Diabloceratops

11 miesięcy temu

Zdjęcie: encyklopedia-dinozaurow

Diabloceratops

Diabloceratops to rodzaj ceratopsa z rodziny Ceratopsidae. Przyjmuje się, iż żył w epoce późnej kredy na obecnych terenach Ameryki Północnej.

Nazwa Diabloceratops pochodzi od hiszpańskiego słowa diablo (‘diabeł’) oraz zlatynizowanego greckiego słowa ceratops (‘rogata twarz’) i odnosi się do długich kolców wyrastających z tyłu kryzy. Nazwa gatunkowa gatunku typowego, eatoni, honoruje paleontologa Jeffery’ego Eatona, który badał faunę kredowych kręgowców z południowego Utah.

Diabloceratops został formalnie opisany w 2010 roku przez Jamesa Kirklanda i Donalda DeBlieuxa w oparciu o skamieniałości odkryte w górnokredowych osadach formacji Wahweap na południu stanu Utah.

W 2002 roku Don DeBlieux odnalazł czaszkę nieznanego wówczas centrozauryna, wystającą z piaskowców formacji Wahweap. Przez 8 dni, dzięki gazowej piły do cięcia, badacze oddzielali blok skalny z czaszką od podłoża. We wrześniu 2005 roku blok ten został przetransportowany do laboratorium w Saint Lake City. Oczyszczenie czaszki z osadów zajęło ponad 800 godzin.

Diabloceratops był roślinożercą o niewielkich rozmiarach – osiągał około 4,5 m. Jego czaszka ozdobiona była czterema dużymi rogami oraz niewielkim różkiem nosowym, czyniąc jego wygląd niepowtarzalnym, wręcz demonicznym (stąd jego nazwa rodzajowa). Para dłuższych (ok. 50 cm) rogów wyrastała z końca kryzy, natomiast rogi nadoczne były około dwukrotnie krótsze. Rogi nadoczne były skierowane niemalże prosto ku górze, natomiast rogi na kryzie były zwrócone na zewnątrz. Całkowitą długość czaszki (od dzioba po koniec kryzy) ocenia się na około 1 m, natomiast jej długość od dzioba do kłykcia potylicznego wynosi ok. 62 cm.

Od innych centrozaurynów różnił się prostokątnym kształtem kości łuskowej oraz obecnością dodatkowego okna w czaszce, znajdującego się niedaleko otworu nosowego.