Znalazłem dwoje małych dzieci w moim ogrodzie, wychowałem je jak własne, ale po piętnastu latach niektórzy postanowili mi je odebrać.

Znalazłam dwa małe dzieci w ogródku, przygarnęłam je jak własne, a po piętnastu latach ktoś postanowił je odebrać.

Jadź szybko, Jagodo! woła ze skraju ogródka mój mąż Krzysztof, a ja wprawiam półmieszany ciasto w zakwas.

Pędzę na werandę Krzysztof stoi przy starym jabłoni, a obok niego dwójka maluchów: chłopiec i dziewczynka. Siedzą w trawie między grządkami marchwi, brudni, w podartych ubrankach, z przerażonymi oczami.

Skąd się wzięli? szepczę, podchodząc bliżej.

Dziewczynka wyciąga do mnie rączki, chłopiec trzyma się blisko, choć nie wygląda na przestraszonego. Mają chyba dwatrzy lata.

Sam nie wiem drapie się Krzysztof po głowie. Szłam podlać kapustę i nagle ich tam zobaczyłem, jakby wyrosły z ziemi.

Klękam. Jagoda natychmiast oplata rękoma mój kark, przyciska policzek do ramienia. Pachnie ziemią i czymś kwaśnym. Chłopiec stoi w miejscu, nie odrywa wzroku od mnie.

Jak się nazywacie? pytam cicho.

Milczą. Jagoda przyciska się mocniej, szlochając.

Musimy zgłosić to radzie wsi mówi Krzysztof. Albo policji.

Poczekaj głaszczę jej potargane włosy. Najpierw nakarmmy je, tak chude.

Wprowadzam Jagodę do domu, chłopiec ostrożnie podąża, trzymając krawędź sukienki. W kuchni siadam z nimi przy stole, wylewam mleko, podaję kromki chleba z masłem. Jedzą jakby nie jadły od kilku dni.

Może to romowie zostawili? domyśla się Krzysztof, patrząc na nich.

Nie, zwykle mają ciemniejszą skórę. Ci dwaj są blondynkami i jasnymi oczami odrzucam.

Po jedzeniu dzieci ożywają. Chłopiec choćby się uśmiecha, gdy dostaje drugi kawałek chleba. Jagoda wskakuje na moje kolana i zasypia, przytulona do swetra.

Wieczorem przybywa policjant Jan Nowak. Przegląda dzieci i zapisuje coś w notesie.

Rozejdziecie ich po wsiach obiecuje. Może ktoś ich zgubił. Na razie niech zostaną u was, w ośrodku nie ma miejsc.

Nie ma problemu mówię, trzymając śpiącą Jagodę.

Krzysztof przytakuje. Miesiąc po ślubie nie mamy własnych dzieci, a nagle mamy dwoje.

W nocy rozstawiamy ich w naszym pokoju przy piecu. Chłopiec nie zasypia długo, obserwuje mnie. Sięgam po jego rękę, a on nieśmiało chwyta palec.

Nie bój się szepczę. Nie jesteś już sam.

Rano delikatny dotyk budzi mnie. Otwieram oczy dziewczynka stoi przy mnie, głaszcząc policzek.

Mamo mówi niepewnie.

Serce mi się zatrzymuje. Podnoszę ją i przytulam do klatki.

Tak, kochanie, mamo.

Mija piętnaście lat jak mrugnięcie. Nadaliśmy dziewczynce imię Jagoda wyrosła na smukłą piękność z długimi złotymi włosami i oczami jak wiosenne niebo. Michał stał się silnym młodzieńcem, podobnym do ojca.

Oboje pomagają na gospodarstwie, radzą sobie w szkole i są dla nas wszystkim.

Mamo, chcę studiować na Uniwersytecie Warszawskim mówi Jagoda przy kolacji. Zostać pediatrą.

A ja chcę iść do Akademii Rolniczej w Lublinie dodaje Michał. Tato, czas rozwinąć gospodarstwo.

Krzysztof uśmiecha się i pogładza syna po ramieniu. Nie mieliśmy biologicznych dzieci, ale nie żałujemy te dwa serca stały się naszymi.

Wtedy policjant Nowak nie znalazł właściciela, więc sformalizowaliśmy opiekę, a potem adopcję. Dzieci zawsze znały prawdę, nie ukrywaliśmy nic. Dla nich byliśmy prawdziwymi rodzicami.

Pamiętasz, jak po raz pierwszy piekłam ciasto? śmieje się Jagoda. Wszędzie leżało ciasto na podłodze.

A ty, Michale, bałeś się doić krowy żartuje Krzysztof. Myślałeś, iż cię pożrą.

