Czy wiesz, iż kiedy wiewiórka znajduje wiewiórkę‑sierotę, karmi ją i upewnia się, iż nie ma ani matki, ani ojca?

W lesie pod Bieszczadami, kiedy wiewiórka o imieniu Maja natknęła się na osierocone maleństwo – małą Łucję, której nie było ani matki, ani ojca, serce jej zadrżało jak liść na wietrze. Trzy dni spędziła, obserwując i przekonując się, iż dziewczynka naprawdę nie ma rodziny, po czym przyjęła ją pod swój futrzany dach, karmiła, otulała i wprowadziła w krąg własnych dzieci – Kornela i Zuzanny – jakby była jedną z nich.

Gdy jej mąż, odważny Stanisław, wracał z pożywieniem, Maja witała go namiętnym pocałunkiem i czułymi gestami, by ulżyć mu po trudach poszukiwań. Stanisław z kolei, nie szczędząc uczuć, ofiarował ukochanej najpiękniejsze róże, a także najcięższe orzechy włoskie i migdały, które w wartym setek złotych cenie były dowodem jego oddania.

Ta wiewiórcza rodzina, choć niewielka, stanowiła filar przyszłości ludzkości: połowa wszystkich nasion, które ukrywali, przemieniała się w nowe krzaki i drzewa, zapełniając lasy nowym życiem. Gdyby ludzie potrafili pojąć tę zwierzęcą mądrość, świat stałby się lepszy.

Kilka fascynujących faktów o wiewiórkach i ich „rodzinnej mądrości”:

– Wiewiórki samice potrafią przyjąć pod swoje skrzydła osierocone młode, wychowując je jak własne – cecha rzadko spotykana w królestwie zwierząt.
– Są prawdziwymi założycielami lasów: około połowy ukrytych orzechów nigdy nie zostaje odnaleziona, a z nich wyrastają nowe drzewa, dosłownie sadząc przyszłe lasy.
– Ich pamięć jest zdumiewająca – potrafią zapamiętać tysiące miejsc, w których schowały zapasy, korzystając z orientacji przestrzennej i punktów odniesienia.
– Samce częstoj przynoszą samicom największe orzechy i najsoczystsze owoce – ich własny „prezent miłości”.
– Wiewiórki wyrażają uczucia przez delikatne wąchanie, dotyk nosków i wzajemne lizanie futra – gesty pełne zaufania i przywiązania.
– Bez nich ekosystem leśny straciłby różnorodność; rozprzestrzeniają nasiona setek gatunków drzew, utrzymując równowagę przyrody.

Mądrość, którą mogą wziąć ludzie: troska o słabszych, hojność w dawaniu i zdolność myślenia o przyszłości – to fundamenty silnych rodzin i jeszcze silniejszego społeczeństwa.