnątrz głos:

— Hej, jest tam kto?

Wyszedł na ganek i zastygł w bezruchu. Na ścieżce stała dziewczyna — urocza, z nieco zawstydzonym spojrzeniem. Patrzyła na niego z rezerwą.

— Pan… pan jest gospodarzem? Kiedyś mieszkały tu Zofia Stanisławówna i Jan Kazimierz. A kim pan jest?

— A ty kim jesteś? — odparł szorstko Marcin. — Wyglądam na oszusta?

Lecz dziewczyna nagle uśmiechnęła się łagodnie, prawie ciepło.

— Nie, po prostu… dawno tu nie byłam. Kiedyś przyjaźniłam się z wnukiem Zofii Stanisławówny. A pan, szczerze mówiąc, wcale nie jest do niego podobny.

— Nie podobny? — zaśmiał się Marcin. — A to właśnie ja jestem tym wnukiem — Marcinem. Chyba pomyliłaś mnie z kimś innym.

Dziewczyna poczerwieniała.

— Jestem Kinga. Byłeś przyjacielem mojego brata, Darka. Często mnie podrzucaliście na podwórko, pamiętasz? Dałeś mi kiedyś cukierka przy ognisku, gdy piekliśmy kiełbaski…

Marcin przyjrzał się uważniej. I rzeczywiście — coś znajomego było w jej twarzy, zwłaszcza w tym rozbłysku w oczach. Kiedyś, dobrych dziesięć lat temu, biegała za nimi krok w krok, a oni z Darkiem próbowali się przed nią wymigać.

— To ty byłaś tą małą dziewczynką z piegami? — zdziwił się.

— No cóż, teraz już nie jestem taka mała — roześmiała się Kinga.

Weszli do domu. Marcin nastawił czajnik, a Kinga wyjęła z kredensu stare babcine filiżanki.

— Mogę? Zawsze marzyłam, żeby napić się z nich herbaty. Są takie piękne…

Pili herbatę, zajadając wczorajsze pierniczki. Zegar na ścianie znów zaczął tykać — Marcin nakręcił go po raz pierwszy od lat. Jakby ten dawno opuszczony dom zaczął powracać do życia.

— Szłam na grzyby, ale bałam się iść sama — przyznała Kinga, trzymając filiżankę oburącz jak dziecko.

— Lubisz zbierać grzyby? — uśmiechnął się Marcin. — To może w weekend pójdziemy razem?

Sam był zaskoczony, jak łatwo przychodzi mu rozmowa z nią.

Od tamtej pory zaczęli się spotykać. Wszystko, czego dotknęła Kinga, jakby ożywało. Umyła okna, wypolerowała stare meble, ułożyła pościel w szafie — dokładnie tak, jak robiła to babcia.

— Tu wszystko wygląda jak nowe — dziwiła się. — Jakby twoja babcia wiedziała, iż będziemy tu razem mieszkać.

I rzeczywiście, stary dom jakby się obudził. Marcin naprawił ganek, pomalował okiennice. choćby stary motor dziadka znów ruszył. Życie znów zaczęło się toczyć.

— A ja choćby nie wiedziałem, iż można tak kochać — pewnego wieczoru cicho powiedział Marcin, gdy siedzieli przy ognisku.

— Ja też nie — przyznała Kinga.

Gdy Marcin postanowił przejść na pracę zdalną i zamieszkać w domku, rodzice byli w szoku.

— Oszalałeś? W takiej głuszy? — załamała ręce matka.

Ale Marcin tylko wzruszył ramionami. Tu było prawdziwe życie — las, rzeka, stary dom i… Kinga.

Babcia z dziadkiem przyjechali ich odwiedzić — tylko na chwilę.

Zofia Stanisławówna gładziła dłońmi drewniane ściany.

— Jakby ten dom na nas czekał — szepnęła.

A dziadek jakby odmłodniał. Wsiadł na motor, pogwizdywał, żartował. Prosił, by puścić zabawkową kolejkę, którą Marcin dawno naprawił.

— Dobrze, iż nie pozwoliliście mu zniknąć — powiedział, patrząc na wnuka z cichą dumą. — My z babcią przeżyliśmy tu tyle szczęśliwych lat… A teraz znów będzie tu radość. Życie toczy się dalej.

— Babciu, dziadku, dziękuję wam za ten domek — powiedział Marcin na pożegnanie. — Bez niego nigdy nie poznałbym Kingi.

A Kinga, stojąc obok, dodała:

— I dziękujemy za wasze ciepło. Zostało tu. W każdej desce. W każdym tyknięciu zegara na ścianie…

I dom, stary, drewniany, z nieszczelnym dachem, znów oddychał. Żył. A w nim rozbrzmiewał śmiech. Śmiało się życie.

Prawdziwe szczęście często czeka tam, gdzie najmniej się go spodziewamy — w prostocie, wspomnieniach i ludziach, którzy potrafią tchnąć życie choćby w najbardziej zapomniane miejsca.