Śmiejemy się, wspominając pierwszą szkolną lekcję Jagody, gdy płakała i nie chciała mnie puścić, bójki Michała z prześladowcami i spotkanie z dyrektorem, po którym wszystko się uspokoiło.

Po kolacji Krzysztof i ja siedzimy na werandzie.

Dobrze się dorastają mówi, obejmując mnie.

Moje własne przytakuje.

Następny dzień zmienia wszystko. Przy bramie zatrzymuje się czarna limuzyna. Wysiada mężczyzna i kobieta, około czterdziestu pięciu lat, elegancko ubrani, biznesowo.

Dzień dobry uśmiecha się kobieta, ale w oczach ma lodowaty blask. Szukamy naszych dzieci. Zniknęły piętnaście lat temu, to bliźniaki dziewczynka i chłopiec.

Mnie ogarnia chłód jak w zimnej kąpieli. Krzysztof staje obok mnie.

Co was sprowadza? pytam spokojnie.

Mężczyzna wyciąga teczkę. Dostaliśmy dokumenty. To są nasze dzieci.

Sprawdzam daty pasują, ale serce nie chce uwierzyć.

Przez piętnaście lat milczeliście mówię cicho. Gdzie byliście?

Szukaliśmy, oczywiście! wzdycha kobieta. Dzieci były u niani, ona je zabrała. Po drodze wypadła, a dzieci zniknęły. Dopiero teraz mamy trop.

W tym momencie wychodzą Jagoda i Michał. Widząc obcych, zamarzają i patrzą pytająco.

Mamo, co się dzieje? chwyta mnie Jagoda za rękę.

Kobieta zaniemawia się, zakrywa usta dłonią.

Jagodo! To ty! A to Michał!

Dzieci wymieniają spojrzenia, nie rozumiejąc.

Jesteśmy waszymi rodzicami wykrzykuje mężczyzna. Wróciliśmy do domu.

Do domu? drży głos Jagody. My już jesteśmy w domu.

No tak wtrąca się kobieta. Jesteśmy waszą krwią. Mamy dom pod Warszawą i możemy pomóc na gospodarstwie. Rodzina to zawsze lepsze niż obcy.

Czuję, jak gniew rośnie w piersi.

Przez piętnaście lat nie szukaliście ich, a nagle, kiedy dorośli i mogą pracować wybucham. Teraz się pojawiacie?

Złożyliśmy zawiadomienie! zaczyna mężczyzna.

Pokaż mi wyciąga rękę Krzysztof. Mężczyzna wyciąga jakiś certyfikat, ale data jest sprzed miesiąca.

To podróbka mówi Krzysztof. Gdzie jest oryginał?

Mężczyzna się waha.

Nie szukaliście ich wtrąca się nagle Michał. Policjant Nowak sprawdził, nie było zgłoszeń.

Milcz, chłopie! ryczy ojciec. Przygotujcie się, jedziemy z nami!

Nie jedziemy staje Jagoda przy mnie. To nasi prawdziwi rodzice.

Kobieta sięga po telefon.

Dzwonię na policję. Mamy dokumenty, krew jest gęstsza niż papier.

Dzwońcie przytakuje Krzysztof. Nie zapomnijcie wezwać Nowego. Trzyma wszystkie akta od piętnastu lat.

Po godzinie pod nasz podwórko tłoczą się policjanci, prokurator, przewodniczący rady wsi. Jagoda i Michał siedzą przy stole, a ja trzymam ich przy sobie.

Nie oddamy was szepczę, przytulając dzieci. Nie bójcie się.

Nie boimy się, mamo mówi Michał, zaciskając pięści. Niech spróbują.

Krzysztof wchodzi do pokoju, twarz ma poważną.

Fałszywe mówi krótko. Dokumenty podrobione, inwestygator od razu zauważył niezgodności. Daty nie pasują. Kiedy dzieci przyszły do nas, ci rodzice byli w Gdańsku bilety i zdjęcia to potwierdzają.

Po co to robili? pyta Jagoda.

Nowak odkrył prawdę. Potrzebowali pracowników na farmę, byli zadłużeni, więc wymyślili, iż znajdą darmową siłę roboczą.

Wychodzimy na podwórze. Mężczyzna już wjeżdża do radiowozu. Kobieta krzyczy, żądając adwokata i procesu.

To nasze dzieci! Nie ukrywacie ich!

Jagoda podchodzi i patrzy w jej oczy:

Znalazłam swoich rodziców piętnaście lat temu. Wychowali mnie, kochali, nie zostawili mnie. Wy jesteście obcymi, którzy chcieli nas wykorzystać.

