Błyskawica

BŁYSKAWKA

Tuż przy bramie stał brudny pies po trzy tygodnie Ania Kowalska pojąła, po co los go zesłał.

Ania zobaczyła go w poniedziałek rano, kiedy wybierała się do samochodu. Siedział pod ich wrotami, przywiązany jakby na stałe. Ogromny, kudłaty, tak brudny, iż rasy nie da się rozpoznać. Patrzył na nią tymi oczami, w których kryła się cała historia ból, nadzieja i coś, co zdawało się być ważnym sekretem, którego nie mógł wypowiedzieć.

Szukaj! machnęła ręką Ania, spiesząc się do pracy. Odpłyniesz stąd!

Pies nie ruszył się z miejsca, tylko lekko pochylił głowę, jakby przepraszał za istnienie. Wieczorem znów był na tym samym miejscu.

Marku, powiedziała Ania mężowi przy kolacji, przybraliśmy psa. Siedzi przy bramie.

I co? mruknął Marek, nie odrywając się od telefonu.

Nie wiem. Trochę szkoda.

Aniu, nie zaczynaj! Umówiliśmy się, iż nie będziemy mieć zwierząt. Pracy pełno, czasu nie ma, a zwierzęta tylko kłopoty przynoszą.

Ania zamilkła, ale w nocy nie mogła przestać myśleć o tych oczach.

Rano pies znów był na swoim miejscu, już nie stojąc, a zwinięty w kulkę. Deszcz szarpał liście, a sierść psa przemokła po kostkę.

Co za głupiec westchnęła Ania, stawiając przy bramie miskę z wodą i resztki wczorajszego rosółu. Idź do domu! Pewnie masz jakieś schronienie.

Pies podniósł głowę, spojrzał wdzięcznie, ale jedzenia nie podszedł, czekając, aż Ania odejdzie. Tak trwało tydzień. Co rano ta sama scena: pies przy bramie, Ania z jedzeniem. Marek narzekał, iż przyciąga to bezdomne psy, ale nie protestował głośno, licząc, iż zwierzak sam odejdzie.

Nie odszedł. Zaczął choćby wstawać, kiedy Ania wychodziła z domu, nie podbiegając, a jedynie wymieniając spojrzenia jakby stróż.

Mamo, mogę go pogłaskać? zapytała pewnego dnia osiemnastoletnia Jadwiga, widząc psa.

Nie! odrzekła Ania ostro. To bezdomny, brudny, może i chory.

Jednak już myślała: A co, jakby się….

Dwa tygodnie pies mieszkał przy ich wrotach. Ania przyzwyczaiła się wyrzucać mu jedzenie jak można przejść obok głodnego stworzenia?

Słuchaj, może przestaniemy go karmić? zasugerował Marek, patrząc w okno. Już się przyzwyczaił. Niedługo poprosi się do domu.

Nie prosi, po prostu siedzi, wtrąciła Ania.

A tak, siedzi. Sąsiedzi już pytają, czy to nasz pies. Helena Piotrowska wczoraj zasugerowała, iż chyba ma szczepionkę.

Ania przewróciła oczami. Helena Piotrowska, lokalna plotkarz, co wie wszystko o wszystkich, a tu wtrąca się w cudze sprawy.

Niech lepiej zajmie się swoim Murzkiem, mruknęła Ania.

Aniu, serio. Musimy go jakoś wyprosić albo oddać do schroniska.

Do jakiego schroniska, Marku?

W piątek Ania zatrzymała się w pracy nad kwartalnym raportem, deadline, szef na nerwach klasyczna sytuacja. Do domu wróciła po północy, zmęczona po prostu do granic możliwości, marząc tylko o łóżku. Zostawiła samochód przy bramie, wzięła klucze i w ciemności próbowała otworzyć furtkę.

Portfel, klucze, telefon szepnął cichy głos zza pleców.

Odwróciła się. Przed nią stał mężczyzna w czarnej kurtce, twarz schowaną pod kapturem, w ręku coś migotało.

Szybko! syknął. Portfel wyciągaj!

Ręce Ani drżały. Torebka wypadła na ziemię, a zawartość rozrzuciła się po asfaltowej podłodze.