Kobieta cofa się jakby dostała cios. Gdy samochody odjeżdżają, zostajemy we dwoje. Sąsiedzi rozchodzą się, szepcząc o tym, co się stało.

Mamo, tato dziękujemy, iż nas nie oddaliście obejmuje nas Michał.

Głupi chłopcze głaszczę mu włosy. Jak moglibyśmy? Jesteście naszymi dziećmi.

Jagoda uśmiecha się ze łzami:

Myślałam, iż kiedy znajdą mnie prawdziwi rodzice, wszystko się zmieni. Teraz wiem, iż nie. Moi prawdziwi rodzice są tutaj.

Wieczorem zasiadamy przy stole, jak piętnaście lat temu, tylko iż dzieci dorosły, a miłość wciąż jest ciepła i rodzinna.

Mamo, opowiedz nam znów, jak nas znalazłaś prosi Jagoda.

Uśmiecham się i zaczynam od nowa historię o dwóch maluchach w ogrodzie, o tym, jak weszli do naszego domu i serc.

Babciu, zobacz, co narysowałem! podaje trójletni Wiktor kartkę z kolorowymi kształtami.

Ślicznie! podnoszę wnuka. To nasz dom?

Tak! To dziadek, mama, tata, ciocia Jagoda i wujek Szczepan!

Jagoda wychodzi z kuchni, już lekarz w szpitalu powiatowym, brzuszek zaokrąglony spodziewa się drugiego dziecka.

Mamo, Michał zadzwonił, Katia i ja będziemy wkrótce. Czy upiekłaś jabłecznik?

Oczywiście odpowiadam. Twój ulubiony.

Lata mijają niepostrzeżenie. Jagoda wraca do domu, mówi, iż życie w mieście jest ciasne, a tutaj jest powietrze, spokój i dom. Poślubiła naszego traktorzystę Szczepana. Michał skończył akademię rolniczą i prowadzi gospodarstwo razem z Krzysztofem. Wziął żonę Kasię, mają już małego Vasię.

Dziadku! wnuk ucieka z moich ramion na podwórko.

Krzysztof, właśnie wrócił z pola, włosy szarzeją, ale stoi jak dąb. Łapie Vasię i kręci go wokół.

Co chcesz robić, gdy dorośniesz? pytam.

Traktorzysta! Tak jak tata i ty!

Jagoda i ja wymieniamy spojrzenia i śmiejemy się. Historia się powtarza.

Michał przyjeżdża samochodem. Kasia wysiada pierwsza, niosąc garść barszczu.

Przynieśliśmy twój ulubiony!

Dzięki, kochanie.

Mamy wiadomość! wykrzykuje radośnie. Będą nam bliźnięta!

Jagoda przytula ich, a Krzysztof rozpromienia się szerokim uśmiechem.

To rodzina! Dom będzie pełen!

Przy dużym stole, który Krzysztof i Michał postawili kilka lat temu, zasiada cała nasza rodzina.

Pamiętacie tę historię o fałszywych rodzicach? mówi Michał.

Nie mogę zapomnieć odpowiada Jagoda. Nowak wciąż opowiada ją jako przestrogę.

Pomyślałem wtedy, co by było, gdyby to naprawdę byli moi prawdziwi rodzice. Czy musiałbym odejść? kontynuuje Michał. Zrozumiałem, iż rodzina to nie krew, to wszystko, co nas otacza.

Nie psuj atmosfery, mamo mruczy Krzysztof, choć oczy mu błyszczą.

Wujku Michale, opowiedz jeszcze raz, jak nas znaleziono! prosi mały Vasia.

Znowu? śmieje się Kasia. Słyszał to już setki razy!

No to chodź! nalega wnuk.

Michał zaczyna opowieść. Siedzę, patrząc na dzieci, synową, wnuka, kręcącą się rodzinę i Krzysztofa, którego co roku kocham coraz bardziej.

Kiedyś myślałam, iż nie będę mieć dzieci. Życie podarowało mi dar dwa malutkie ciała znalezione w ogródku między grządkami. Teraz dom wypełnia śmiech, głosy i życie.

Babciu, kiedy dorosnę, znajdę kogoś w ogrodzie? pyta Vasia.

Śmiejemy się razem.

Może tak głaszczę go po głowie. Życie pełne jest cudów. Najważniejsze, by serce było otwarte, a miłość sama znajdzie drogę.

Słońce zachodzi za horyzontem, barwiąc starą jabłonię różowymi odcieniami Wspólnie pod tym różowym niebem przyrzekamy, iż nasza rodzina będzie rosła i trwała tak długo, jak trwa nasza miłość.