Co ty?

Co ty się czaisz?! podszedł napastnik. Mówię, wywróć wszystko!

Nagle z mroku wyskoczył pies. Nie szczekał, nie warczał, po prostu skoczył na napastnika. Ten upadł, coś brzęknęło nóż odskoczył na bok. Pies rzucił się na niego całym ciałem, przyciskając do ziemi i dopiero wtedy wydał niski, trochę żałosny pomruk.

Twoja matka! wymamrotał złodziej, próbując się uwolnić. Zgarnij tego psa!

Ania stała, zamarła, uszy dzwoniły.

Pomocy! krzyczała na cały głos. Pomocy! Napadają!

W oknach sąsiadów zapaliły się światła. Pies nie puszczał napastnika, trzymał go w morderczej uchwycie.

Co się dzieje? wybiegł Marek w samych majtkach i kapciach, Jadwiga w piżamie za nim.

Dzwońcie na policję! wykrzyknęła Ania. Szybko!

Policja przyjechała po dziesięć minut. Złodzieja zatrzymali już od dawna poszukiwano go za serię kradzieży w okolicy.

Mamy szczęście, iż przybył ten piękniś, powiedział funkcjonariusz, głaszcząc psa. Gdyby nie on, mogło być gorzej. Wydaje się z rasą owczarka, chyba mieszał się z jakąś inną, ale jest naprawdę dobrze wyszkolony.

Czyli nie jest bezdomny? zapytała Ania.

Trudno powiedzieć. Może się zgubił, a może został porzucony. Dziś tak bywa człowiek kupuje szczeniaka, a jak dorasta, staje się zbytekiem.

Policjanci odjechali, rodzina stała w podwórku, a pies siedział obok, patrząc uważnie.

Mamo, mogę go pogłaskać? szepnęła Jadwiga, patrząc na psa, który uratował ich.

Ania spojrzała najpierw na córkę, potem na męża, potem na czworonoga.

Możesz, mruknęła.

Jadwiga wyciągnęła rękę. Pies powąchał palce i delikatnie oblizał dłoń. Dziewczynka wybuchła śmiechem.

Jest taki miły! Ciepły! Mamo, zostawmy go! Proszę, on nas chroni!

Ania spojrzała na Marka, który zamyślił się.

Wiesz co, Marku? Może to wcale nie jest zły pomysł. Trochę ochrony się nie zaszkodzi.

Zgadza się, skinął Ania. Widzisz, jak zareagował? Bez szczekania, bez hałasu. Jak prawdziwy stróż.

To zostawiamy go? zapytał Marek.

Ania usiadła na kolanach przy psie. Ten patrzył spokojnie, cierpliwie, a w oczach wciąż ta sama mądrość, teraz już z nutą pytania.

Chcesz zostać? szepnęła.

Pies położył głowę na jej kolanach, ciepłą i ciężką. Po raz pierwszy od trzech tygodni delikatnie zadziorzył.

Zostajesz, zdecydowała Ania. Ale jutro damy ci prawdziwe imię.

Pies westchnął głęboko, jakby z ulgą zrozumiał każdy gest.

Rano Ania obudziła się z poczuciem, iż świat się trochę przesunął. Na podwórku brzęczała miska nowy lokator już śnił.

Grzmot, rzekła Jadwiga, patrząc przez okno. Nazwiemy go Grzmot!

Dlaczego Grzmot? zapytał Marek, zapinając koszulę.

Bo pojawił się jak grzmot w słonecznym niebie i przywalił złodzieja jak piorun! wyjaśniła dziewczynka.

Ania uśmiechnęła się. Dziecięca logika, ale w niej coś było.

Grzmot to Grzmot, przytaknęła.

W domu Grzmot zachowywał się bardzo delikatnie. Nie wdzierał się do pokoi bez zaproszenia, nie podjadał przy stole, po prostu leżał w przedpokoju na starej poduszce, jedną okiem obserwując wszystko wokół.

Mamo, jest smutny, powiedziała Jadwiga, siadając obok psa. Patrz, jakie ma tęskne oczy.

I rzeczywiście w oczach Grzmotu było coś nostalgicznego, jakby wspominał dawne życie, ale rozumiał, iż nie ma już powrotu.

Potrzebuje czasu, dodała Ania. By przyzwyczaił się do nas, do nowego domu.

Jednak w głębi serca martwiła się: a co, jeżeli ucieknie? Co, jeżeli będzie szukał dawnych właścicieli?

Pierwszej nocy Grzmot spędził w przedpokoju. Ania kilka razy wstawała, sprawdzając, czy nie zmienił miejsca. Leżał nieruchomo, ale nie spał raczej wyczekiwał.

Drugą noc to samo.

Trzecią noc Ania nie wytrzymała.

Grzmot, chodź tutaj, zawołała cicho.

Pies podniósł głowę i spojrzał z ciekawością.

No chodź, zachęciła, lekko klepiąc dywan przy łóżku.

Grzmot powoli podszedł, powąchał wskazane miejsce i położył się.

Leż, pozwoliła mu.

Położył się z takim zadowoleniem, jakby po stu latach ciężaru w końcu zrzucił.

Rozumiesz, iż teraz jesteś nasz? szepnęła w ciemności. Nie zostawię cię.

Grzmot westchnął cicho.

Rano Jadwiga krzyknęła w przedsionku:

Grzmot zniknął!

Serce Ani zamarło. Czy naprawdę uciekł?

Gdzie on? krzyczała. Nie ma go w domu, nie ma w podwórzu!

Ania wybiegła na zewnątrz. Brama była zamknięta, płot wysoki nie da się przeskoczyć. Nie było go w zasięgu wzroku.

Grzmot! wołała. Gdzie ty jesteś?

Brak odpowiedzi.

Może w piwnicy? zasugerował Marek. Albo w szopie?

Przeszukali wszystko. Pustka.

Ania już miała poddać się fatalnemu losowi, kiedy usłyszała ciche skowytanie. Z podłogi.

Łą! pomyślała.

W ich domu był mały schowek, w którym trzymano zapasy na zimę. Drzwi zawsze były lekko uchylone.

Zeszli po schodach i zamarli.

Grzmot leżał w rogu na starej kołdrze, a obok niego drzemali… szczeniaki. Pięć maleńkich, ślepych, niczym małe kuleczki futra.

Ojej! wydała z siebie Jadwiga. To nasza mama! Ma szczeniąt!

Ania usiadła, nie wierząc własnym oczom. Czy to ten sam Grzmot? Czy to po prostu cud?

Jak to możliwe? mruknął Marek. Nie zauważyliśmy ich.

Gęste futro, wyjaśniła Ania, przypominając sobie. Zawsze siedziała, nie wstawała na pełną wysokość, a brzuszek nie był widoczny przy dużych psach.

To dlatego nie wychodziła z naszego podwórka? domyśliła się Jadwiga.

Oczywiście! potwierdziła Ania. Potrzebowała bezpiecznego miejsca dla swoich maluchów. Czuła, iż nadszedł czas i szukała go.

Szukała nas, dodał Marek. My szukaliśmy jej.

Grzmot podniósł głowę, spojrzał na nich zmęczonymi, ale szczęśliwymi oczami. Nie było już żalu, tylko czysta wdzięczność.

Mądra jesteś, szepnęła Ania, delikatnie dotykając jej głowy. Jakaż to rozumna suczka.

Pies oblizał jej palce i znowu położył głowę na kolanach, przytulając się do szczeniąt, które łasiły się w jej futrze, szukając mleka.

Mamo, powiedziała cicho Jadwiga, teraz mamy całą rodzinę?

Ania spojrzała na męża, który rozłożył ręce jakby nie wiedział, co dalej.

Rodzina, odparła. Duża i szczęśliwa.

Minęły trzy lata. Ania stała przy oknie kuchni, obserwując podwórko. To obraz, który zapamięI tak, każdego wieczoru, kiedy słońce chowa się za chatą, Grzmot i jego szczenięta wyjeżdżają na podwórko, by powitać Anię, Marka i Jadwigę rozgrzanym, pełnym miłości spojrzeniem, udowadniając, iż przypadkowe spotkanie może stać się początkiem najpiękniejszej przygody.